უფლის იმედი....(2 თავი)

მიუხედავად იმისა,რომ სამსახურში დილით ადრიანად უნდა წასულიყო, მთელი ღამე ტირილში გაატარა ნანამ..ერთი რამ მკაცარად ჰქონდა გადაწყვეტილი:თავს შეაკლავდა და ბინას არ გააყიდინებდა.უხასიათოდ წავიდა სამსახურში,მთლიანად საქმეში გადაერთო,უსიტყვოდ აკეთებდა

აჩქარებული გულისცემა (თავი მეთორმეტე)

-რაო მარუს გამოგიჭირე? - ღიმილით ჩამაცქერდა თვალებში და ღუტუნი დამიწყო მანამ მიღუტუნებდა სანამ არ შეამჩნია რომ მართლა ცუდად ვიყავი ამდენი სიცილისგან. სწრაფად შეწყვიტა სიცილი და ნიკაპზე მაკოცა მეც დავსერიოზულდი. ნიკაპიდან ყელისკენ ჩავიდა რაზეც

მინდა იცოდე არასდროს დაგთმობ (მეცხრე თავი)

უკვე მერამდენე ცხვირსახოცი მოიფრიალა იატაკის მიმართულებით, ცრემლები უწყვეტად მოსდიოდა სახეზე, გულმა უკვე არსებობა შეწყვიტა.“გადავრჩები ჩემო პატარა აბა რას ვიზამ“ მისი ბოლო სიტყვები კადრებივით უტრიალებდა თავში,მგლოვიარე ქალივით იყო დამხობილი მუხლებზე

შენ ჩემი გახდები?! (თავი 25)

ვიგრძენი მისი გავარვარებული ტუჩები როგორ ცდილობდა ჩემი გაყინული ბაგეების გათბობას,თუმცა ამაოდ, ავყევი კოცნაში,ერთჯერ ვაკოცე და ჩემმა ბაგეებმა შეწყვიტეს მოძრაობა,მისამ კი განაგრძეს იმ იმედით რომ შეძლებდა სიკვდლის ყინულის გალღობას!

სულროგორ ეცემი ქავთარაძე?? (თავი6)

*** -ოუუ რა გემრიელია -მითხრა ალექსანდრემ გამოტენიგემრიელიალი პირით... -იქნებ ჯერ ლუკმა გადაყლაპო ?? -ვუთხარი სიცილით -თირემ დაიხჩობი! -ვუთხარი და ენა გამოვუყავი -და შენ ინერვიულებ ? -მითხრა ალექსანდრემ და კითხვის ნიშნის თვალებით დამიწყო ყურება..

შენი თვალები..ჩემი ფავორიტია ! თავი 3

ოთახში გიჟივით შევვარდი,აქეთ-იქით დავდიოდი და ბოლოს დაღლილი საწოლზე მივესვენე..ვერ გამეგო რახდებოდა ჩემს თავს..შემიყვარდა?ოოო არა,არა ლილე რეებს ამბობ..სიყვარული არ არსებობს,ადამიანებს მხოლოდ იყენებენ..აბა რა მემართება როცა მეხება?რატომ მიჩქარდება

უფლის იმედი....(1 თავი)

გაზაფხულის ბოლო დღეები იწურებოდა,მიუხედავად ამისა, საღამოობით მაინც იგრძნობოდა სასიამოვნო სუსხი..ნანა თავჩაქინდრული,თავის ფიქრებში ჩაძირული მიაბიჯებდა სკვერში..არ ჩქარობდა სახლში წასვლას,პირიქით დროს წელავდა რომ რაც შეიძლება გვიან მისულიყო სახლში,

88 დღით ადრე (თავი 1)

კარი ჩავკეტე და კიბეები სწრაფად ჩავირბინე. თითქოს სადმე მაგვიანდებოდა ისე მივქროდი, სინამდვილეში ნახევარი საათით ადრე გამოვედი სახლიდან და ავტობუსის გაჩერებისკენ ავიღე გეზი. ვიდექი და ველოდებოდი სასურველი ტრანსპორტის გამოჩენას. თბილოდა, მაგრამ

ღირდა წასვლა თუ გენატრები... (1 თავი)

ღირდა წასვლა თუ გენატრები...(1თავი) ბნელი ბილიკი არ მთავრდებოდა, გრძელდებოდა უსასრულობამდე და ჩემთვის ეს ტანჯვაც ალბათ უსასრულო იყო არ არსებობდა ადამიანი რომელიც დამეხმარებოდა, გამიგებდა, მომეფერებოდა არ არსებობდა ის ვისთანაც შემეძლებოდა გრძნობების

მეგობრობის მოთხივნა (თავი 12)

♡♡არდადეგები ისე დაიწყო სესილი სკოლაში არ მოსულა, მხოლოდ ინტერნეტით ვეხმიანებოდით ერათმანეთს ძალინ იშვიათად ბოლოს კი კონტაქტი სრულიად გაწყვიტა ჩემთან. -სესილია მსიინავ... - გაბრაზებულმა მივწერე როცა ყველა ჩემი შეტყობინება უპასუხოდ დატოვა.