"ერთხელ აეროპორტში" დასასრული

სიყვარულით ლენაარა შენ გიჩვენებ სეირს-დავემუქრე გულში და უახლოეს ტაქსში ჩავჯექი. ლუკას მანქანა მთელი გზა უკან მომყვებოდა თუმცა მე ოსტატურად არ შევიმჩნიე. მიუხედავად იმისა რომ ემოციურად კარგი თვითკონტროლი მაქვს, მაინც ძლივს ვაჩერებდი თვალებში

საკუთარი ბედნიერება(მეთერთმეტე თავი დასასრული)

-როგორ ბედავ აქ მოსვლას ყოველივე იმის შემდეგ რაც შენ გამო მოხდა,მაინც რა თავხედი და უტიფარი ხარ. -მესმის შენი და მართალიც ხარ რომ ბრაზობ. -შენ არაფერი გესმის,საერთოდ არაფერი,წარმოდგენაც არ გაქვს მე რას ვგრძნობ ახლა

მარადიული სიყვარული?ჰმ... (დასასრული)

ერთი კვირის შემდეგ-ჰეი რეზი თოკო სადაა?-დილაადრიან დავადექი თავზე რეზის რომელიც ტელევიზორს უყურებდაბოდიშით რომ ვერ დავდე აქამდე მაგრამ მიზეზი ნამდვილად მქონდა... მერე გადავწყვიტე რომ საერთოდ წამეშალა ეს იატორია მაგრამ ვისაც მოსწონს და კითხულიბდა ამ

არ დამტოვო (დასასრული)

-ანუ ლანასაც უყვარს.-რასგულისხმობ?-რატიმ ლანაზეც მელაპარაკა. მას ის ძალიან უყვარს, მაგრამ არიცოდა ლანა რას გრძნობდა მის მიმართ და გრძნობებში გამოტყდომა უჭირს.-დღეს მეც მელაპარაკა ლანა.-მოდი იცი

მომავალი ბედნიერება {11 თავი} *დასასრული*

ეს რა გამიკეთა, ამას ვიმსახურებდი ალექსისგან?. უკვე მერამდენედ მივდივარ მისგან, მაგრამ ბოლოს ისევ მე, ისევ მე გავრბივარ შესარიგებლად, მიუხრდავად იმისა რომ, თვითონ მეუბნება ურთიერთობაზე უარს და ხაზს უსვმს ჩვენს ერთდ ყოფნას. არაა!! ეს უკვე მეტისმეტია,

ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (დასასრული)

ალექსანდრე გამოწერეს საავადმყოფოდან.არვ მიფიქრია ეს ბუშტებით და აყალ მაყალით შეხვედრა,მაინც ვიცოდი რომ ვერაფერს მიხვდებოდა.ეს კიარა რომ მოგვყავდა სახლში იმას გვეკითხებოდა თქვენ ვინ ხართ და რატომ მიგყავართო.ჩემი სახელიც კი არ ახსოვდა...არც

ცხოვრება ეს ზღაპარი არაა. დასასრული

ფიზიკური: დარტყმა, ხელის ან წიხლის კვრა, სხეულის სხვადასხვა სახის დაზიანება და ა.შ. ვერბალური: დამცინავი სახელით მიმართვა, სიტყვიერი შეურაცხყოფა, ჰომოფობიური და რასისტული გამონათქვამები. ფარული/შენიღბული ბულინგი: რთული მისახვედრია როდის ხორციელდება.

მძინარე მზეთუნახავო, პრინცი მოვიდა! (13, დასასრული)

პალატაში, ფანჯარასთან კატო იჯდა და ნისლიან, დაბურულ ქალაქს გაჰყურებდა. უყვარდა ასეთი ამინდი, მუდამ ეგონა ღრუბლებში ეფლობა მთელი ქალაქიო. გოგონა უკვე გაწერეს, ბოლო წუთებს ატარებდა ამ პალატაში. მიუხედავად იმისა, რომ რამდენიმე თვე კომაში იყო, მის

ორი მოწმე (თავი 16) დასასრული

ლილია იმ შუადღესვე დაბრუნდა ქუთაისში, ისედაც იმდენი გააცდინა, სამსახურს კიდევ ერთხელ ვეღარ გააცდენდა. ლამის ტელეფონზე იყო დაკიდებული, ძლივს გააგებიეს ბიჭებმა, რომ ამ ორ დღეში არაფერი მოხდებოდა, სანამ გემი არ ჩამოვიდოდა და რეალურად არ შეამოწმებდნენ

ჩემი ძმაკაცის შეყვარებულს შეყვარებული ავახიე ( დასასრული )

გმადლობთ ვინც კითხულობდით, კომენტარებით სტიმულს მმატებდით. ბოდიში ვისაც იმედები გაგიცრუეთ. დაგიბრუნდებით ახალი ისტორიით, ოღონდ როდის არ ვიცი. მაგრამ შემდეგი ისტორია, ამაზე მაგარი რომ იქნება დარწმუნებული ვარ.