მგლის გული(3-არჩევანის გარეშე)

-მინდა რომ გაავიღვიძო. ვთქვი ტირილით ძაალიან სუსტად,რაზეც ბიჭი ჩემსკენ გაადმოიწია ,ისე რომ ყურთად გააჩერდა ბოლოს. -ვერ გააიღვიძებ...მიჩურჩულა ჩუმად და ცოტახანი პაუზის შემდეგ მიამატა! -რადგან ეს სიზმარი არაა.

სამყარო საზღვრების გარეშე

დილით ადრე გამეღვიძა პატარა ბავშვივით ვიყავი გახარებული, ერთი შეხედვით გაგაოცებთ ჩემი გადამეტებული რეაქცია

სამყარო საზღვრების გარეშე (II)

მშობლებთან საუბრისგან ძალა გამოცლილი ჩემს ოთახში განვმარტოვდი. ადგილს ვერ ვპოულობდი, მათ თავისდა გაუცნობიერებლად თავი ცუდად მაგრძნობინეა. სარკეში საკუთარ თავს ვუყურებდი და ვერ ვხედავდი დამიუკიდებელ პიროვნებას, ნუთუ ყოველთვის ასე იქნება

რა იქნებოდა ცხოვრება შეგრძნებათა გარეშე ?

მივდივართ და ზურგზე აკიდებული ხურჯინში ვაგროვებთ თითოეულ განცდას, ემოციას, ფიქრს... ვაგროვებთ, ვაგროვებთ და ასე გრძელდება უკანასკნელ ნაბიჯამდე...

სიყვარულის გარეშე

სიყვარულის გარეშე ხომ მთვარე ქრება მზე არ თბება. სიყვარულის გარეშე ხომ დედამიწაც კი გაქრება.

წარსულის გარეშე

გეცინება საკუთარ ძველ „მეზე“, რომელიც განუწყვეტლივ იმაზე დარდობდა, რას იფიქრებდა პეტრე, პავლე და მეზობელი მაყვალა.. დგები, უფრო სწორედ, მაღვიძარა ძალით გაგდებს საწოლიდან. ჭირივით გეზარება თბილი საწოლის მიტოვება, მაგრამ მაინც სიხარულით ხტები და

ერთმანეთის გარეშე (სრულად)

მერე დრო გავა და არავინ იცის რა იქნება. ფიქრობდა ამ ამბით შეძრული ქალი. ცარიელ ჭურჭელს ჰგავდა. ვერაფრის დიდებით შეძლებდა აღეწერა თუ რას განიცდიდა. თითქოს მეტყველების უნარი ზეციურმა ძალებმა წაართვესო. ფერმკთალი სახით აცნობიერებდა დანაკარგს, დაწობილი

პატარძალი კაბის გარეშე (2)

საღამოს ლოდინში გადავწყვიტე მშობლებთან დამერეკა, რამდეიმე ზარის განხორციელების შემდეგ კი როგორც იქნა ყურმილი აიღეს და უეცარი შეძახილები გავიგე - ალო? - დიახ მპასუხობს მამაკაცის გბარიტონი

პატარძალი კაბის გარეშე(1)

როცა ურთიერთობა იწყება, არასოდეს არავინ ფიქრობს შესაძლო მომავალზე. ყველაზე რთული, რაც ასეთ დროს არსებობს, პასუხისმგებლობაა. სხვების წარმოდგენა ახალ ურთიერთობასა და შემდეგ განვითარებაზე.ურთიერთობებში ყველაზე მეტად ტყუილი

სიარული კვალის გარეშე

ფოთლების შრიალის ხმა მესმის, ოღონდ შემოდგომისა, თავისუფლებით რომ ტკბებიან ქარს მინდობილნი.მეღიმება და თავს დაბლა ვხრი. ახლაღა ვამჩნევ, დედამიწა ისეთი რბილი და ფაფუკა, რომ ნაბიჯს ვერც ვგრძნობ,თითქოს არც კი ვეხები სიარულისას...