ვინ ხარ შენ?! თავი პირველი

თბილისის ძველი უბანი სიჩუმით იყო მოცული. გაზაფხულის სუსხიანი საღამო ნელა ფანტავდა ქალაქის თავზე შეკრულ ბურუსს. ჭუჭყიანი ქუჩები, ჩამობნელებული სადარბაზოები და ლამპიონების ყვითელი სინათლე — ყველაფერი ერთად ქმნიდა გარემოს, სადაც ხმამაღლა არავინ

არა აქ მნიშვნელობა ვინ არის მთავარია გიყვარს...[თავი 4]

თვით სიყვარულს მივყავართ ადამიანამდე. ისეთი არანორმალურია სიყვარული კაცს აბრმავებს . ვერ ხედავს ვინ როგორია.

არა აქ მნიშვნელობა ვინ არის მთავარია გიყვარს ...[თავი 3]

ბედნიერების ერთი წამალი არსებობს, ეს არის შენი საყვარელი ადამიანი რომელიც გაბედნიერებს. მასთან ერთად ყოფნა და უბრალოდ მასთან ერთად ერთ ჯერ ქვეშ ყოფნა. ეს ხომ უბრალოდ ძალიან კარგია დილით დგებოდე და ხედავდე შენს ბედნიერების წამალს. უყურებდე და

არა აქ მნიშვნელობა ვინ არის მთავარია გიყვარს...[თავი 2]

- რა თქვენი საქმეა მე რას ვიზმ , ვინ ხართ ჩემი , დედა ნამდვილად არ ხართ ,ნუ არც მამა ,აბა რა გინდატ, უბრალოდ ძმაკაცის ძმაკაცი ბრძანდებით. შემეშვით გაიგე , ლექტორი ხართ და სხვა არაფერი. - აი ეს ვარ...- და ვნებიანად დამაცხრა ჩემ ალუბლიფერ ტუჩებზე ...

არა აქ მნიშვნელობა ვინ არის მთავარია გიყვარს...[თავი 1]

დავდივარ მაისის სუსხიანი ამინდში გარეთ. ნაზი სიო არწევს ხეებს .ხეების ფოთლები კი შრიალს მოყვებიან. თითქოს ერთმანეთს ეუბნებოდა ,, როდის მორჩება ეს სუსხი და სიო , რომ ჩვენს ჩვეულ გარემოს დავუბრუნდეთო''. ცას რომ ავხედოთ შევნიშნავთ ერთ ორ ღრუბელს

ვინ ხარ?! (სრულად)

ვინ იყო და საიდან გაჩნდა იმ პატარ ლიტერატურულ ჯგუფში, იმ უცნაურ, შინაურულ სივრცეში, არავინ იცოდა. არც სურათი ედო, არც რაიმე ხელჩასაჭიდი ინფორმაცია, რაც მიახვედრებდა ადამიანს თუ ვინ იყო სინამდვილეში. რამდენჯერმე ჰკითხეს კიდევაც, მაგრამ როგორღაც

ვანგასი ვინ ხარ? 'სრულად'

- ისე მთავარია მანდ " მას წაიხარეთ" თემა არ იყოს თორე მაიკის გახდას რა უჭირს დააყოლა და წასასვლელად მოემზადა, ამაზე რეალურად გავოგნდი და წამით ვერ ჩავწვდი კიდეც - და ხო ჩემი მაიკა შენ უფრო გიხდება

ვინ დაგვაფასებს ან ვინ დაგვიფასებს?

ვინ დაგვაფასებს ან ვინ დაგვიფასებს?ეს კითხვა ხშირად უნდა გაუმეოროთ ხოლმე საკუთარ თავს.იმიტომ ვაკეთებთ იმ რაღაცას,რომ შემდეგ შედეგი გამოიღოს ესეიგი სასურველი ხარისხი დავდოთ და დაგვიფასდეს ეს ჩვენი ნაწვალები,ნაშრომი.

ვინ თქვა

ვინ თქვა, რომ ქარი სისულელეა და წვიმა მხოლოდ ქოლგებს ასველებს... ირგვლივ მზე არის თუ სიბნელეა, თავისი გზა აქვთ არსადწამსვლელებს,

ვინ არის ჩვენი ტანჯვის მიზეზი?

რატომ ხდება ყოველთვის ისე,რომ ტკივილს არ განივიხლავთ.ხმამაღლა არ ვსაუბრობთ მასზე,მუდამ ჩუმად ვართ და საკუთარ თავთან გვაქვს ყოველთვის ბრძოლა,წინააღმდეგობა და გაჩაღებული ძლიერი