ბიჭი ფანჯრიდან დასასრული

-ჩემო სიხარულო. ჩემო ჰაერო, სუნთქვავ და სიყვარულო. ჩემო ყველაფერო. ვნანობ ყველა უშენოდ გატარებულ წუთს. დამპირდი, რომ ერთმანეთს არასოდეს მოვცილდებით. - არც კი იფიქრო. მეყო რაც დავუშვი. ახლა სუუულ ჩემი ხარ და დარჩენილ ცხოვრებას შენით ტკბობას მივუძღვნი.

განქორწინებულის დღიური (დასასრული)

არაფერია იმაზე დიდებული, უყურებდე სხვის ღიმილს და მასში საკუთარს ხედავდე, ამჩნევდე სხვის ბედნიერებას და მასშიც საკუთარს პოულობდე.

შემთხვევით შეყვარებული 《დასასრული》

_სხვა გოგოებისკენ არ გაიხედო იცოდე თორემ არ ვიცი რას ვიზამ_ნიკას ნათქვამი გაიმეორა ანანომ და ბიჭს თავად აკოცა.ნიკას ღიმილი იგრძნო ანანომ _თუ ყოველთვის ასე მომისყიდი არ გავიხედავ ბარტყო_ხელები თმებში შეუცურა სიყვარულით დაეპატრონა საყვარელ ბაგეებს.

7 წლის შემდეგ! (დასასრული)

-გიღირდა ამ ყველაფრად? -არა ფანგანო.-ნია ძალიან მიყვარდა მთელი ბავშვობა.-მერე გამოჩნდი შენ და ყველაფერი აურიე.-ჩემს ორ საყვარელ ქალს შენ უყვარდი, მე კი ყოველთვის მეორე ხარისხოვანი ვიყავი.

სიყვარული რეალობის წინააღმდეგ (დასასრული)

-13 სექტემბერი იყო როცა შენ პირველად მომწერე, ჩემს ბნელ და უმზეო ცხოვრებაში შემოიჭერი და ყველაფერი და თან არაფერიც მაშინ დაიწყო...

ცოდვების ხარჯზე... (25 - დასასრული )

კარზე ზარმა ამცნო ერთ-ერთის მშობელი რომ მოვიდა. სამივე ერთმანეთთან ახლოს ცხოვრობდა და მხოლოდ ერთი აკითხავდათ ხოლმე. ამჯერად კართან მარიამის ბიძა დახვდა, რაზეც უხერხულად შეიშმუშნა სოფია, თუმცა ზრდილობიანად გაღიმება არ დავიწყებია.

სულ შენ მიყვარდი (დასასრული)

მეორე დილით ავდექი,კაფეში წავედი ყავის დასალევათ,ყავას ვსვამდი,ნათიამ რომ დამირეკა. ერთ კვირაში ჩემი დაბადებისდღეა,წვეულებას ვაწყობ ჩემს რესტორანში და მოდიო.-მეც დავეთანხმე.საუბრის დროს დავინახე, რომ ვიღაც ძალიან სიმპათირი მამაკაცი

დრო {დასასრული}

-ნუ მიბანძებ პირველ დღეს. -მხარზე უკბინა, შემდეგ თვითონ წამოხტა საწოლიდან და თვალ დახუჭული სანდროც წამოაყენა. ამჯერად თვითონ დააყენა ფანჯრის წინ, ზურგზე შემოახტა და კისერზე აკოცა. -გაახილე. -ტუჩზე იკბინა, თან ლოყა ლოყაზე მიადო

ხევსურული ღამეები - დასასრული +18

კარავიდან ვხტები, ელვას ვხსნი და სუფთა ჰაერზე გავდივარ, თვალს ვავლებ ცეცხლისფრად აელვარებულ მთებს და სუნთქვა მიჭირს, სახეზე ხელს ვიფარებ, მუხლებზე ვდგები და ვყვირი, ჩემ თავს ვერ ვცნო, სხეულზე ხელს ისტერიულად ვისვამ და ადებულ მდინარეს ვუყურებ, მგონია

თმენის ვალდებულება - დასასრული

რა არის ბედნიერება და თუ არის სად არის? ამ კითხვაზე მე კი არა დიუმა რომ წამოვაყენო ფეხზე ის ვერ გიპასუხებთ, ყველას ჩვენი წილი ბედნიერება გვერგება, რომელსაც უნდა გაუფრთხილდეთ, ყველაფერი მარტივად მიღებული, მარტივადვე ქრება და არც ისეთი გემო აქვს.