Bad Boys. (თავი 17)

ხვალ ჩემი დაბადების დღეა, მაგრამ ამაზე მნიშვნელოვანი ის მატჩია რომელიც დღეს გაიმართება ბრძოლა წესების გარეშეში, საჩუქარი კი ის პრიზი იქნება რომელიც ჩემს წელს დაამშვენებს გამარჯვების შემთხვევაში, დღევანდელი მატჩი საღამოს 6საათზე გაიმართება, მანამდე

შენი არსებობა ნულს ჰგავდა (თავი 5)

დეჟავუს შეგრძნება მაქვს, თითქოს იგივე მეორდება რაც რამდენიმე წლის წინ და მეც მონატრება არ მანებებს თავს. ჰო, ხშირად ხდება რომ ადამიანზე მეტად მასთან ერთად გატარებული დრო გიყვარს და გენატრება, ზუსტად ასეა ჩემს შემთხვევაშიც.

შენმა სიკვდილმა გამაძლიერა! (თავი 5)

ბიჭზე რომელსაც და გარდაეცვალა და მისი მკვლელის დასასჯელად ყველაფერს იღონებს,,2 საათში სასაფლაოზე ავედი, ლეგენდალურად ყვავილებით.. არაფერი მითქვია უბრალოდ მიწაზე დავჯექი და უეცრად ავტირდი.. აღარ ვიცოდი რა მექნა, ან რა მეთქვა.. ყველაფერი ამერია,

მეამბოხე თავი 1

-თვალებში ჩამხედე და მითხარი რომ ეს შენ არ გაგიკეთებია-თხოვნით, მაგრამ მაინც ბრძანებლური ტონით მითხრა. მის მწვანე თვალებში სიყვარულის პატარა ნაპერწკალს ვეძებდი მაგრამ მისი ნიშანწყალიც აღარ არსებობდა. ვნანობდი, ძალიან ვნანობდი! რომ შემძლებოდა საერთოდ

Bad Boys. (თავი 16)

დღევანდელი დღე ჩემთვის ყველაზე დაძაბული იყო, ახლა რამე სპეც გეგმა არ გვქონია მოფიქრებული იმიტომ, რომ დღეს მათი დაპატიმრება არ გვაწყობდა ასე ნუკრი და მასზე მაღალ საფეხურზე მდგომი ხალხი არ გამოჩნდებოდა, ჩრდილში დაიფარებოდა მისი სახელი და შეიძლება

ვატო არაბული (12 თავი)

-მარტო გაგიშვებ შენი აზრით იმ ვიღაც გაგა გოგამაქსი მიქსიო ტუ ვინაცა?? (ჩაიცინა არაბულმა -მაგარია მაგრამ ... (საზურგეს მიაწვა კესო) -რა მაგრამ? (მუხლებში ჩისვა კესო და ჭამა ისე გააგრძელლა) -ბიჭები? (თვალებში ჩახედა ვატოს) -ბიჭებთან ჩემ ხალხს დავტოვებ

P ( არა ) ნორმალური მე! 2 თავი

დიდხანს ვატრიალე ბარათი და ათასჯერ მაინც წავიკითხე, იმედით, რომ გავიგებდი გამომგზავნის ვინაობას, მაგრამ სიტყვები “კეთილი იყოს შენი მობრძანება ლამაზო“ არაფრის მთქმელი იყო. ბარათი მოხატული იყო წითელი ყვავილებით ,რომელიც ჩემი დაკვირების შედეგად

პატარა გამომძიებელი ( 2 თავი )

' დაკლაკნილი' შენობისაკენ მივდიოდი თან ჩემ თავს 'ჰეფი ბიორსდეის' ვუმღეროდი, არავის მოულოცია, არც მიკვირს მე ხო მეგობრები არ მყვს არც ნათესავები, მახსოვს ჩემი ძველი მეგობარი ანა, ანა დევაძე როგორც მახსოვს ბეშუმში გავიცანი ათი წლის ასაკში,

რეალური საფრთხე (III თავი)

ბათუმიც ახსოვთ, ზამთრის ყინვაში და იქ ბანაობის გამო, ორკვირიანი დასვენება საავადმყოფოს კედლებში. ბაკურიანიც ახსოვთ, ზაფხულში და კლდიდან დაშვებული დემეტრე, კიდევ მოგზაურობა საავადმყოფოს კედლებში, ამ ჯერად ერთ თვიანი. მერე ორ თვიანი მოგზაურობა

ეშმაკი და ანგელოზი მეხუთე თავი

ოთახში სიჩუმემ დაისადგურა, მხოლოდ ჩემი ტირილის ხმა არღვევდა იდეალურ სიწყნარეს.თბილოდა, თუმცა მე მაინც მციოდა, მციოდა იმიტომ რომ იმ ცივმა სიტყვებმა სული გამიყინა და გულს ცემის უნდარი წაართვა. ბალიში იმდენად სველი იყო რომ თმებს ცრემლებისგან ჟენთავდა.