გზა, სიცოცხლისა (თავი 10)

ყველაფერი ერთი ფერია და სიკვდილი სულ არ გაშინებს, რადგან ხვდები, გრძნობ, რომ იქ, სადღაც, გჯერა თუ არ გჯერა, სხვა სამყაროა, სხვა განზომლება ან იქნებ არც ღირდეს იქ სხვა სამყაროშიც გაგრძელდეს შენი არსებობა? იქნებ ჯობია სამუდამოდ ისე გაქრე თითქოს არც

გზა, სიცოცხლისა ... (თავი 9)

- დემნიკოო, სად ხარ? - მისაღებში შეიჭყიტა და დივანზე წამოწოლილ ბიძაშვილს თავზე დაადგა. - რა გენაღვლება, ოთომ იმუშაოს, ირბინოს და შენ აქ იკოტრიალე. - თუ საწუწუნოდ მოდი, შეგიძლია აივანზე გახვიდე და იქ იწუწუნო. - იქ ვის ვეწუწუნო? - შენს თავს.

გზა, სიცოცხლისა ... (თავი 8)

- ნერვები მეშლება, სად მქონდა ჭკუა და გონება? მეგობრებსაც კი რომლებმაც იცოდნენ თუ როგორი იყო, ხელიც არ შემიშალეს მასთან ურთიერთობაში. თითქოს ყველას ჩემი ძირს დანარცხება და გათელვა სურდათ! თუმცა შეცდნენ, მე კატასავით ცხრა სიცოცხლე მაქვს და როცა

გზა, სიცოცხლისა... (თავი 7)

- მოგესალმებით, - კარებში დემნა იდგა, დეას მისი დანახვისას წამიერად სუნთქვა შეეკრა, თვალები გაუფართოვდა და ძლივს ამოიბუტბუტა რაღაც. - Wow, დემნა, თმები როგორ გიხდება ასე. - სამაგიეროდ ნიაკომ გამოხატა ემოციები. - აჰ, თმები? თმისამაგრი გამიწყდა და ...

გზა, სიცოცხლისა ... (თავი 6)

- ჩვენ ხომ შვილი გვყავს? - შვილი? - მკვლელი მზერით გახედა. - გახსოვს ეგ? შვილი, რომელიც მაშინ მიატოვე, როგორც კი აუტისტური სპექტრი დაუდგინდა!!! და ახლა გაგახსენდით? - დეას ხმაზე გაღიზიანება დაეტყო.

გზა, სიცოცხლისა ... (თავი 5)

- პირველივე დღეს ნუ ვიკამათებთ. - არ ვართ ჯერ შეყვარებულები... - ნუ არ ვართ, მაგრამ მალე ვიქნებით. - ხელებში მომწყვდეულ ქალს ტუჩის კუთხეში აკოცა და საიდანაც მოვიდა, იქ გაუჩნარდა.

გზა, სიცოცხლისა . . . (თავი 4)

ხმა, შეხება, სუნთქვა იმდენად რეალური იყო, მაქსიმეს თვალების გახელის ეშინოდა, სუნთქვა შეკრული საბანში გახვეული იწვა. გრძნობდა მთელ სხეულზე ცივმა ოფლმა როგორ დაასხა. შიშმა აიტანა, გააცია, თუმცა თავს ძალა დაატანა და მარჯვენა თვალი ოდნავ გაახილა,

გზა, სიცოცხლისა (თავი 3)

- თქვენი შვილი ამ ბაღიდან უნდა გადაიყვანოთ! - ჩემი შვილი? - დეას თვალები გაუფართოვდა. - და რატომ? - აუტისტი ბავშვი ჩვენს შვილებთან ერთად ვერ იქნება. - უკაცრავად? - ირონია და ტკივილი ერთდროულად იკითხებოდა დეას სახეზე. - ეგ არის მიზეზი? თუ მომესმა?

გზა, სიცოცხლისა ... (თავი 2)

- აჰჰ, აჰჰ... - გულზე მჯიღებს ირტყამდა, რას არ მისცემდა, რომ ახლა მთელი ძალით ეღრიალა, ეღრიალა დაჭრილი ლომივით, ეტირა, დაელეწა ყველაფერი... რას არ მისცემდა, რომ გონებიდან წაეშალა ის ამაზრზენი კადრები, რომელიც სულს, გულს ყოველწამიერად უგიჟებდა,

გზა, სიცოცხლისა...

- სიცოცხლის გზას? რომელ სიცოცხლის გზას? გზა, რომელიც სამუდამოდ ჩამოვაქციე, ჩავხერგე და ერთ ადგილს მივეჯაჭვე... - მაქსიმეს თვალებში ცრემლი მოზღვავებოდა.