ველური ორქიდეა (21 თავი)

_კარგი, მე ყავას გაგიკეთებ. - ვთქვი უცებ და სწრაფად შემოვბრუნდი წასასვლელად. _დარო! - დამეწია აბაშიძის ხმა. შევდექი, თუმცა არ მივბრუნებულვარ, - გენიშნებინა მაინც, რომ ის საწოლი ჩემთვის იყო გაშლილი. - სირცხვილისგან თვალები დავხუჭე, სახეზე ალი

ცუდი ბიჭების სასტავი (თავი მეთერთმეტე)

რა გავაკეთო, მასზე იმდენად გაბრაზებული ვარ, ეს გრძნობა ყველაფერს წონის თანაც...კარგი რა მეთხუთმეტე საუკუნეში ხო არ ვართ, ძალით რო მაყოლებენ -გოგოოო ნუ ლაპარაკაობ ბევრს და მანქანიდან გადმოდი-შენიშვნა მომცა ნუციმ და გადმოსვლისთანავე ავტომობილის კარი

ჟურნალისტო! შარში ხარ... (თავი 9)

ნომერში შევდივარ, მაგრამ ადგილას ვშეშედები. ლევანი ლოგინთან ახლოს დაბლა გდია უგონოთ და სახედან ფერწაშლილი, ადგილზე ვიყინები მის ესეთ მდგომარეობაში დანახვაზე, მაგრამ გონს მალევე მოვდივარ და მისკენ მივქრივარ, მთელი ამ სიტყვის მნიშვნელობით. ლევანისკენ

ორი მოწმე (თავი 12)

-კარგია რომ ცოცხალი ხარ ლილია_დაშავებულ ადგილებს უთვალიერებდა დაჩი და ამაოდ ცდილობდა შეკრული ხელის გახსნას.-ხო, ჯერ-ჯერობით ვარ, კარგად ხარ? სისხლი მოგდის.-არაფერია, უბრალოდ კანია გასერილი.

შენთან... თავი 3

თავიდან იუხერხულა, მერე კი თვალები დახუჭა და ინსტიქტურად მიეხუტა ისიც.-ნიიი, ძალიან საყვარელი ხარ. პატარა, სულელი გოგო,რომელიც მოატყუეს და რომელიც მინდა რომ დავიცვა და ვიზრუნო მასზე,-თქვა გიორგიმ

არ დამივიწყო... (1 თავი)

ახლა ჩემი თავის გაცნობას ვაპირებდი თქვენთვის მაგრამ უბრალოდ სახელით და ასაკით ჩემს შესახებ ვერ შეირტყობთ,ნუ მოკლედ ჯენი გილბერტი ვარ 15 წლის და ბლა..ბლა..ბლა...დილა ყოველთვის ენით იწყება ვიცმევთ,ვჭამთ

ცხოვრება, ეს ზღაპარი არაა. (თავი4)

„თვალებში შემომხედეთ, მითხარით რას ხედავთ? ეგეთი რა დაინახეთ?! თქმას, რომ ვერ ბედავთ... ფიქრს ვერიდები, შორს მივყავარ ფიქრებს, ტკივილი რომ მოვიშუშო ვიყენებ რითმებს.

მარიონეტი (ოცდამეთორმეტე თავი)

გაგრის დაცემა ფაქტიურად აფხაზეთის ომის წაგებას ნიშნავდა, თუმცა პატარ-პატარა შეტაკებები ისევ გრძელდებოდა. ჩვენი მისია სოხუმში ჩასვლა და თბილისში დაბრუნება იყო და მინდა გითხრა დანიშნულების ადგილზე ჩავედით კიდეც. ერთ დროს საკურორტო, ზღვისპირა ქალაქი

როცა მოვკვდი (თავი მესამე)

ცოტახანი დაბნეული ვუყურებდი მის პენტაგრამას ის კი დაჟინებულ მზერას არ მაშორებდა და პასუხს დასმულ კითხვაზე უთქმელად მთხოვდა. ჯერ უნდა გამეგო საიდან იცოდა ჩემი ცხოვრება და რატომ მეკითხებოდა, ან კონკრეტულად რისი გაგება სურდა.

ველური ორქიდეა (20 თავი)

_ჰო, ჰო, ეგრე გავაკეთებ ზუსტად. მის დანაწევრებულ გვამს კი, მაწანწალა ძაღლებს მივუგდებ... არა ეგრე არ ივარგებს, სამხილი არ უნდა დავტოვო. სუფთად უნდა შევასრულო ყველაფერი. - განვაგრძობდი ჩემს თავთან ლაპარაკს. _ნუთუ ასე აღგაგზნებს ჩემი შეხება? - ზურგს