დღიური (თავი 2)

უკვე დილის რვა საათია ,როგორც ყიველთვის იგი დედას მხიარული შეძახილით დაიწყო " ჯონათან გაიღვიძე ?! არ დაგაგვიანდეს! " და მეც ზანტად ავდექი ტელეფონი შევამოწმე ,შეტყობინებები არ იყო მოსული მერე საათს დავხედე ვფიქრობ

გაშავდა მთვარე 2 თავი

სვანეთის არაჩვეულებრივმა მშვენებამ,საქართველო პირველი ტურისტულ ცენტრად აქცია.ბევრმა არც იცის,თუ რა მკაცრი კანონების მატარებელია ეს მხარე,მაგრამ ყველაფერს დაგავიწყებს ადამიანს,ჯერ კიდევ მკაცრად მოგუგუნე ენგური.თვალი

"ილიანი" (თავი 12)

საკოცნელად არც გავწეულვარ, ვიცოდი არ მაკოცებდა და გული ტყუილა უნდა მტკენოდა, ამიტომ უბრალოდ გვერდით მივუჯექი და გავუღიმე. დიდხანს მაკვირდებოდა, არაფერს ამბობდა უბრალოდ მიყურებდა.ბოლოს როგორც იქნა თავი გვერძე გაწია, ხელები სახეზე ჩამოისვა დ

სექსუალური განათლება (თავი 14)

- აუ ჩემი დედა ვატირეეე- წამოიყვირა- გოგო ჩემ შვილს ეხება და რატომ ვურევ?! ვურევ კი არა გადავურევ ყველას და ყველაფერს... შენ მე თუ ვერ გამიცანი და გაიგე აქამდე რა ვარ და როგორ, შენ თ ის ვერ გაიგე რა უნდა ქნა და როგორ, შენ თუ ის ვერ გაიგე რა და

თავხედი გოგო (3 თავი)

მეორე დღეს კომფორტულ ლოგინში გამეღვიძა. ჯერ ერთი თვალეი გავახილე, შემდეგ მეორე და გამეღიმა. გავიზმორე და სათვალეს ვტახე ხელი. უძლური ვარ მის გარეშე. შეიძლება ორ ნაბიჯში მდგომი კაცი ხე მეგონოს ან პირიქით. „მამიკოსგან“ გამომყვა.

დაკარგული სიმშვიდე ( ნაწილი მეორე - 7 თავი )

-პატარავ ახლა რასაც გეტყვი კარგად უნდა მომისმინო და გაიაზრო მპირდები? _ თავი დავუქნიე და ვანიშნე გააგრძელე თქო _ პირველ რიგში იმით მინდა დავიწყო რომ რასაც ახლა გეტყვი არ არის ჩემთვის იოლი....უბრალოდ ამჟამად ასე ჯობია

ალუბლები 1თავი

- კარგი, გრეკო, ჩემი სახელი უკვე გცოდნია. ასე, რომ სასიამოვნოა შენი გაცნობა. - ცივად გავუღიმე და შემოვბრუნდი. - არასდროს უთხრა ახალგაცნობილ ადამიანს, რომ სასიამოვნოა მისი გაცნობა, ლოლა, მანამდე სანამ, ერთ სასიამოვნო მოგონებას არ დაგიტოვებს გულში. -

გაშავდა მთვარე 1 თავი

15 წელი ვიცხოვრე ამ ადგილებში,აქ გადავდგი პირველი არა მყარი ნაბიჯი,აქ ავიდგი ენა და აქ ვთქვი პირველი სიტყვა ,,დედა''.არაფერი არ შეცვლილა.მანქანის კარი რომ გავაღე და ფეხი მიწაზე დავდგი,ჯერ ზეცას ავხედე და ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე და უცნაური შეგრძნება

მარიონეტი (მეექვსე თავი)

შემდეგ? თითქოს უნდა გახარებოდათ, იმ ავბედით ღამეს ცოცხლად გადარჩენა. თითქოს უნდა გახარებოდათ, იმ გარდაცვლილ 21 ადამიანს შორის მათი და მათი ახლობლების სახელებსა და გვარებს რომ ვერ ხედავდნენ, მაგრამ სამწუხაროდ ვერც სიხარულს გრძნობდნენ და ვერც

დღიური (თავი 1)

გამარჯობა დღიურო მე ჯონათანი ჰუკი ვარ .მოკლედ გიამბობ ჩემზე: მე 17 წლის შევსრულდი 16 დეკემბერს ,მაღალი გამხდარი ბიჭი ვარ ,ჩალისფერი თმა და მწვანე თვალები მაქვს ...,ძალიან მიყვარს ძაღლები ,ლურჯი ფერი ,ფეხბურთი გართობა და რაც სხვა ბიჭებს მოსწინთ დიდად