შავი თვალები (4)

ორშაბათი დღე იყო საშინლად წვიმდა ნიკამ მომწერა დამელოდე მანქანით გამოგივლიო რათქმაუნდა დავთანხმდი არვიცი როგორ მაგრამ ურთიერთობა გამოგვისწორდა უფრო მეტიც ნიკუშას ისე არ ვუყურებდი როგორც საბას გიოს ან დანარჩენებს ვგრძნობდი რომ ნიკასთან "სხვანაირი"

შავი თვალები (3)

"-იმედია გავუგებთ ერთმანეთს -იმედია" სულ მის შავ თვალებზე მეფიქრებოდა დასულ ეს დიალოგი მიტრიალებდა თავში სამწუხარიდ ვერ გავუგეთ არ ვიცი სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ მაგრამ ფაქტი იყო რომ მე არასდროს მესმოდა მისი ყოველთვის ისეთ რაღაცას აკეთებდა რაც მე

შავი თვალები (2)

დამაჰიპნოზა და ადგილზე გამაქვავა ვეღარ ვინძრეოდი, ნაბიჯსაც კი ვერ ვდგამდი რომ მის სხეულს მაინც მოვშორებოდი ისევ ისე ვიყავით აკრულები ერთმანეთზე როგორც 1 წუთით ადრე ვეღარაფერს ვგრძნობდი გარდა მისი მწველი მზერისა. ბოლოს ისევ მე მოვეგე გონს და ჩემზე

შავი თვალები

16 წლის ვიყავი როდესაც მამა გარდამეცვალა სწორედ აქედან დაიწყო ყველაფერი მამის ამბავი ჩემთვის და დედაჩემისთვის რთული გადასატანი აღმოჩნდა. ჩემთვის მამა იგივე იყო რაც თევზისთვის წყალი. დედამაც ძალიან განიცადა საყვარელი კაცის დაკარგვა უკვე სახლშიც კი

შენი თვალები ჩემი მონატრების ფერია... (სრულად)

ნინიასა და ჯაბას სიყვარულის ისტორია მთელი გულით შევთხზე. ამ მოთხრობის წაკითხვის შემდეგ მიხვდებით რომ არანაირი სირთულე არ არსებობს და ამ ლამაზ გრძნობას ყველაფრის გადალახვა შეუძლია... დავისვენე... განვიტვირთე... მუზა თქვენამდე შემოვინახე და ეს კიდევ

შენი თვალები

ამ ქვეყნად უამრავი განსხვავებული ადამიანია და მაინც მე მხოლოდ შენს უძირო, მოცისფერო თვალებში ვიძირები... ვიცი, არ გჯერა, არ იცი, არ გესმის ჩემი... და მაინც მე შენ იმ სიყვარულით მიყვარხარ, რომელიც საუკუნეში ერთია... იცი, ყოველ წამს, ყოველ წუთას

მთვარისფერი თვალები მაქვს...

გარეთ ბნელოდა და ცას ღრუბლები გადაჰკროდა ნაფლეთ-ნაფლეთ, მათ შორის კი კენტად გამოჰყიოდა ბაცი სინათლე, რომელსაც მანათობელი ბურთი - მთვარე ჰფენდა გადაბნელებულ ქუჩას. დედა ხელს არ მიშვებდა.

ზღვისფერი გაქვს თვალები და თავადაც გავხარ ზღვას!

მიყვარს წვიმაში სიარული, განსაკუთრებით კი წვიმის დროს ფიქრი.თოთქოს ამ დროს უფრო მეხსნება გონება და ყველაფერს ისე ვფიქრობ როგორც საჭიროა.პატარაობიდან ასე ვიყავი,როცა წვიმას იწყებდა და ყველა შინ გარბოდა ,მე მაშინ მოვდიოდი განსაკუთრებულ ხასიათზე.

უჩვეულოდ ცისფერი თვალები (5)

შუა ღამე იყო რომ ჩამეძინა ტელეფონზე ჩხუტებულს, ხელი კი კვლავ ტუჩებზე მედო, რომელსაც ცეცხლე ნელ-ნელა უნელდებოდა... დაჯერება მიჭირდა იმის, რომ დემეტრე მხოლოდ ჩემ საკოცნელად დაბრუნდა უკან და სხვა არაფრისთვის...

უჩვეულოდ ცისფერი თვალები (4)

-მაპატიე მაგრამ ეს რომ არ გამეკეტებია მოვკვდებოდი... მხოლოდ ეს სიტყვები მითხრა და წავიდა... წავიდა და თან ისე რომ არაფერი მითხრა დაქ არც არაფერი მათქმევინა...მთელი ღამე ვფიქრობდი, მის კოცნაზე... როგორი ველური და ამავდროულად ვნებიანი იყო....