სადღაც შორს... მთებში თავი 23

სოფო ისეთი ბედნიერი იყო სიხარულისგან ცაში დაფრინავდა. რომ შესძლებოდა მიწას ალბათ ფეხსაც არ დააკარებდა. ნუთუ მისთვის იყო ეს ყველაფერი? გულში ვეღარ იტევდა ამ სიყვარულს. უნდოდა ყველასთვის გაეზიარებინა,თუმცა ჩუმად იყო და თავისთვის ინახავდა.

სი მიშგუ მიჟ ხი! (თავი 1)

,,-გაცივდები. - წინიდან ხმა მომესმა, თუმცა მთვარის შუქზე სახის გარჩევა ვერ შევძელი. -ნუ იდარდებ. - ჩემს თავთანაც არ ვაღიარებდი, მაგრამ ძალიან შემაშინა უცნობის ასე მალე გამოჩენამ. ფეხზე წამოვდექი და სახლში შესვლა დავაპირე, ისევ უცნობის ხმა, რომ

სათადარიგო (3თავი)

ოთახში ავიდა,მოკლე ღია ფერის ჯინსის შორტი,თეთრი მაისური წაარწერით DREMEAR და CONVERS-ის კედები ჩაიცვა,თმა კოსად აიკრა,სათვალეს დაწვდა ასაღებად და მისაღებში გავიდა.. -უბრალოდ და ბავშვურად ხო? -ძალიან საყვარელი ხარ კესი -ნუ გამაწითლე -კარგი წამოდი

ჩემი გულის ქურდი (V თავი.)

ყველაფრის ახსნა მინდოდა მაგრამ მან არ მომისმინა . ჩაჯდა მანქანაში და წავიდა. სახლში შევედი , ჩემი ნივთები ავაგროვე , ინას დავემშვიდობე და ტაქსი გამოვიძახე... მივედი ალექსას სახლში და დავაკაკუნე ...კარი ტასომ გამიღო. -ანდრეა? აგვიხსნი რა მოხდა ? -

Secret/საიდუმლო (თავი 6,7,8)

ესეც ახალი თავები. 3 თავი დავდე. რათქმაუნდა თუ მოგეწონებათ უფრო ბევრ თავებს დავდებ ერთად როგორრც ყოველთვის თქვენი აზრი კომენტარებში დაწერეთ და აუცილებლად დაალაიქეთ. მადლობა წინასწარ. (ს.მ)

ჯილი მეორე თავი

მამა სახლში გვიან დაბრუნდა კარი ხმაურით შემოაღო და შემოსასვლელში ფეხსაცმელი რომ გაიხადა შემომხედა და დამიძახა რადგან ზურგით ვიდექი -რამოხდა?-ვკითხე და დავეხმარე რომ პალტო გაეხადა ქუდი გადაიძრო და სარკეში თმის სწორებას მოჰყვა. მე გაუნძრევლად ვიდექი

ბედნიერების რეცეპტი (მესამე თავი)

კელიაში დაბრუნებული ნიკოლოზი ისევ ღუმელთან იჯდა და მშვიდად მძინარე პატარას მისჩერებოდა. უმზერდა ჩვილს და საკუთარი, ასე საგულდაგულოდ მიჩქმალული წარსული ფრაგმენტულად ახსენებდა თავს. ალბათ, ორიოდე სიტყვა მამა ნიკოლოზის შესახებაც უნდა ვთქვათ.

ღმერთებისა და მონსტრების მიწაზე (IX თავი)

როდესაც ბოლომდე გამოფხიზლდა შეშინებული ფეხზე წამოხტა, მაგრამ მაშინვე თავბრუსხვევა იგრძნო და ღონემიხდილი საწოლის ბოლოს დაეყრდნო. -ფრთხილად, არაფერი დაიშავო. - მოესმა საკმაოდ ნაცნობი და საძულველი ხმა და თავი ამ ხმის მიმართულებით გაატრიალა. ლეო ოთახის

ბედნიერი კიბო (თავი 5)

თვალებ ქვეშ ჩასიებული ქონდა. ტუჩი გაეხეთქათიმ იდიოტებს. ცხვირიდან სისხლი მოსდიოდა. ცუდი შესახედავი იყო. მაგრამ მე ასეთი გიორგიც მომწონდა. ჩვენ ვსეირნობდით ისევ იმ პარკში. ბოლოს ისევ იმ სკამთან გავჩერდით. დავჯექით. ზუსტად ისევ ისე როგორჩ მაშინ.

მოლურჯო სული... (თავი 4)

მინდოდა წავუსლიყავი, გავქცეოდი და ეს არ ჩამედინა, მაგრამ ამის ძალა არ შემწევდა. მისით ვიყავი ბოლომდე სავსე, მხოლოდ ჩვენ ვარსებობდი და კიდევ ის უფსკრული, რომელსაც შურისძიება და სიყვარულისგან გამოწვეული ტკივილი ერქვა.