შრამიანი (თავი 9)

კაცმა ისევ ფანჯარას გახედა... ხეზე შემომჯდარი მერცხალი, მაშინვე აიჭრა ცაში... ახლო-მახლოს კაცის ჭაჭანება არ იყო...

შემომიშვი

-ეს..ეს რაარის?გაოგნებულმა დახედა ნახატს, შემდეგ კი თვალი მოავლო კაფეს.. მიმტანის გარდა იქ არავინ არ იყო.-ეს ვინ დახატა.. მიმტანს ხმაწართმეულმა კითხა. -არ ვიცი გოგონა.

პაპასკირი და ბაბუციძე 24

და მერე რამდენხანს გრძელდება ეს ჩვენი ბედნიერება ? განა სამუდამოა? ერთხელ თუ იგრძნობ სიცოცხლის ბოლომდე მიგყვება? თუ სრულდება როგორც ეიფორია და მხოლოდ მოგონებადღა რჩება. ალბათ ეგეც ყველასთვის სხვადასხვანაირია,

Lacrimosa [6]

თითქოს უჭირდა საქართველოს დატოვება. იქნებ, სანდროს გამო...იქნებ, რამე სხვა იყო მიზეზი. როგორც სთხოვა, ისე მოიქცა. აეროპორტში მის გასაცილებლად არ მოვიდა. საფია და კასანდრა მარტო მიემგზავრებოდნენ.

უნდა ირწმუნო (1)

-ნიკა მართალია,ეს ჩემი მეგობარია ქეთო-გააცნო ჩემი თავი მარიტამ და ბედნიერმა გამიღიმა,როგორც იქნა შეგახვედრეთ ერთმანეთსო.-სასიამოვნოა-ისეთი ტონით თქვა,რომ აშკარა იყო,მხოლოდ ზრდილობის გამო ამბობდა

დანაღმული ( მეხუთე ნაწილი )

გაბრაზებული იყო ჩემზე. ამას მაშინვე მივხვდი,სხეულის წნევა თვალებში რომ მოებრჯინა ჩემს შემხედვარეს .ელექტრონული ველივით მსუსხავდა მისი გულგრილი გამოხედვა,თავად კი ხმის იოგებიც არ შესტკოებია ზედმეტად,როცა მკითხა, ლიფთით მგზავრობა ხომ არ გადავიფიქრე.

იყო (suicide)

"იყო და არა იყო რა",მერე არც იყო რაც იყო.დრო მუცელს შენით იყორავს.იყო... და ახლა ნაციხარ კაცივით დაგდევს იარა.არც ნაციხარი კაცი ხარ...იყო... დრომ გადაიარა,შენც ტკივილს ვეღარ აიტან.-სასხლეტი არ აქვს იარაღს.

მარადიული გრძნობა

ნინა ბეჯითი მოსწავლე იყო სკოლაში, ყველაფერს აკეთებდა მისი მომავლისთვის, მას ყავდა ისთვის საყვარელი ადამნიანი რომელიც დაიღუპა, მისი სიკვდილის მერე კი ყველასთან ცდილობს ურთიერთობა არ დაიწყოს, რადგან

ჩვენ ერთმანეთი დაგვებედა [სრულად]

ხო,ყველაფერი იგივე იყო. თითქოს,წარსულში დავბრუნდი. მივხვდი,რომ ჩემ გვერდით იყო. ვიგრძენი მისი მოახლოება. გამეღიმა,გამრამ ამ ღიმილში ტკივილი უფრო იკვეთებოდა,ვიდრე ბედნიერება

წარსულის კვალდაკვალ თავი 8

ვინმე მიკარებას გაბედავს ცუდად წაუვა საქმე.-ჩემი დაბნეული და ბრაზიანი გოგო,,-გაეცინა გუგას,ხელი მოხვია და მიიხუტა.-ახლაც გახვალ და იყვირებ?-გაეცინა გუგას.-ახლაც,მაგრამ, რომ მაახსენდება ხვალ