მივდიოდი გზაზე

მივდიოდი გზაზე და მე დაგინახე ისევ შენ, ვიცი ფიქრობდი საერთო არაფერი გვქონდა ჩვენ.

კვლავ მარტოობის გზაზე მივდივარ

კვლავ მარტოობის გზაზე მივდივარ უშენოდ გასულ წამს მივტირივარ დამტოვე მარტო კვლავ შუა გზაზე შენ მენატრები,ვერ ვფიქრობ სხვაზე... ვეღარ ვგრძნობ დღესაც,უკვე დაღამულს ვერ ვმალავ გრძნობებს გულში დაფარულს

შემოდგომა, ზამთარი, ფოთლები და თოვლი

შემოდგომაა, მწვანე ფოთლები გაყვითლებულან და ჩემთან ცვივა. ვიცი შენ გზაზე არ შემომხვდები და შენს გარეშე მე ძლიერ მცივა. შემოდგომაა, მწვანე ფოთლები გახუნებულან, დამჭკნარან საწყლად. ვიცი, რომ შენ ვერ განმეორდები, ვერსად ვერ გნახავ თუნდაც ჩემს წამლად.

მე

ზოგჯერ უბრალოდ ზიხარ და ფიქრობ, ფიქრობ საკუთარ ცხოვრებაზე, გავლილ გზაზე, იმაზე რა შეიძლებოდა ყოფილიყო და რა მოხდა. საკუთარ ოცნებებზე და რეალობაში დაკარგულ პატარა გოგოზე რომელიც წლების წინ ასეთი უდარდელი გეჩვენებოდა.

მოლიპულ გზაზე

მეგობრებო ეს მეორე თავია. ვიმედოვნებ რომ მოგეწონებათ . ველი შეფასებებს. პ.ს სურათზე პასუხისმგებელი არ ვარ. აზრზე არ ვარ საიდან იტვირთება საშინელი სისწრაფით ავრბივარ კიბეებზე ვუხვევ და.. პირდაპირ ვასკდები დამლაგებელს, რომელსაც ცალ ხელში იატაკის ჩვარი

მოლიპულ გზაზე

ეს პირველი თავია მეგობრებო. ყველას დიდი მადლობა ვინც წაიკითხა. ამ თავში გაიცნობ უკვე დიდ მელანოს და მის ახალ ცხოვრებას. გამიზიარეთ თქვენი შთაბეჭდილებები. მადლობა წინასწარ

მოლიპულ გზაზე -1

ფანჯრის მინაზე ცრემლებად ჩამოდიოდნენ წვიმის წვეთები. მიუხედავად იმისა რომ ჯერ ზამთარი არ დამდგარიყო გარეთ ძალიან ციოდა. იმდენად ციოდა რომ სუსხი სახლშიც იგრძნობოდა. თუმცა ელენე სიცივეს სულაც არ გრძნობდა. პირიქით, ცხელოდა ძალიან ცხელოდა. ოთახში ბოლთას

პატარა გოგო დიდ გზაზე თავი მესამე

ერთი კვირა ძალიან გაიწელა. დღისით ვმცადინეობდი და წიგნებს ვახლიდი თავს, საღამოს სამსახურში მივდიოდი, ღამე ისევ ვმეცადინეობდი... და ასე დაუსრულებლად სანამ არ გავიდა ის საშინლად გრძელი კვირა. ბოლოს როგორც იქნა გამოცდის დღე დადგა, რომლისაც ასე

პატარა გოგო დიდ გზაზე თავი მეორე

-ანი-ირონიული ღიმილი ავიკარი სახეზე. -შენთვის არ უსწავლებიათ, რომ სხვის სახლში ასე არ უნდა იტანტალო?- ტანზე დავიხედე და სირცხვილით დავიწვი თუმცა ასეთ სიტუაციებიდან ადვილად ვიძვრენ თავს, რადგან არ წითლდები. მან ჩემი სირცხვილი ვერ შენიშნა და მეც

პატარა გოგო დიდ გზაზე (თავი პირველი)

ანა, ანა დამიცადე!-მომდევდა მთვრალი და გაბრაზბული მამა. -რა გინდა!-ვკითხე უმოციოდ, მისდამი უკვე ვერაფრს ვგრძნობდი. თუმცა როგორ არა, სიძულვილი! ამ გრძნობით იყო ჩემი სხეული გაჟღნთილი. -წესიერად მელაპარაკე!- მითხრა მბრძანებლული ტონით,-ფული იშოვე