გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი11)

-არ ვიცი საიდან უნდა დავიწყო საუბარი. იქნებ ვერ გამიგოს ან რაიმე შარში გავყო თავი? შეიძლება ამის გამო ერთი ამბავი ატყდეს..... ამ ფიქრებში ვიყავი გართული როდესაც შოთიკომ დამირეკა. -მელანო მოვედი. ჩამოდი გელოდები.

ვერ უპასუხებ

თვალებს თვალებით ვერ უპასუხებ თუ დიდხანს გასტანს ეს განშორება, ეგ მზერა ჩემში მაშინ გაივლის, ტუჩი ტუჩებს რომ შეებრძოლება.

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი10)

-დილით საშინელ ხასიათზე გავიღვიძე. არ მინდოდა სკოლაში წასვლა და შოთას ნახვა. ან რომ მენახა რა უნდა მეთქვა? ისიც არ ვიცი მიყვარს თუ არა. ჩემ თავზე ძალიან ვბრაზდები. ჩემი შიში ხომ მისი ბრალი არაა? მან არც კი იცის რა ხდება ჩემს თავს. ასე არასოდეს

შენ მე ბორკილებს ვერ დამადებ#13 ,#14

დილით სანდროს, ლეას საწოლში გაეღვიძა. როდის ჩაეინა არ ახსოვს. ხელში ლექს ბავშობის ფოტო ქონდა ჩაბღაუჭებული. დაახლოვებით ექვსი შვიდი წლის იქნებოდა , თამარს ყავდა კალთაში ჩასმული და ატმის ტოტები ეკავა. ფოტო დაჭრილი იყო, სავარაიოდ ლეამ ჩამოაჭრა ნაწილი,

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი9)

-მოკლედ თავიდან ძალიან კარგ ზასიათზე იყო.. -ეგ მეც დავინახე. მერე?-მოიცა მომაყოლე და გაიგებ, ჩვეულებრივ ჩავჯექით მანქანაში გავისეირნოთთქო და სალაპარაკოდ რომ დავჯექით და ვუთხარი ბოდიში საავადმყოფოში ვერ მოვედი არადა შენთან უნდა ვყოფილიყავითქო. რატომ

ვერ გხედავ, გგრძნობ! (დასასრული)

წამლების სუნით გაჟღენთილი ჰაერი, ძილშიც კი მწვავს ცხვირს და იძულებულს მხდის, რეალურ სამყაროს დავუბრუნდე. არ მიჭირს მივხვდე, რომ საავადმყოფოში ვიმყოფები. საკუთარ სხეულს ვაკვირდები, არაფერი მჭირს, მხოლოდ ყურების დაგუბებასა და თავის ტკივილს ვგრძნობ.

ვერ გხედავ, გგრძნობ! (ნაწილი 2)

ისევ მძღოლის გვერდით სავარძელზე მსვამს და გვერდზე უხმოდ მიჯდება. სავარძელს ძალა გამოცლილი ვეყრდნობი და თვალებს ვხუჭავ, სახის დალაგებას და აბობოქრებული სულის წყნარებას ვცდილობ. დაძაბულობისგან ლამის გული წამივიდეს. ყველა კუნთი და ძვალი მტკივდება.

შენ მე ბორკილებს ვერ დამადებ?!#11

სანდრო როგორცკი ციხის კედლებს გამოსცდა, აქსანას ძებნა დაიწყო. არ გასჭირვებია, პოლიციაში ალობელს დაურეკა და აქსანას მონაცემები გამოართვა. ტელეფონზე წამში აკრიფა ნომერი და მანქანაც დაქოქა. - ალიო.... ნ კოლოფი ამოღო.

ვერ გხედავ, გგრძნობ! (ნაწილი 1)

მეღვიძება, ვგრძნობ, რომ უკვე გათენებულია, თავს მშვიდად და გამოძინებულად ვგრძნობ. მღვიძავს, მაგრამ თვალებს არ ვახელ. ყოველ დილით ერთი და იგივე, ყოველ დილით მოლოდინი, რომ ამჯერად გამომივა, რომ ამჯერად გავიხარებ... ნელ-ნელა, მძიმედ ვაშორებ ქუთუთოებს

ვერ შეგელევი მესამე თავი (18+)

- გთხოვ!- ვუთხარი აკანკალებული ხმით. - ნუ მთხოვ! სხვანაირად არ შემიძლია, თავს ვერ ვიკავებ, საოცრად მინდიხარ! - მითხრა ვნბიანი ხმით. - ასე არ შემიძლია! არ ვარ მზად ამ ყველაფრისთვის.- ჩემს ხმაში მუდარა იგრძნობოდა, მივხვდი,