სპორტის მასწავლებლები (თავი 7)

- რამე მოხდა? - ტელეფონიდან თავი არც აუწევია ისე ჰკითხა ლაშამ - ეკა ვინაა? - უეცრად აესვეტა წინ და ინტერესით სავსე თვალები შეანათა.

კაენის მოდგმა (თავი პირველი)

რა კარგი იყო დასვენება, ნეტავ კიდევ დიდი ხნით გაგრძელებულიყო, შვებულება... ნეტავი საერთოდ, ჩემ მშობლებთან დავრჩენილიყავით.. სოფელში და არ ჩამოვსულიყავით, ახლა ხომ კვლავ ბედნიერად ვიცხოვრებდით, მე და ჩემი მეუღლე ავთო და ბავშვები.

როცა სიყვარული მარტივია.... (თავი 3)

-შენ ნორმალური არ ხარ, მშვენიერი ბიჭი ხარ, სიმპატიური, ნუ ხეპრეც, მაგრამ ეგ ზოგს უფრო მოსწონს, ხელი არ გაკლია ფეხი და რავიცი ვივარაუდე რომ გყავდა ვინმე_ნერვიულობისგან ხელების ქნევით საუბრობდა ნათია.

გაყიდული ღირსება (1 თავი)

მიას სახლში დაბრუნებას მოუთმენლად ელოდა ანა და აივნიდან გაყურებდა ქუჩას, როგორცკი ტაქსი გაჩერდა მაშინვე სახლში შევარდა და გასასვლელი კარი გააღო

ანუკი. გაგრძელება (თავი მეთხუთმეტე)

-ანუკი, სანამ წავალ და ზუსტად ვიცი რო ისევ დავკარგავთ ერთმანეთთან კავშირს ბევრი მიზეზის გამო, მინდა რაღაცა გკითხო და გულახდილად მიპასუხე.მართლა გჯერა რო ალექსანდრე იმავეს არ გაიმეორებს? და თავიდან არ ჩაგაგდებს იმ მდგომარეობაში, რომელშიც 5 წლის წინ

უარყოფილი (თავი 14) დასასრული

ასეთი განცდა არასდროს მქონია. ყველა პრობლემა უკან მოვიტოვე. ახლა ნამდვილად თამამად შემეძლო იმის თქმა, რომ თავისუფალი და ბედნიერი ვიყავი საყვარელი ადამიანების გვერდით. მივხვდი, რომ მთელი ამ დროის განმავლობაში ვტიროდი. ყველაფერს ერთად უკან ვტოვებდი.

სპორტის მასწავლებლები (თავი 6)

- ნუ იცინით! თავხედები ესენი. რაღადროს თქვენი შატალოა შვილო მეთორმეტე კლასში ხართ, რით ვერ გაიზარდეთ გამაგებინეთ!

უარყოფილი (თავი 13)

- მე ვარ შენი ერთადერთი მემკვიდრე. მე ვარ ცივსისხლიანი მკვლელი. შენს წინაშე დგას შენი უარყოფილი შვილი. დიდხანს რომ არ გავაგრძელო. სიგარეტს მის ქვასთან ვაგდებ. - მიმიფურთხებია შენი საფლავისთვის მამიკო.

როცა სიყვარული მარტივია.... (თავი 2)

-არაფერია, უარესებიც დამმართნია_საღი ხელი აიქნია ბიჭმა და ნათიას პირდაპირ სახეში შეხედა. იმას არ ელოდა რაც დახვდა. გოგოს აშკარად ეტყობოდა მთელი ღამე რომ ეტირა და დანაშაულის გრძნობამ ლამის შეჭამა.

ჩემი სასჯელი ხარ (14 თავი)

ალექსანდრე დროდადრო ანას გახედავდა ხოლმე და მის სახეს აკვირდებოდა, რომელზეც არავითარი ემოცია, არავითარი გრძნობა და არავითარი შიში არ იკითხებოდა