გოგონა ვარდისფერი პუანტებით (სრულად)

დროებით გაწყვეტილი დედა-შვილობა და ურთიერთობაში გაჩენილი ოთხწლიანი ბზარი. შეძლებენ თუ არა წლების შემდეგ შეხვედრილი ნათია და ლიზა ერთმანეთის დაბრუნებას ან ხელმეორედ პოვნას?

დამოკიდებულებიდან, დამოკიდებულებამდე (თავი1)

წარმოუდგენელია, რაღაცები ძვლივს გვახსოვს რაღაცები კი არასდროს გვავიწყდება. მრავალი წლის შემდეგ პირველად მოვარგე კარს გასაღები და საკეტიც უხმაუროდ გადავატრიალე. კარი გავაღე თუარა მზის შუქზე გამოჩნდა მტვრის ნაწილაკები რომელიც სახლში დაფრინავდა

მგზავრები

საფრანგეთის საემიგრაციო ბანაკის მიმართულებით, რომელიც ნახევრად გადაქცეული იყო მოხუცთა თავშესაფრად, მიემართებოდა ავტობუსი. რომელსაც წინ დიდი,მოსაწყენი და მთიანი გზა ელოდებოდა. ავტობუსში იმყოფებოდნენ მგზავრები და მისი დაძვრიდან რამდენიმე საათი თითქმის

საყვარელი ვენები. დასაწყისი.

დაიკიდე და შედი, ეგ ოთახი ხომ შენიცაა. ვეუბნები საკუთარ თავს და შედედებულსისხლისფერ ტუჩის საცხს ყოყმანით ვაგდებ ხელჩანთაში. ვითომ, დამჭირდება? რაღაც არა მგონია, მაინც და მაინც დღეს გადავეყარო შავ მუსტანგზე ამხედრებულ პრინცს, რომელსაც გონებას

სხვისი შვილები (IV)

აი იმ სავარძელზე იჯდა, ალექსანდრეს რომ დაპირდა აღარ დავჯდებიო და მოაჯირზე შემოეწყო ფეხები. პირველი დღისგან განსხვავებით დღეს რიკულების დათვლის სურვილიც არ ჰქონდა. ვერ გაიგო როგორ მიუახლოვდა დემეტრე, პატარა ბავშვივით რომ მიეფერა თმაზე მაშინღა

უცნაური ამინდი

ალბათ რომანტიულია ღამე, წვიმიან დღეც,თოვლის ფიფქები რომ ბარდნის და თეთრად შემოსავსს მთებს,მდელოსაც

როგორ შემიყვარდა კრიმინალი IX თავი (ნაწილი II)

მეორე დილით მეტრეველი მთელი გზა გაუჩერებლად რეკავდა სანიკიძის ტელეფონზე. - რა უნდა? - მისკენ გაუხედავად ჰკითხა ლუკამ, რომელიც სიმშვიდეს ინარჩუნებდა , მაგრამ ეტყობოდა ცოტაღა აკლდა აფეთქებამდე

განგსტერების სამოთხე (34)

უცბად შენიშნა,რომ უკან ვიღაც მიყვებოდა და სარკეში გაიხედა..აბა ვნახოთ რაგინდა..გზატკეცილიდან გადაუხვია და საპირისპირო გზას გაუყვა..მშვენიერია ჩამისაფრდნენ! მას უნდა გავუმკლავდე-დაამთქნარა-ახლა არა! რა ჯანდაბა მჭირს?!

ამოუცნობი (თავი პირველი)

სახლში მალევე დავბრუნდი, იმის შესამოწმებლად, შოთა იყო თუარა სახლში, მის კაბინეტში შევედი, მაგიდაზე რაღაც ფოტოები ელაგა, დავინტერესი და მივუახლოვდი, ფოტოების ვუყურებდი და იცით რას ვგრძნობდი ? არაფერს, უფროსწორედ ვერაფერს,

ტირანის მახეში #3 (+18)

კაბინეტიდან ორივე ერთდროულად გამოვედით,რა თქმა უნდა,არც თანამშრომლების მზერა გამომპარვია,რომლებიც უკვე ჩურჩულებდნენ და თვალსაც არ გვაშორებდნენ,ალექსანდრე წინ მიდიოდა,პულტის ღილაკს სწრაფად დააჭირა,მანქანის კარი გააღო და თვალით მანიშნა,დავმჯდარიყავი.