ნიკუშა ყაზბეგის გოგო ხარ -დასასრული

-რრააა.....? -იცი ანა ეს არ მინდოდა უბრალოდ ლუკა მიყვარდა და მის გამო გავაკეთე ეს..... -ვსიოო დაამთავრეთ ეს ყველაფერი მორჩით კი მაგრამ ის რას გიშავებდათ ეს რატომ ჩაიდინეთ ან თვალებში როგორ მიყურებდით ან ერთი ან მეორე -ამას არანაირი მნიშვნელობა არ

ამბები#14 (დასასრული)

_იმ დღეს წვიმდა, წვიმდა ცოტა ისეთი ნათქვამია არა შეუსაბამო, არა ზუსტი , სწორი იქნება ცა ჩამოდიოდა რომ მეთქვა, მე კი ვიდექი კედელთან , ნუცუბიძეზე და ცრემლები ღაპაღუპით მციოდა , არ ვიცი რა იყო ეს ზუსტად, მაგრამ ვგრძნობდი, რომ რაღაც დიდის ნაწილი

მიშველეთ მუშაობით მკლავენ!15 (პირველი ნაწილის დასასრული)

ნაცრისფერი დღეები თეთრხალათიანებთან ერთად...ყოველდილით საშინელი უგემური მწვანე ჩაი... შუადღეზე გაყინული წვნიანი და საღამოს ძველი კბილების დასამტვრევი "ფუნთუშა".ყოველდღე ერთი თეთრხალათიანის შემოსვლა, ფეხზე ნემსის ჩხვლეტა. ყოველთვის ერთი და იგივე

ზეცაში დაწერილი ბედი (თავი 7-დასასრული)

მალე მწვადებიც შეიწვა და მივასკდით ყველაზე კარგად მახსოვს ეს დღე, როცა მე და ვატო მთელი დღე ერთად ვიყავით მართალია სულ ნერვებს მიშლიდა მაგრამ სიამოვნებდა და მეუბნებოდა გაბრაზებული უფრო საყვარელი ხარო მეც ვიცინოდი და მალევე ვრიგდებოდით. როცა ყველას

ნაცნობი (დასასრული)

მე მჯერა მოულოდნელი ბედნიერების. არ შეიძლება, ყველაფერს ბრძოლა ჭირდებოდეს, რაღაც თავისითაც მოდის, თუკი ღირსი ხარ. ერთხელაც მიხვდები, რომ ყველაფერი დამთავრდა. და ეს იქნება დასაწყისი.

ჭორვეულის მორჯულება ( დასასრული)

ადამიანი საოცარი არსებაა, გრძნობს რომ უყვარს, მაგრამ არ ცდილობს დაუმტკიცოს, ბევრი კაცი დღემდე ეგრეა უყვარს მაგრამ არ ბრძოლობს ჰგონია ადვილად მივა ყველაფერი ეგრე არააა ნაღდად, გიყვარს იბრძოლე ეს ცხოვრებაა და ცხოვრება ხშირად უსამართლოა და შენ იმდენი

გარიგება ეშმაკთნ-დასასრული

სიბნელე, ტკივილი , მე მოკვდი ? იმედია და რატომ ვაზროვნებ ჯერ კიდევ ? ჩემს სულს სხეული არ უნდა დაეტოვებინა ? მტკივა ძალიან მტკივა და მცივა რა უბედურებააა...სილა კიდევ სილა , ცრემლები ? ან ვისი ცრემლებია და რა ჯანდაბა ხდება ჩემს თვს?შავთმიანი ბიჭი

მეცამეტე თვე (15, დასასრული)

_ანაბელ, გამაგებინე, ვაშლი გინდა თუ ბანანი?-რეტდასხმულმა ჰკითხა გოგონას და შუბლიდან ოფლი მოიწმინდა. _არც ერთი მათე, ახლა ცერეცო მინდა, ან ქინძი!-თითქოს გონება გაეხსნა ისეთი ხმით ჩაილაპრაკა და გაიღიმა.

Barman (დასასრული)

პარიზში ერთი კვირით კიდევ დავრჩით. ამჯერად ავიხდინე ოცნება და ეიფელის კოშკს საყვარელ ადამიანთან ერთად ვესტუმრე. საოცარი შეგრძნება იყო. მე და სანდრი ეიფელის კოშკიდან თითქმის მთელ პარიზს გადავყურებდით. საფრანგეთში დრო სწრაფად გავიდა და საქართველოშიც

უთარიღო დღეები (20 - დასასრული)

„რა ლამაზი დღეა“ იმღერეს ერთხმად, მერე სანთლები ჩააქვრეს და წივილ-კივილი მორთეს. ამ ყველაფერს კი სამზარეულოს ჯარებიდან ვუყურებდით მე და ლაზარე, ის ჩემ უკან იდგა, ნიკაპი ჩემს თავზე ჩამოედო და ხელები მუცელთან გაებანტა. -ნახე, რა შევქმენით ერთად!