დაგმორჩილდები და მორჩილებით დაგიმორჩილებ (თავი I)

- ასე დიდხანს თუ იდგები შესაძლოა ფილტვების ანთება აიკიდო, ან რამე უფრო უარესი პნევმონიის მსგავსი. მშვიდად ჩაილაპარაკა ხმამ მეზობელი აივნიდან.

დაგიმორჩილებ(თავი მერვე)

უჩემოდ გატარებული ათი დღიდან ყველაფერი დაწვრილებით მოვაყოლე გიორგის. დღე და ღამე გაერთიანებული ჰქონია საცოდავს. ვიცოდი, ვიცოდი, რომ გიორგის მამა ლევანი არ იყო, მაგრამ იმ პერიოდში

დაგიმორჩილებ (თავი მეშვიდე)

მითხრა, მხოლოდ იმ ადამიანს დაუმიზნე ვინც დაიმსახურებსო... რა ეჭვებიც მაქვს ის თუ გამართლა, მაშინ მართლაც მომიწევს მისი მოკვლა... მომიწევს მამის მოკვლა, იმ შემთხვევაში თუ ეს ყველაფერი რაც მითხრეს სიმართლე აღმოჩნდება. მშობელია, მაგრამ არა კარგი, მე

დაგიმორჩილებ (თავი მეექვსე)

მამაჩემი ნებისმიერს ასე მოექცევა, ყველა გამვლელი ერთი ღამით მისია, მეორე დილით კი ყველაფერი განმეორებას იწყებს. ჯერ ნათიას ვაგებინებ პასუხს ყველაფრისათვის, შემდეგ მამაჩემს მივხედავ, მაგრამ ამ ყველაფერს როგორ მოვახერხებ არ ვიცი, მაშინ როცა წინ

დაგიმორჩილებ (თავი მეხუთე)

ლამის დავიწვა, დავიფუფქო, დავიფერფლო. საკუთარ თავს აღარ ვიცი რა მოვუხერხო, იმდენი სითხეა... მეც არ ვიცი საიდან მოდის. ალბათ ვინტილატორით უნდა დავიწყო სიარული... კარგი სახლში და მანქანაში კონდინციონერი, მაგრამ გარეთ... შეუძლებელია უკვე აქ გაჩერება.

დაგიმორჩილებ (თავი მეოთხე)

მომიახლოვდა... არ მეხებოდა, უბრალოდ ჩემს წინ იდგა და მიყურებდა. თვალები ამღვრეოდა. ხელებზე ძარღვები დასჭიმოდა. მომენტებში ღიმილიც ეპარებოდა. საუბარი საბედნიეროდ მან დაიწყო. ენა ჩავარდნილმა ვერც კი გავბედე ხმის ამოღება.

დაგიმორჩილებ (თავი მესამე)

თვალიერებით გართულებმა ვერც კი შევამჩნიეთ ჩვენს უკან მდგომი დიდ თოფიანი კაცი. საშინლად გამოიყურებოდა. ჩაცვენილი თვალები, დამჭკნარი კანი. ახლაც ნუ დაგვტოვებ ღერთო, ახლაც გვიშველე. -არა... ჩვენ დავიკარგეთ... ტყეში. ძვლივს იღებდა საწყალი ანრი ხმას.

დაგიმორჩილებ (თავი მეორე)

მომენტებში აპარებდა ჩემსკენ თვალს, მაგრამ ეს ვიცი, რომ ახლა არაფერს ნიშნავს. ერთ რამეში დარწმუნებული ვარ, ის იმაზე კარგად მიცნობს ვიდრე წარმომიდგენია, იმაზე მეტი რამ იცის ჩემზე ვიდრე უნდა იცოდეს. მეც მიკვირს, ამას რატომ ვფიქრობ, მაგრამ სხვა დასკვნა

დაგიმორჩილებ (თავი პირველი)

მარიამ შენ ისეთი ლამაზი ხარ... დამიჯერე სალომე ჩვენი ქალიშვილი, ასეთი ბევრად კარგია. - გამიღიმა 'მამიკომ' თან შუბლზე მეამბორა და დედასკენ თვალიც გააპარა. -დემეტრე ამას ნუ ამბობ! აქ თუ იმისთვის მოხვედი, რომ ჩემს შვილს თავგზა  აურო... მაშინ, იცი კარი