ჩემი ,,ტირანი " (თავი 19 )

-აბა როგორაა ! -დაიღრიალა ,შემდეგ ღრმად ჩაისუნთქა - მოკლედ ,მე მივდივარ, შეგიძლია ჩემზე არ იღელვო,იყავი ბედნიერი -სად მიდიხარ? -ლოგინზე წამოვჯექი -შორს ,ვეღარ მნახავ , ხვალ მივფრინავ !

უხილავი კავშირი (1თავი)

ყველაფერი მაშინ დაიწყო,როცა სკოლა დავამთავრე და ცხოვრების ახალ ეტაპზე გადავედი. სკოლის დამთავრება გარკვეულ სენტიმენტებთან არის ხოლმე ასოცირებული,თუმცა ჩემთვის ძალიან ადვილი აღმოჩნდა სკოლასთან გამომშვიდობება

ცქნაფა თავი 9

მე ერეკლე ონიანი ვარ,26 წლის,ჩემზე ბევრს არ მოგიყვებით თორემ შეიძლება გულში ჩაგივარდეთ ტოო,ამიტომ მირჩევნია ჩემს ნაცვლად ჩემს ცქნაფაზე ესაუბროთ ემა ჩემთვის?ემა ჩემთვის ვარსკვლავია,რომელიც მიუხედავად

უაზრო ქმედება (თავი 6)

-დღეს თორნიკესთან სამსახურში უნდა წავიდე იცის თვითონაც მელოდება -კარგი შვილო მაგრამ გზა რომ არ იცი გაიყოლე ვინმე.-არა არა ცხენით წავალ და იქიდან მანქანით წავაყვანინებ ვინმეს თავს. პატარა ჩანთაში ყველაზე საჭირო ნივთები ჩაალაგა და წავიდა ციოდა და მერე

წამის მეასედი (თავი 16)

ღრმად ჩავისუნთქე და მამაჩემის პალატის კარი შევაღე. მამა მშვიდად იწვა და ჭერს მიშტერებოდა, შეცვლილი იყო, თმა მეტად გაჭაღარავებოდა, თვალების გარშემო შავი წრეები ერტყა, მეტად გამხდარი იყო, კარის ხმაზე ჩემსკენ გამოიხედა, წამით თითქოს მის თვალში

ბოლქვაძის ქალო მიყვარხარ! (თავი 2)

სახლში აცრემლებული გამოვვარდი. ელენეს დავურეკე და მოსვლა ვთხოვე რათქმაუნდა ისიც უყოუმანოდ დაიძრა ჩემი სახლისაკენ. საძინებელი ჩავაბნელე და კარი შიგნიდან ჩავკეტე. ყოველთვის, როდესაც ცუდად ვარ სიბნელეში ჯდომა მშველის, თითქოს ყველაფერს სიბნელე აქრობს და

სამკუთხედი (თავი პირველი)

წვიმის ხმას, დრო და დრო გრუხუნის ხმა ერთვოდა, მოქუფრულ ცაზე ალაგალაგ ელვაც ანათებდა. ძველი იტალიური ეზოდან ჩხუბის და ჭურჭლის ლეწვის ხმა გამოდიოდა, გარეთ არსებულ ხმაურს ერთვოდა და შემაძრწუნებელ ნაერთს ქმნიდა.

ველური შროშანები თავი მესამე

-ეს ჩემი პირადი ცხოვრებაა და არ გეხებათ, რატომ მეძახდით? -სადაა საბუთები რომლის მომზადებაც გთხოვე? -მაგიდაზე გიდევთ აი აქ,-შავი საქაღლდე მივაწოდე და ვკითხე,-ახლა შეიძლება გავიდე?

მარიონეტი (ოცდამეთექვსმეტე თავი)

ცუდი ამინდი დაემთხვა ბუღას დასაფლავების დღეს. მიუხედავად თოვლისა მაინც იმდენ ხალხს მოეყარა თავი, რომ ცერემონიალზე მყოფთა უსაშველოდ დიდი რიგი გაგარინის მოედნიდან იწყებოდა და თავს ერთ წერტილში, მგალობლიშვილის ქუჩის გზაჯვარედინზე იყრიდა. ალაყაფის

ბედთან თამაში (თავი 5)

რა ბავშვივით ჭამო. -აუ კაით რა რას დამცინიხართ-დავმქნჭე სახე-თქვენ არ გიყვართ ნაყინი? -კი მიყვარს განსაკუთრებით შოკოლადის-რაღაცნაიტი ტონით მითხრა,უცბად ჩემსკენ დაიხარა