ჭაობის ქალღმერთი -4- (დასასრული)

''უხაროდა მთვარე, უხაროდა აისი, უხაროდა დაისი, უხაროდა მერცხლის ჭიკჭიკი... ის უხაროდა, რაც ადრე მასში სიძულვილს იწვევდა! ამ ცხოვრებისეულმა ლაბირინთმა ასწავლა, რომ სიყვარულს სასწაულების მოხდენა და ჯადოქრობების ჩადენა შეეძლო!''

ყველაფერს აქვს დასასრული 7 თავი

 <<<<  ჰანა- ვიყვირე  რა მოხდა- შეშლილი სახით წამოვარდა საწოლიდან  ნოუთბუქი მომაწოდე  ამისთვის გამაღვიძე მეორედ ეს არ გააკეთო-მიბრაძანა მან - მაშინვე მაილი გავხსენ და ვნახე ვიდეო, ვიდეო კი ასე იწყებოდა ვირაც კაცი ამბობდა

კარამელივით ტკბილი –2– (დასასრული)

''–...ახლა შემიძლია ბრმადაც კი მოვძებნო უცნობის ყოველი ნაკვთი, დავინახო შენი ფიქრები, ვიგრძნო ის, რასაც განიცდი... –მაშინ რა საჭიროა სინათლე, კარამელო, როცა ჩვენ ვანათებთ!''

წარმოუდგენელია, მაგრამ მიყვარხარ (დასასრული)

-ამაღამ გამოვისყიდი ,მაინც ჩემი ბრალი იყო. რა ვქნა წარმოუდგენელია რომ მე და შენ არ ვიჩხუბოთ .მაგრამ ისიც წარმოუდგენელია რომ არ მიყვარდე -ყურში ჩასჩურჩულა და იქვე აკოცა . სიყვარულისთვის არაფერია წარმოუდგენელი ,რადგან მას ყველაფრის მოგვარება შეუძლიაა

პირადი მცველი (დასასრული)

დამამუნჯა ,გამაშეშა ...ნეტა ასეთს რა მიკეთებს?... ვცდილობდი ნაკლებად მომეხდინა რეაგირება მის მჩხლუტავ წვერზე ,რომელიც ყელზე მეხებოდა და სასიამოვნო იმპულსებს ერთიანად გადასცემდა კანს,ან თუნდაც მის ცხელ და დამაბნეველ სუნთქვაზე. არ ვიცი რა დამემართა

სვანი (N4 დასასრული)

თვეზე მეტი გავიდა რაც იოანე დაიკარგა,თვეზე მეტი ფაქტი ფაქტად რჩებოდა ჩემი ძმა რაღაცას მალავდა,აუცილებლად უნდა გამერკვია რა ხდებოდა მთელი მესტია შემოვიარეთ მეც იასონამაც და მთელმა იოანეს სანათესაომ,გულედანები,ქურასბედიანები,გელოვანები,გოგროჭიანები

ჩემი მორაგბე (დასასრული)

- დილამაშვიდობისა დეაკო , - არასდროს მომწონდა სახელებს "კოს" ,რომ უმატებდნენ . ლაშას ნათქვამი სულ სხვა ემოციებს იწვევდა ჩემში . ისეთი შეგრძნება მრჩებოდა თითქოს სახელში აქსოვდა ყველანაირ ნაზ და წრფელ გრძნობებს . კიდევ უფრო ძლიერად მომიქცია მის

ალქაჯი ანგელოზების სამყაროში –8– (დასასრული)

''ალბათ სხვა ვითარება რომ ყოფილიყო, ამ ყოველივეს ისევ ჩემს ფანტაზიის უნარს დავაბრალებდი და თავს დავიტანჯავდი, მაგრამ ახლა ისე მინდება მისი სიყვარულის დაჯერება, იმაზეც კი თანახმა ვარ, რომ ყველაფრის დამთავრების შემდეგ იმედი ჩაკვდეს და დაიფერფლოს...''

სვანეთის ტყის ბნელი ანგელოზი (თავი 13 დასასრული)

მკოცნის და თითქოს სხვაგან მივდივარ. სადღაც შორს მაგრამ არ ვიცი სად. რას მიკეთებს? მეც არ ვეწინააღმდეგები, ხელს კისერში მიცურებს, არ ვიცი რა უნდა ვქნა მაგრამ თითებით მის ყელს ვეხები. ცოტახანში ვეღარ ვძლებ და ვშორდები. – მაპატიე! – უკან იხევს. თავი

აღიარე, გაები ბაბნიკო! ! !( დასასრული)

ჩამოფრენილიყვნენ და ტრადიციულად უარს აცხადებდნენ დახვედრაზე. მე თაკოს ოთახში მეძინა, ალექსანდრეს კი ჩემს გვერდით, თავის ოთახში. ყველანი ძალიან ვღელავდით, განსაკუთრებით ალექსანდრე იყო ყოველდღე აღელვებული. -რა პრობლემა, ან სად უნდა მოვიდე ალექსანდრე