მორჩილება 33 (დასასრული)

ლექსომ ძალ-ღონე მოიკრიბა და მარიამის მშობლებს.მალე ყველა ადგილზე იყო.თავიდან არ ჰქონდა მომხდარის შესახებ ნათქვამი მშობლებისთვის და ამის სათქმელადაც დიდი ძალისხმევა დასჭირდა.დედამისი ცუდად გახდა და გონება დაკარგა,ამიტომ ექიმებს მისი პალატაში

მონსტრი თავი (13-14-15) (დასასრული)

"მე მოვიგე,ნაილ! ეს შენი დასასრულია!"-ჩაიღიმა ჯეიმსმა,ნაილმა თავი ასწია და მას შეხედა. "შენ... ვერასდროს... გაიმარჯვებ!"-ნაწყვეტ-ნაწყვეტ წარმოსთქვა ნაილმა-შენ ჩემი ნაწილი ხარ! ჩემი შიშისგან დაიბადე! მე შეგქმენი და მევე გაგანადგურებ" რამდენიმე ძლიერი

საუბარი EX-თან (დასასრული)

მოკლედ რა გითხრა? არ მინდა გადაგღალო და არც მკითველი მინდა დაიღალოს ალბათ წერილის დასასრული ერქმევა ამას, ბოლოს უბრალოდ გეტყვი იმას მე ვინ ვარ, მე ვარ ის ვისაც სამყარო მხოლოდ შენთვის უნდა და ვერავის ვერც „მას„ და ვერც სხვას ასე ვერასდროს ეყვარები,

სველი იასამანი [5 დასასრული]

არ ველოდი, შენგან არ ველოდი და ესეც იკადრე, აქამდეც მიხვედი - საშინელ ტკივილს ვგრძნობ სადღაც, შიგნით - აქამდე მაინც გაფასებდი, როგორც პიროვნებას, ჩვენი ურთიერთობის ვერ ჩამოყალიბებას ამაში ხელი არ შეუშლია, შენ მაინც ძალიან, ძალიან კარგ ადამიანად

ცოდვილი მამაკაცი ( დასასრული)

დიდი დროის განმავლობაში ველოდებოდი ლაურას ოთახში . მაგრამ ის არ ჩანდა. ბაღში იყო ლუკასსთან ერთად და მეტად იგვიანებდა . უკვე საღამოს რვა საათი იყო , მე კი ადგილიდან არ გავნძრეულვარ . ველოდებოდი და გონებაში აზრებს ვაწყობდი, თუ როგორ ამეხსნა მისთვის ,

ნამდვილი სიყვარული (დასასრული)

ორი დღე გავიდა მას შემდეგ რაც ნიკი ავარიაში მოყვა, მე მხოლოდ ის ვიცოდი მისი ჯამრთელობის შესახებ რაც დევიდმა მომწერა, რაც უფრო დიდი დრო გადიდოა მით უფრო მიჭირდა უმოქმედოდ ყოფნა,

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ. (თავი 9) დასასრული.

ყველაზესაშინელი დღეა ჩემს ცხოვრებაში. აბაზანაში ჩამკეტეს და გრეთ ვეღარ გავდივარ. ტელეფონიც მიჯდება და გაგასაც ვერ ვუკავშირდები. ერთადერთი რაც მაქ ნორმალური ეს რვეულია. რომელიც უკვე მეორეხ წავიკითხე და მეორეხ მომინდ დროის უკან დაბრუნებადა მეთქვა რომ

სვანური ვერდიქტი დასასრული

სახლში მისულს დედა მომეგება კართან, ძალიან გაუკვირდა ჩემი დანახვა არ მოელოდა, არ ვიცი სახლში როგორ აღმოვჩნდი, არც ის ვიცი რომელი საათი იყო, არც ის თუ როგორ აღმოვჩნდი აქ. დედას უხმოდ ვაკოცე, ჩავეხუტე, მისმა მონატრებულმა სურნელმა გული ამიჩუყა და ჩემს

დამსჯელი (9) დასასრული

დამ დამ დამ დაააამ!-სარა ოთახში ლიზის თეთრ კაბას დააფრიალებდა და ცეკვავდა -სარა გეყოფაა,-ლიზი მხიარული გამომეტყველებით იჯდა სარკის წინ და ელოდებოდა როდის მორჩებოდა ფოტოგრაფი მისი სამზადისის გადაღებას რომ მართლაც დაეწყო მომზადება -რატოომ ძალიან

მე, რომ გაპატიო, სიყვარული თუ გაპატიებს?! ...19... დასასრული

სადღაც გულის სიღრმეში, მარტო დარჩენილს ალბათ გაგვივლია ფიქრად, რომ დღის ყოველი წუთით თუ წამით უნდა დავტკბარიყავით, რომ არცერთი წუთი არ უნდა დაგვეკარგა უქმად. კედელზე ჩამოკიდებული საათის წიკ-წიკი მუდამ გვამცნობს რეალობას, რეალობას, რომლის ყოველი