დაბრუნება (თავი1)

ისე მომეწონა ისე მივეჯაჭვე ისე მივეწებე ისე შემიყვარდა გონზე ვერ მოვედი. გიგი ნამდვილა კარგად რომ გავიცანი ჩვიდმეტი წლის ვიყავი, ამპარტავნებაში არ ჩამომართვათ მაგრამ ზედმეტად ლამაზიც,ცხოვრებით აღტაცებული,ბედნიერი და მხიარული დედის ერთა გოგო კესო

დაბრუნება 90_იანებში (სრულიად)

ისევ წამოვწექი, მალევე სტელა მოვიდა თავისი ტირანოზავრი შვილების თანხლებით. -ქეთუსა სიბნელეში ხარ? -ხო სტელა, რა უბედურებაა. -მოიწყინე? -ცოტა ხო. ფანჯარას მივუახლოვდი -ქეთ გამომართვი სანთელი.- ფანჯარაშ შემაძვრინა ხმელი ხელები.

სახლში დაბრუნება

სასოწარკვეთილი თავზე ბალიშს ვიფარებ, სიბნელე მშთანთქავს და არაფერი მესმის. წამით წარმოვიდგინე, რომ ღია კოსმოსში ვარ, ვაკუუმში და ირგვლივ სრული სიცარიელეა. ერთადერთი რაც ჩემს არსებობაში მარწმუნებს, ეს გონებაში აღძრული აპოკალიპტური აზრებია.

თათია ნარჩემაშვილს(ძველი მუზის დაბრუნება)

შენ ზღვას გავხარ მე მიყვარხარ მე მკვდარს ვგავარ განა არ ვარ?

დაბრუნება (თავი 5)

- როგორ შეიძლება ბავშვმა რამე დაამძიმოს ან გააფუჭოს? თუ რა თქმა უნდა ეს ცუდი არაა… - ვუღიმი და ლოყაზე ხმაურით ვკოცნი. - ივა, ბავშვს სიცხე აქვს შენ კი რა სისულელეებს მეუბნები. წავედით. - ვეუბნები და გზას ისე ვუბრუნდები, ვითომც არაფერი. უბრალოდ

დაბრუნება (თავი 4)

როცა მისი უცნაური, სუფთა ხმა ჩამესმა ყურში ცუდად კინაღამ გავხდი. მთელს ტანში გამცრა. მხოლოდ ეს თქვა და ისევ გაჩუმდა. გულის რევის შეგრძნება მქონდა და მინდოდა უბრალოდ დამთავრებულიყო ყველაფერი. ანებელი გაოცებული მედგა გვერდით. სამზარეულოში შევვარდი და

დაბრუნება (თავი 3)

უკვე შვიდი საათია. მე ჯერ კიდევ სარკის წინ ვზივარ სველი თმით, სამოსის გარეშე, პირსახოცის ამარა. ჩემს თავს ვუყურებ და ერთადერთი რაც თავში მომდის, არის ის, რომ ეს ბიჭი საფრთხეა. მეშვიდე წელია, გულწრფელად ვამბობ, თავს ძლივს ვიკავებ დაბრუნებისგან. ეს

დაბრუნება (სრულად)

ფანჯრის რაფაზე ვზივარ და სიგარეტს ვეწევი. ღამის სიჩუმეს საათის წიკ-წიკი და შოპენის ნოკტურნი არღვევს. ლამპიონებით განათებულს ბაღს გადავყურებ და მახსენდება ყველი დღე ერთად გატარებული. მონატრებულს, თვეებით უნახავს ამ ბაღში რამდენჯერ დამლოდებიხარ?!

დაბრუნება (თავი 2)

მარტო მივაბიჯეი ღამის ნიუ-იორკის ქუჩებში. უცხოსგან უცნაურად მივიღე ასეთი საქციელი, თუმცა ამაზე ბევრი აღარც მიფიქრია. ახლა მივაბიჯებდი და მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი, რომ გაირკვა ჩემი მშობლების დარუპვის მიზეზი… მივსეირნობ და ჩემს პატარა დოზით სევდის

დაბრუნება (თავი 1)

მონატრება ყველაზე საშინელი გრძნობააო ამბობენ. ალბათ თქვენც ბევრჯერ გაგიგიათ ეს ბანალური და უკვე ყველა მხრიდან გაცვეთილი ფრაზა. ეს ის შემთხვევაა, როცა ჩვეულებრივი, ბანალური სიტყვები რეალობას ზუსტად აღწერს. ბევრი რამე განმიცდია ცხოვრებაში. კარგიც და