ღიმილი აქვს სასწაული (თავი 1)

ნინი ლიპარტელიანი, ქეთა ყიფშიძე, გიორგი მეტრეველი, ნიკუშა ქავთარაძე და ლილე არაბული. ეს ხუთი ადამიანი ბავშვობიდან ერთად მოდის და სკოლაშიც ერთად არიან. მიუხედავად იმისა, რომ ბიჭები უკვე პირველი კურსის სტუდენტები არიან, გოგონები მაინც ახერხებენ მათ

ქუჩის სამოთხე (მეოთხე თავი)

- გინდა გავიდეთ? შემომთავაზა თამარიმ, მორჩილად თავი დავუქნიე და უკან გავყევი. - კარგად ხარ? - არა, არ ვარ. ვთქვი და ცივი წყალი სახეზე შევისხი. - დამშვიდდი, არაფერია სანერვიულო, უბრალოდ ხალხი ყველაფერზე ჭორაობს. თითქოს დამამშვიდა მისმა სიტყვებმა,

dream ! (1თავი )

ყოველთვის აწუხებდა ეს ფიქრები, რისთვის ვცხოვრობთ , რისთვის ხდება ეს ყველაფერი, რატომ? ! პასუხი არასდროს არსად არ იყო , თავიდან ვერასდროს იგდებდა ამ ფიქრებს , მაგრამ ერთ რამეს ყოველთვის ხვდებოდა , უნდა ეცხოვრა ისე როგორც სურდა თვითონ . ნუთუ შეიძლება

მაფიის ბოსი! თავი 2 (1D Fanfic) +18

ცივი ლულა ვიგრძენი საფეთქელთან. ადგილზე გავიყინე. ყურში ამაზრზენი, ბოხი ხმა ჩამესმა. -როგორც ჩანს ზეინს კარგი გემოვნება აქვს. სამწუხაროა, მძევლად რომ არ მყავდე ახლა კი ვიცი რასაც გავაკეთებდით, თუმცა რომ დავფიქრდე მისი ნახმარი არაფერი მჭირდება

მარტო (თავი 2)

ნახევრად დაორთქლილ აბაზანის სარკეზე, წითელი პომადით აწერია: „ვაკვირდები სახეებს და ვიცი ამ სახეებში შენს სახეს ვერასოდეს დავინახავ. შენს დახრილ, სისხლიან, სევდიან თვალებს, რომელშიც უამრავი საიდუმლოა. ამ თვალებით შენ ჩემს სულს შეხედე! მე ეს თვალები

უგულო პრინცესა (თავი 1)

15 წელი დიდი არაფერია, მაგრამ როცა მოისმენთ ჩემს ისტორიას მიხვდებით, რომ იმაზე ბევრი გადავიტანე ვიდრე ჩემმა ტოლმა ბავშვებმა და კიდევ უამრავმა უფროსმა. 15 წლის წინ დავიბადე, დედამიწაზე.. ნეტავ რატომ სხვაგან არა? :// 10 წლის წინ დავკარგე მამა.. ის

ასეც ხდება ხოლმე (მეცხრე თავი)

დვალმა ფეხზე წამომდგარ ლუკას შეხედა. -ეხა მოვედი ბიჭო და სად უნდა წახვიდეთ, მოიცა რა . დე თენგო სადაა ? -მამაშენი ბიძაშენთანაა წასული.. სამზარეულოდან გამოსულმა ნათიამ ღიმილით შეხედა შვილს და იმწუთას გამომცხვარი ხაჭაპური სუფრაზე დადო. -რა გქვია

ლელო (თავი 1)

აქ ერთი პატარა საყვარელი კაფე მეგულებოდა. სახელად - ამორე. ეს სახელი დიდად არ მომწონდა. ზოგადად ძალიან მობეზრებული მაქვს სიტყვა სიყვარული და მისი ყველა სახეცვლილება. მეზიზღება სოც. ქსელის კომენტარებში დაწერილი "ჩემო სიცოცხლე". ჩათში გამოგზავნილი

ცა ჯერ კიდევ ლურჯია ( თავი 6 )

დილამდე თვალი ვერ მოვხუჭე, სამზარეულოში ვიჯექი და უაზროდ მივჩერებოდი სივრცეს... რას ვაკეთებ ან რისი მიღწევა მინდა? ავირიე ამდენი უაზრო ფიქრებით და საკუთარ თავთან ბრძოლით... ვხვდები, რომ ადამიანობას ვკაგარგავ და ვის გამო? ნუთუ რამეს მომიტანს ან უკან

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი6)

2 წუთიანი დუმილის შემდეგ საწოლიდან ფეხი იატაკზე დავდგი... წამოვდექი, მაგრამ თავში რაღაც საშინლად მეტკინა, არა ასე არ შემიძლია, ასე უმოქმედოდ... ლუკას შევხედე, სავარძელში თავდახრილი ზის, ასეთი დაღვრემილის ყურებას მირჩევნია მოვკვდე, ძალები მოვიკრიბე