მინდა მიყვარდე 20 თავი

ლილი საავადმყოფოს კაფეში იჯდა და წვენსის ჭიქას უაზროდ უყურებდა.ცდილობდა არ ეტირა რადგან დარწმუნებულო იყო ნაინა გადარჩებოდა ცოცხალი ადამიანის დატირება კო სწორად არ მიაჩნდამიმდენად იყო ფიქრებში გართული ვერ შენიშნა მის წინ მჯდომი მათე რომელიც რამდენიმე

ალექსანდრე (2 თავი )

-კი,წამოვალ დამელოდე. ოთახში ავიდა და სწრაფად გამოიცვალა ,თავისი ჩანთაც აიღო სადაც ყოველთვის ჰქონდა სახატავი მასალა და ჩავიდა.რატომ დასთანხმდა წასვლაზე ადამიანს რომელსაც არც კი იცნობს? თვითონაც არ იცის... მანქანაში ჩასხდნენ და წავიდნენ.

Different. (თავი მესამე)

-როდის ადექი?-ჰარიმ ბოლო ბლინი თეფშზე დადო და ჩემსკენ მობრუნდა.-არც ისე დიდი ხანია-უჯრიდან ორი თეფში გადმოიღო. ერთი თავისთვის დაიდგა და თან ზედ ბლინი დადო და მეორე მე გამომიწოდა. მასზეც ბლინი იყო. მაგიდას მივუახლოვდი

ხდება ხოლმე...(მეორე თავი)

მოკლედ მეორე დღეს ბოლო გაკვეთილზე გაპარვა გადავწყვტეთ და მიუხედავად იმისა, რომ მასწავლებლის შვილი ვიყავი მეც დიდი სიხარულით გამოვფრინდი კლასიდან. კიბეებზე ჩავრბოდი როცა ყურებამდე გაღიმებული თორნიკე დალანდეს ჩემმა

მზის ჩასვლა (თავი მეთოთხმეტე)

-ეკას ველაპარაკე, ჯავახიშვილების მოახლეს. უთხრა ირინამ მიხეილს და მობილური მაგიდაზე დადო. -რაო მერე, რა გითხრა? -იმ სტატიის გამო დიდი ამბები ამტყდა. ლიზა სახლიდან წასულა, დათო თურმე მთელი დღეა კაბინეტიდან არ გამოსულა. -რას ამბობ. მშვენიერია.

ალექსადნრე (1 თავი )

ჩვენს სულში ვერავითარ შემთხვევაში ვერ გაიღვიძებს ვინმე სხვა ადამიანი, რომლის არსებობაზედაც არაფერი ვიცოდით. ცხოვრება ნელ- ნელა დაბადებას ნიშნავს. მეტისმეტად მარტივი ამბავი იქნებოდა მზამზარეული სულის მიღება საჩუქრად. ისევ სიცარიელე,ისევ წუხილი,ისევ

27 შაბათი (1 თავი)

უნივერსიტეტიდან რომ ჩამოდიხარ , გზად ერთი მოსახვევია. მანდ სულ ყავილები იყიდება, ფერადები და უსაზღვროდ ლამაზები. თითქოს რა, უბრალოდ მცენარეები , მაგრამ მე ისე მაბედნიერებენ ხოლმე , რომ მათ გარესე რ შემიძლია.[

საღამო მშვიდობის, ბედნიერებავ (თავი3)

მამამ,ჩემს კოტიტა თითებს თავისი ძლიერი ხელი შეაგება და ნელ–ნელა დავეშვით ქვემოდ.ვერ გამეგო შუა აგვისტოში,რატომ მეხურა თბილი ქუდი,თუმცა რაც ღრმად ჩავდიოდით ტემპერატურა უფრო და უფრო მცირდებოდა.ბოლოს ფსკერს მივაღწიეთ,მღვიმე ყინულებით იყო დაფარული.

ჩემი ამბავი (თავი პირველი)

უბრალო სამუშაო დღე გათენდა, ზანტად ავდექი ფეხზე და მზადებას შევუდექი, სამუშაო ადგილამდე დაახლოებით ერთი საათი მჭირდება ხოლმე რომ მივიდე, 10 -15 წუთი ავტობუს 30 წუთი მეტროს და 10-15 წუთიც ფეხით ავლას კიბეებისას, რომელიც ჩემს დანიშნულების ადგილს

შებაბიჯე პარალელურ სამყაროში (4თავი)

20 სექტემბერი, სამშაბათი 12:46 ნატალი: წუხელ ყოფილხარ საიტზე და ჩემთვის 2 სიტყვა დაგიტოვებია. ნეტავ, რა გააკეთე ისეთი, რომ მეუბნები - ცუდად მოვიქეცი და შენი კოცნის ღირსი არა ვარო?.. საინტერესოა, რა მოიფიქრე ამჯერად?.. როდის ჩამოხვალ? 22:12