გოგონა საროსკიპოდან _''არც ისე მშვენიერია ცხოვრება'' (დასასრული)

რეზოს სახეზე ისეთი სურათი ეხატა წარმოდგენაც კი გაუჭირდებოდა ადამიანს ახლა რას ფიქრობდა. გიორგის სავარძლის ნიასკენ მიგორება უნდოდა ,მაგრამ ცალი ხელით ვერ შეძლო. -გაეთრიე ჩემი სახლიდან...გაეთრიე თორემ

ვერ დაგთმობ (დასასრული)

-ნანობ?.. - ხმა გაებზარა ლაშას. - მიპასუხე! მომხდარს ნანობ? ვერ მიტან ამისთვის? მიდიხარ იმიტომ რომ მეტად მატკინო? - ცოტ ხნით შეჩერდა და ღრმად ამოისუნთქა. - მეტი შეუძლებელია... ბევრად მეტად მტკივა. ასე უფრო ძნელია, ელე. ახლა, როცა თავიდან ბოლომდე

"ლაბირინთში მორბენალი" (1 ნაწილის,ჩემებური დასასრული-სრულად)

-გავაღწევთ..აუცილებლად გავალთ.არა,ასე არ მოხდება.ჩვენ გავალთ,აი ნახავ-ოთახში გამეფებულ სიჩუმეს,მხოლოდ თომასის ბურტყუნი არღვევდა. ყველა იქ იყო.ყველა ვისაც ოდნავ მაინც ადარდებდა მისი მდგომარეობა,ყველა გალის ჩათვლით

დაბრუნება (დასასრული)

მე ხომ დიდი საიდუმლო მაქვს? დიდი ტკივილი და დიიდი სიყვარული, ჩემი ირაკლი. გამეღიმა და ცას გავხედე, მთვარე და ვასრკვლავები ლამაზად კიაფობდნენ, თითქოს მე მიღიმოდნენ და ელოდნენ, როდის აფარფატდებოდნენ ჩემი ოცნებები და ფიქრები

ჩემი ხარ!!! (10) დასასრული

-რას და მაინტერესებს როგორი ხმა გაქვს. რადა მოყევი რატო წახვედი აქედან რატო მიმატოვე???? -არვიცი დემეტრე როგორ გითხრა. -პირდაპჯრ მითხარი. -აი გახსოვს თამაში რო გქონდა. -კიი

შურისძიება (დასასრული)

– მეც მიყვარხარ – გახსოვს მთვრალი რომ იყავი? ღამის ოთხ საათზე რომ დამადექი – კი – მაშინ მითხარი არ უნდა შემყვარებოდიო .. რატომ? – მთვრალი ვიყავი – სიმთვრალის დროს სიმართლეს ამბობენ – სიმართლეს კიარა უფრო სისულელეებს – მეტჯერ აღარ დათვრე რა

გახსოვდეს, რომ დედოფალი ხარ ! (დასასრული!!)

მოკლედ ამ ისტორიაზე გული ამიცრუვდა, ჩავთვალე რომ არ მოგწონდათ.. სულ სხვანაირი წარმომედგინა ეს ისტორია თუმცა ახლა რადიკალურად განსხვავებული სახემიიღო.. ჩანაფიქრი სულ სხვა იყო.. შუა გზაში მიტოვებას გადავწყვიტე ასე უცბად და მარტივად სულ რაღაც სამ

შემიყვარე თუ გაბედავ (დასასრული)

თვალები როგორც კი გაახილა გამომხედა და თითქოს ენა ჩაუვარდა.ალბათ კონსტანტინეს არ უთქვამს ჩემი ჩამოსვლის ამბავი და კარგადაც მოიქცა.მე ადგილიდან ვერ გავინძერი ვიდექი და ვუყურებდი ამ მონატრებულ თვალებს,მზერას.ცრემლები წამომივიდა ჩემდა უნებურად.ისეთი

საწოლის დედოფალი (15 ნაწილი - დასასრული)

-ხო ბექუშ, რას შვები? - ტელეფონი აიღო ერეკლემ. -რავი ბიჭო, მამა რომ გახდი მე უნდა გითხრა? - ჰკითხა და მის პასუხს დაელოდა. -რა გავხდი?! - მობილურში ერეკლეს გაოგნებული ხმა გაისმა - იცოდე პირველი აპრილის პონტში თუ მეღადავები წაგაცლი თავს...

შეშლილი-სულებთან მოსაუბრე (დასასრული)

მორიგე დღე! ისევ მათეს ზარი და ქალის სუსტი სიცილი.. -როგორ ხარ ანამარია? -არამიშავრს,შენ? -რავი, თავის ტკივილი რომ არ ჩავთვალოთ საკაიფოდ -მიდი ექიმთან -მივალ -მიყვარხარ -მეც..