გიჟი ექიმი მატარებელში (12 თავი)

ბავშვობა -ნუცა წამო გავერთოთ-საღამოს შემოვიდა მაქსიმე -ბოლო გართობა მაქსიმე?-ვკითხე სევდიანად -ბოლო გართობა შენი მტრის იყოს-გამიღიმა და ლოგინიდან წამომაგდო

იო (თავი 5)

ტროტუარის კიდესთან ჩამოჯდა და თავზე იტაცა ხელი. ვერ იჯერებდა, რომ ამ დონეზე დაეშვა. ვერ იჯერებდა, რომ საკუთარმა პრინციპულმა და ამაყმა ბუნებამ უმტყუნა. ვერ იჯერებდა რომ ეს პატარა ბიჭი, ასე ძლიერად მოქმედებდა მის ფსიქიკაზე. მაშინღა იგრძნო გაუსაძლისი

2 ცხელი შოკოლადი და ერთი ჭიქა კაპუჩინო (თავი 2)

ჩვენი და თორნიკე ბაღაშილის მეგობრობა უცნაურად დაიწყო და უცნაურად გრძელდებოდა. თითქოს მეგობრებზე მეტი ვიყავით ერთმანეთისთვის,მაგრამ წყვილზე ნაკლები. დღე რომ ისე მის გარეშე გასულიყო უკვე მენტარებოდა,მენატრეოდა მის იუაზრო ხუმრობები და საინტერესო

მომვლელი (ნაწილი II) თავი 8

- გეყოფათ . ერთი სიტყვის გაგონებაც აღარ მინდა მასზე. წარსულში უნდა დავტოვო და ამას დღეიდან დავიწყებ . კლუბს თვალი მოავლოო და ერთ შავთმიან გოგოზე შეაჩერა თვალი. ვისკი კიდევ ერთხელ მოიყუდა და წამოდგა. -არ გინდა გიგი. უარესს უზავ თავს მიაძახეს ძმაკაცს

იო (თავი 4)

გოგონა ერთხანს გაშეშებული იდგა, მთელი ტანით ცახცახებდა. შემდეგ კი, სწრაფად შევიდა აბანოში, ფეხებთან დააგდო იოს ქურთუკი. უზარმაზარი ნიჟარა წყლით აავსო და მასში ჩაესვენა. თავდაპირველად, ნაკაწრებზე წვა იგრძნო, თუმცა რამოდენიმე წამში გადაიარა.

გიჟი ექიმი მატარებელში (11 თავი)

დილა უჩვეულოდ ლამაზად დაიწყო. სვანეთში ისევ გრილა მე კი ჩემს ჟაკეტს ვიცვამ, ეზოში ჩამოკიდებული ჰამაკისკენ მივდის შიგნით ფრთხილად ვეშვება და მოწმენდილ ცას ვუყურებ. -აქ დილაც ლამაზია-მესმის ხმა და ტანზე სულ ბუსუსები მაყრის -ხო გეთანხმები-ვეთანხმები და

მე არ ვაპირებ უშენოდ ვიცხოვრო< 13 თავი

ნანამ ნინიკოს მოუარა,დააწვინა და უკვე კარგად დაღამებული იყო მირიანს რომ შეაკითხა და გაიგონა როგორ ბორგავდა ძილში. ---უშენოდ ტკივილია გულში,სულში კი ბინდია.დავეხეტები ამ დაბინდულ ლაბირინთებში და სინათლეს დავეძებ.ვიპოვნე,მე ვიპოვნე ჩემი სინათლე და ის

შემიყვარდი..არ დამტოვო (3თავი)

მეორე დღეს სახლში გამოგვწერეს. სახლში მისულს ძილი მომინდა, მომინდა დიდი ხნით მოვშორებულიყავი ყველაფერს.. თვალები დავხუჭე... თუმცა სიბნელის ნაცვლას მხოლოდ რატის ვხედავდი... ის არ იღიმოდა..გაუნძრევლად იდგა... არ მახსოვს რამდენ ხანს ვიყავი მასზე

ლოგინის გოგოები (თავი მეორე)

ის ნამდვილად კარგი გოგო ჩანდა. ერთი შეხედვით მასში მხოლოდ დადებითის დანახვა შეიძლებოდა, ვერავინ წარმოიდგენდა აღვირახსნილად მის შერაცხვას, თუმცა უნდა ვაღიარო რომ რამდენჯერმე მეც გამეპარა თვალი,როცა პარარელულ კურსელებთან ერთად ცარიელ

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეერთე თავი)

ფსიქოლოგიურზე სწავლა იმაზე საინტერესო გამოდგა ვიდრე წარმოიდგენდა ელენე. იმდენად შეუყვარდა საკუთარი პროფესია, წარმოდგენაც კი არ უნდოდა, რომ შეიძლებოდა სხვაგვარი არჩევანი გაეკეთებინა. ვერასოდეს იფიქრებდა უბრალო ტესტებით, კითხვა-პასუხის რეჟიმში, ერთი