შენ მე ბორკილებს ვერ დამადებ#2

სანდრო წინ მსხდომ ორგოგოს აკვირდებოდა. აქსანა ზურგით იჯდა , სახეს ვერხედავდა . ხოლო ლეას კარგად უყურებდა. -ლუკა ეს გოგოები აქ ხშირად დადიან ამკაფეში? - აბა - ლუკამაც გოგოებ გახედა და გოგოებმაც იგრძნეს მზერა ჩაის ფინჯნები დადგეს და კაფე დატოვეს. -

შენ მე ბორკილებს ვერ დამადებ?! #1

- ორწელში ასოცდარვა სახლის გატეხვა და ისე წასვლა უკვალოდ , ეს უკვე დიდი პროფესიონალიზმია . ამხნის მანძილზე ერთი შეცდომაც არდაუშვიათ. - საუბარში ბატონი ლუკა ჩაერთო, - მარტო თმის ფერით ვერ დავიჭერთ. ქალაქში უამრავი ქერა და წაბლისფერ თმიანი გოგო

ავთო, ნინა და სხვა ბავშვები რომლებმაც ცხოვრება ვერ მოასწრეს

\ეს ეხება ყველა იმ ადამიანს რომელმაც უცნობის სიკვდილი იმაზე პირადულად მიიღო ვიდრე ეს საჭირო იყოიცით რა არ მესმის? ადამიანი რომ კვდება ფაქტია, თუ სიკვდილმა ადრე მოუსწრო ძალიან სამწუხაროა და მთელი გულიც ვუსამძიმრებ მის ოჯახს და ვილოცებ მისი სულისთვის,

ღმერთო ნუთუ ვერ ვხვდები

ღმერთო ნუთუ ვერ ხვდები,გაგყიდეს შენმა შვილებმა.სილაჩრე ჩაიდინეს გმირება.აღარ დარჩნენ ნამდვილნი არსად"იქცევიან დაცემულ ალგელოზთა მზგავსათ.ისტორია დაივიწყეს,წავიდნენ მტერთ მოყვარედ გაიმიჯნეს,სუფთა გულზე ფეხი

ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (3)

ყელზე ინაცვლებს და სველ კოცნას მიტოვებს,ყელიდნ მკერდისკენ მიიწევს,ისე ვარ სიამოვნებისგან გაბრუებული რომ არ ვაპირებ შევაწყვეტინო,ხელის ერთი მოძრაობით ახერხებს ჩემს კალთაში ჩასმას და ჩემს გაგჟებას განაგრძობს, მოკლე მთლიანი სარაფანა მაცვია,ხელებს

წარსულის ვერ დავიწყება (თავი 2)

ღამე ისე ჩამეძინა აღარც კი მახსოვდა, დილით ოთახში ბებომ შემომძახა რომ სამსახურში მიდიოდა და საუზმე მზად იყო. ერთ ნახევარ საათში კი კარზე ზარი გაისმა წარმოდგენა არ მქონდა ვინ უნდა ყოფილიყო. კართან რომ მივედი არც კი მიკითხავს ვინ იყო კარი ისევე

ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (2)

თითქმის სულ გადასანსლა ყველა როლი, ვიცინი და ვუყურებ, ვხვდები, რომ მიყვარს, და მის გარეშე ცხოვრება არ შემიძლია, ეს ერთი თვე ნამდვილი საოცრება იყო ჩემს ცხოვრებაში. როცა გიყვარს სულ სხვა ფერებში ხედავ სამყროს, ყველაფერი ბედნიერებას განიჭებს და ცდილობ

ზღვა ვერ გასცდება ნაპირებს..! (ნაწილი II )

ასე ვისხედით დიდ ხანს.იმდენად დიდ ხანს,რომ დროის შეგრძნება დავკარგეთ.ორივემ.ასე უაზროდ გადავხედავდით დრო და დრო ერთმანეთს და მერე გვეღიმებოდა.ბოლოს ვაჩე წამოდგა და მითხრა უნდა წავიდეო.არ შევეწინააღმდეგე,მიუხედავად იმისა, რომ მინდოდა დარჩენილიყო.

ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (1)

ალბათ არაფერია იმაზე მეტად მნიშვნელოვანი ვიდრე საკუთარი თავისა და გრძნობების კონტროლი.ღმერთო ჩემო! რა იქნებოდა ყველას ჩვენ თვითონ გადაგვეწყვიტა როდის შეგვყვარებოდა ან როდის უნდა გვეთქვა ამ სიყვარულზე უარი? რა თქმა უნდა ამაზე ღმერთი ვერ მიპასუხებდა.

ზღვა ვერ გასცდება ნაპირებს..! (ნაწილი I სრულად)

გავცქეროდი ჩაშავებულ,ნაცრისფერ და ტალღებადიდებულ ზღვას.ხოდა ჩავალაგე ტანსაცმელი,ვიყიდე მატარებლის ბილეთები და ყველას ხვეწნის თუ მუდარის მიუხედავად მანც წავედი.რა მინდოდა?!რას ვერჩოდი ჩემს თავს?! ალბათ შინაგანად ვეძებდი.შინაგანად მინდოდა და ამიტომ