ჩაკეტილი სივრცე 19 თავი

თავისუფლება შევიგრძენი და იმ წუთებში თავი ამ ქვეყნად ყველაზე ბედნიერ ქალად ვიგრძენი,

ცივი თვალები (მეექვსე თავი)

მხოლოდ მასთან ვიყავი მხიარული. მისი სიახლოვე მომწონდა, თუმცა არა ისეთი, მას რომ უნდოდა. დამღლელი დღის ბედნიერი დასასრული იყო ნიკო. ჩემი მხრიდან, ეგოისტური თამაში გამომდიოდა. ურთიერთობის ყველა გზას ვჭრიდი, მაგრამ მაინც მივდიოდი მასთან სახლში,

მე - ორი [ თავი II ]

ნუთუ, გული რეჩხს არ უყოფდა ამ საზიზღრებს და არ სტკიოდათ? ნუთუ, ათი წლის ნანატრ შვილს რომ აცლიდნენ დედის ძუძუს და მათი განწირული კივილი ესმოდათ, არ აწუხებდათ სინდის-ნამუსი? განა, რა სინდისზეა საუბარი, როცა ადამიანს უბრალოდ აზრად მაინც მოგივა, პატარა

შეუძლებელი სიყვარული (თავი 2)

რამოდენიმე სიტყვას ვცვლით, დავითი რქმევია და ცოტასაც ვფლირტაობთ. ცოტახანში მოსაწევად გადის, მე ისევ მაგიდასთან ვზივარ და ღვინის ჭიქას ხელში ვათამაშებ.. მარჯვნიდან ნაცნობი ხმა მესმის და თავს ოდნავ ვაბრუნებ...

ჩაკეტილი სივრცე 18 თავი

გგონია უფლებას მოგცემ რომ ბედნიერი იყო?- ცინიკურო ტონით მკითხა და სიგარეტის ლურჯი, მწველი კვამლი ჩემსკენ მომართა- ნიცას წაგართმევ- დამემუქრა და ისე რომ წამით თვალი არ მოუშორებია ჩემი აწყლიანებული თვალებისთვოს ზედ ტუჩებთან დამიჩურჩულა- ან ახლავე

ჩვენი ჩრდილები 2 თავი

მილა და თომა დარბაზში დაბრუნდნენ, განსხვავებით მეორე სართულისგან აქ ისევ მოციმციმე ჭაღები და არეულობა დახვდათ. - აქ ჩვენი ნებით მოვედით, ხო? მილამ საპასუხოდ თვალები მხიარულად აატრილა. დეტექტივმა გარემოს გადახედა, ვიქტორი არ ჩანდა. მილას ხელი მოჰკიდა

მე - ორი [ თავი I ]

- რა გქვია? - უხერხულად ვკითხე. - ოჰ, გაგვახსენდა, რომ ერთმანეთის სახელები არ ვიცით? - ჩაიხითხითა. - ნუ მიშლი ნერვებს, ბავშვო და მითხარი შენი სახელი. - საჩვენებელი თითი ავწიე და სახესთან დავუტრიალე. - კაი, კაი, ბებერო დეიდა, ოღონდ არ დამტუქსო!

სამოთხის მინდვრები 6 თავი

ჩემს უკან კი ცეცხლი ეკიდა სამოთხის მინდვრების და ცეცხლში ბრიალებდა მთელი ჩემი სიმშვიდის ნიღაბს ამოფარებული სამყაროც...

ჩვენი ჩრდილები თავი 1

გოგონა თეთრ კაბაში, დიდი ჭაღებით განათებულ კიბეებზე ადიოდა და კაბის უკანა მხარეც ნაზად მისრიალებდა საფეხურებზე. ხალხის და ჭიქების ერთმანეთში არეული ხმა შორიდან, მოგუდულად ესმოდა. როცა ხალხით სავსე დარბაზის კარი გაიღო, მხრებზე გადასული კაბა შეისწორა

შეუძლებელი სიყვარული (თავი 1)

ამას შუა დერეფანში მეუბნება, სადაც ჯერ კიდევ მიდი-მოდის ხალხი, თავს ისე ვგრძნობ თითქოს ვიღაცამ მდღარე წყალი გადამასხა... ვიწვი.