შენმა ლურჯმა თვალებმა დამატყვევეს(მეცამეტე თავი)

-გაწითლდა ,ვაიმეე-ესღა უნდოდა ნიკას. მაშინვე ტელეფონი ამოიღო და სურათების გადაღება დაიწყო -ნიკა, თუ არ გაჩერდები მაგ ტელეფონს წყალში გადავუძახებ ,ან უკეთესი გადაგაყლაპებ და მერე ვნახოთ რითი გაერთობი-შეუბღვირა აჩიმ -ჩემთან მაგარი ხარ ხო? სულ მე რატომ

ცუდ დროს ცუდ ადგილას ( 4 თავი )

რამოდენიმე დღე დაყვეს სანდროს აგარაკზე კარგი დროც გაატარეს , მთელი დღე ფილმებს უყურებდნენ სიმღერებს ბოლო ხმაზე რთავდნენე და ცეკვავდნენ , თუმცა ეს ბედნიერება დიდხანს არ გაგრძელებულა მალე გამოცდები იწყებოდა გოგონები კი ნერვიულობისგან კანკალებდნენ

Never miss a chance to dance (X თავი)

მოსკოვის აეროპორტში რომ ჩავედით,ვიღაც ქალი დაგვხვდა.მგონი ვერა ერქვა. რომ გითხრათ გაბრწყინებული სახით დაგვხვდათქო,მოგატყუებთ! ცოტახანი იქ ილაპარაკეს მასწავლებელმა და ვერამ.რაღაცას ამოწმებდნენ,იქიდან კი ულამაზეს, ხუთვარსკვლავიან სასტუმროში

ცეცხლოვანი ტანგო /10თავი

ნათანიელმაც გააგრძელა თავისი საქმე. კისერში კოცნიდა და მისი კვნესის ხმა ყურებში სასიამოვნო მელოდიასავით ესმოდა,კისრიდან მკერდისკენ ჩაუყვა,ეფერებოდა და მოდუნების საშუალებას არ ძლევდა. მკერდიდან მუცლამდე ჩავიდა,ისე აგემოვნებდა თითოეულ ნაწილს,თითქოს

შრამიანი წარსული 4 თავი

მტკივა. თვალებს ვერ ვახელ, თითქოს ერთმანეთზე მიმეწებნენ, მაგრამ მოიცა მე გუშინ სახლში არ დავბურუნებულვარ. თვალები ვჭყიტე, ვერ წამოვფრინდი საწოლიდან მაგრამ წამოვიწიე, სადღაც ვარ და ეს სიტყვა ზუსტად აღწერს ჩემს მდებარეობას, აზრე არ ვარ აქ როდის მოვედი

ბიზნეს ვუმენი (თავი 19) დასასრული!

მე და ალექსანდრემ 2 წელი გავატარეთ თავისუფალ ურთიერთობაში, მაგრამ ყველა ადამიანის ცხოვრებაში დგება დღე, როდესაც რაც ადრე გინდოდა აღარ მოგწონს და, ამიტომ მის შეცვლას ცდილობ. სწორედ ესე იყო ჩვენთანაც, ჩვენ ერთად, ერთ ჭერ-ქვეშ ვცხოვრობდით და თითქმის

ბედნიერების რეცეპტი (თავი ორმოცდასამი)

თავშესაფრის პატარებს ახალი აღმზრდელისა და ფსიქოლოგის საპატივცემულოდ ფერადი, საჰაერო ბურთებიც დაებერათ და ოთახები სადღესასწაულოდ მოერთოთ. დედაოების დახმარებით შეშის ღუმელზე შოკოლადის ტორტიც კი გამოეცხოთ და შუშხუნებით შეიარაღებულნი მოუთმენლად ელოდნენ

ბავშვობის სიყვარული (1თავი)

ხვდებით ხომ, რა უზადოდ გონებამახვილური არსება ვარ, როცა საკუთარ თავზე საუბრისას სახელის, გვარისა და ასაკის მეტი არაფერი მახსენდება.. არა, როგორ არ მახსენდება, უბრალოდ ცოტა რთულია საკუთარი თავის სხვებისთვის გაცნობა ნუ კარგით, დავიწყოთ ასე ბანალურად:

ცეცხლოვანი ტანგო /9თავი

ველურივით მეცა ტუჩებზე და სავარძელში დამაბრუნა-ისევ!. კალთაში ჩამიჯდა ახლა ის დაეპატრონა ჩემ კისერს. ვერ ვინძრეოდი,ისე მსიამოვნებდა მისი დომინანტობა. ახლა მე, მე ვსუნთქავდი ხმამაღლა.ახლა მე ვიყავი მის ქვეშ,ახლა მე ვერ ვაკეთებდი ვერაფერს,ახლა მე

სანშაინ (მე-2 თავი )

ისევ ცხელა. დღითიდღე მაღლა იწევს ტემპერატურა და აქ გაჩერებაც შეუძელებელი ხდება. ერთადერთი რამ, რაც ამ აუტანელ სიცხეს მავიწყებს, ჩემი ჟოლოა. რომელზეც დავჯდები თუ არა, 30 წამში ყველანაირი სიცხე მავიწყდება. წარმოდგენაც კი არ გაქვთ როგორი სასიამოვნოა