ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (3)

ყელზე ინაცვლებს და სველ კოცნას მიტოვებს,ყელიდნ მკერდისკენ მიიწევს,ისე ვარ სიამოვნებისგან გაბრუებული რომ არ ვაპირებ შევაწყვეტინო,ხელის ერთი მოძრაობით ახერხებს ჩემს კალთაში ჩასმას და ჩემს გაგჟებას განაგრძობს, მოკლე მთლიანი სარაფანა მაცვია,ხელებს

წარსულის ვერ დავიწყება (თავი 2)

ღამე ისე ჩამეძინა აღარც კი მახსოვდა, დილით ოთახში ბებომ შემომძახა რომ სამსახურში მიდიოდა და საუზმე მზად იყო. ერთ ნახევარ საათში კი კარზე ზარი გაისმა წარმოდგენა არ მქონდა ვინ უნდა ყოფილიყო. კართან რომ მივედი არც კი მიკითხავს ვინ იყო კარი ისევე

ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (2)

თითქმის სულ გადასანსლა ყველა როლი, ვიცინი და ვუყურებ, ვხვდები, რომ მიყვარს, და მის გარეშე ცხოვრება არ შემიძლია, ეს ერთი თვე ნამდვილი საოცრება იყო ჩემს ცხოვრებაში. როცა გიყვარს სულ სხვა ფერებში ხედავ სამყროს, ყველაფერი ბედნიერებას განიჭებს და ცდილობ

ზღვა ვერ გასცდება ნაპირებს..! (ნაწილი II )

ასე ვისხედით დიდ ხანს.იმდენად დიდ ხანს,რომ დროის შეგრძნება დავკარგეთ.ორივემ.ასე უაზროდ გადავხედავდით დრო და დრო ერთმანეთს და მერე გვეღიმებოდა.ბოლოს ვაჩე წამოდგა და მითხრა უნდა წავიდეო.არ შევეწინააღმდეგე,მიუხედავად იმისა, რომ მინდოდა დარჩენილიყო.

ხანდახან სიტყვები სათქმელს ვერ ამბობენ (1)

ალბათ არაფერია იმაზე მეტად მნიშვნელოვანი ვიდრე საკუთარი თავისა და გრძნობების კონტროლი.ღმერთო ჩემო! რა იქნებოდა ყველას ჩვენ თვითონ გადაგვეწყვიტა როდის შეგვყვარებოდა ან როდის უნდა გვეთქვა ამ სიყვარულზე უარი? რა თქმა უნდა ამაზე ღმერთი ვერ მიპასუხებდა.

ზღვა ვერ გასცდება ნაპირებს..! (ნაწილი I სრულად)

გავცქეროდი ჩაშავებულ,ნაცრისფერ და ტალღებადიდებულ ზღვას.ხოდა ჩავალაგე ტანსაცმელი,ვიყიდე მატარებლის ბილეთები და ყველას ხვეწნის თუ მუდარის მიუხედავად მანც წავედი.რა მინდოდა?!რას ვერჩოდი ჩემს თავს?! ალბათ შინაგანად ვეძებდი.შინაგანად მინდოდა და ამიტომ

ფიქრები მათთვის,ვინც ვერ წერს

ყურთასმენას მატარებლის ზუზუნის ხმა სწვდება.მას თან ერთვის იქიდან გამოსული ხალხის ყაყანი და კარების ჩხაკუნი.მერე ვაგონების ლიანდაგზე გასრიალება და ცოტა ხანში ეს ხმაც მიწყდება...მივეჩვიე ამ ყველაფერს.

ერთადერთს ორჯერ ვერ შეხვდები 4

მადობა, დიდი მადობა იმისთვის,რომ მიპოვე და ჩემში არ ჩაკალი ერთადერდი რაც ამ დროს დამრჩენოდა, იმედი.. ემოციებში ვიყავი და თავს ვერ ვაკონტროლებდი, ვლაპარკობდი და არ ვჩერდებოდი. მოზღვავებულ ენერგიას და ბედნიერებას ვგრძნობდი და ჩემ მხსნელს ვებღაუჭებოდი.

წარსულის ვერ დავიწყება (თავი 1)

საკმაოდ გვიანი იყო, მაგრამ უეცრად გარეთ გასეირნება მომინდა. რათქმა უნდა ბებოსაც გაუკვირდა, მაგრამ წინააღმდეგი მაინც არ ყოფილა. მე და ბებო თბილისში ვცხოვრობდით, ჩემი მშობლები და ჩემი ძმა კი იტალიაში იყვნენ. დედა დიდიხანი მეხვეწებოდა მეც წავსულიყავი,

ვერ მოგიტევებ . . .

ვერ მოგიტევებ ჩემო კარგო გრძნობებს გამხელილს, ვერც შენს სურვილებს ვერ შეუკრავ საზღვრების ღობეს. თუ ჩემზე ფიქრობ და ამ ფიქრებს შეცდომებს აწერ, რაღატომ მიწერ გრძნობა სავსე ლექსების სტროფებს.