დავრჩი მარტო!

მზე ამოვიდა ცის კამარაზე, ყვავილმა გაშალა ყლორტები, გახარების ნიშნად, შენი ლანდი მოსჩანს ჩემს ფანჯარაზე, თითქოს გამიღიმა სიყვარულის ნიშნად.

მარტო'სული

ვინ მოსთვლის, რამდენჯერ ვინატრე სიკვდილი შავძაძებმოსილი ხანდახან, ვფიქრობ ტყუილია გრძნობები თავშემოხვეულნი

მარტო'სული {სრულად}

წარსულს ვერასდროს დაივიწყებ, ყოველთვის გამოჩნდება ვიღაც ვინც გაგახსენებს , მოხდება რაღაც რაც უკან დაგაბრუნებს შენ ისევ გეტკინება , ისევ შეგიკრავს სუნთქვას განცდილი ტანჯვა , მაგრამ წარსულში ვეღარ დაბრუნდები . დრო მიდის , მიდის და უკან ტოვებს

მარტო

ადრე თუ გვიან ვიცი მოვკვდები ადგილიც უკვე შერჩეულია სიყვარულისგან გულში ნელ-ნელა უფრო ღრმად ესობიან ადრე თუ გვიან ვიცი მოვკვდები თურმე ძლიერი ვყოფილვარ ბევრად

დედაჩემი ღამით მარტო ტირის

საბანში გახვეული ბალიშს ნელა და სევდიანად ასველებს ცრემლის წვეთებით, უხმოდ აკანკალებს დამძიმებულ ბეჭებს და ნელა, ძალიან ნელა იმშრალებს დანამულ ლოყას ბალიშზე... ჯოჯოხეთურად მსურს, ხელის გულზე მოვითავსო ყოველი ის, რასაც დედაჩემი იმსახურებს, ღიმილით

მარტო'სული {დასასრული}

სიყვარულს ვერ უძლებ? -სად მივდივარ ... სადღაც შორს , იქ სადაც მარტო დავრჩებით მე და ჩემი ფიქრები ანო ისევ ისე იწვა, მზერას არ აშორებდა ფურცელს და ვერაფერს გრძნობდა სულის ტკივილის გარდა. კიტა კი მიდიოდა , გარბოდა ყველასგან და ყველაფრისგან

მარტო'სული {8}

ცარიელ ქუჩაში მხოლოდ ორნი მიაბიჯებდნენ . მათ შორის მანძილი იზრდებოდა და მცირდებოდა , მაგრამ არ გამქრალა . არადა შეეძლო მენაბდეს უფრო სწრაფად წასვლა , თევდორაძესაც შეეძლო შეჩერება , მაგრამ მათ შორის მანძილი კვლავ უცვლელად დარჩა .

მარტო'სული {7}

დამნაშავე იყო , მაგრამ მაინც აპატია , იპოვნა მიზეზი მისი გამართლებისთვის , მიზეზი რომელიც კიტას ბრალდებისას არ გამოჩნდა. განა ასეთი მარტივი იყო პატიება? და თუ იყო მაშინ კიტას რით ვერ აპატია, ამდენი წლის შემდეგ მაინც როგორ ვერ აპატია . როგორ ვერ

მარტო'სული {6}

ჰქონდა გზა რომელიც კიტას დაუბრუნებდა. ის იმაზე შორს იყო ვიდრე ოდესმე და ანოს ისევ უმისობა აწუხებდა. არავინ იყო ანოს ფიქრების ობიექტი კიტა მენაბდის გარდა , თავადაც არ იცოდა რა სურდა სინამდვილეში,ან რა ხდებოდა მის თავს , მაგრამ ვერ აკონტროლებდა , არც

მარტო'სული {თავი 5 . ნაწილი I}

სიხარული რაც კი განგაცდევინე იმ 20 წლის განმავლობში ... აქედან მიშოსთან უნდა წავიდე . სასაფლაოების ხშირი სტუმარი გავხდი მა - სიმწრის ღიმილმა გაუპო ბაგე , წამით შეეხო ქვზე გამოსახულ კაცის სახეს შემდეგ ზურგი აქცია და გაუყვა გზას შინისაკენ, ერთადერთი