უნებლიე მოწმე (თავი მერვე)

-არ შეიძლება ეს სიმართლე იყოს.ნოე ცოცხალია,არ მომკვდარა. არ შეიძლება ასე დამთავრდეს ეს ყველაფერი-სლუკუნებდა ლილიანა და იატაკზე გაშოტილი ანას ეხუტებოდა.ცდილობდა ტირილით შეემსუბუქებინა

როცა მოვკვდი (თავი მერვე)

არ ვიცოდი რა მეპასუხა, ან როგორ მოვქცეულიყავი, ჩემთვის საკმაოდ მოულოდნელი იყო სებას ასეთი გულწრფელობა, მის თვალებში ვხედავდი რომ არცერთ სიტყვას არ იტყუებოდა. ეს თან ზალიან აღმაფრთოვანებდა და თან ძალიან მაბნევდა თუმცა რაღაც უნდა მემოქმედა. ჩემს

ჩემს იქით გზა აღარ გაქვს (თავი მერვე)

-ანი, ბექა ბოდიში რაა, ვიცი ერთად უნდა გაგვეტარებინა ეს დრო, მარა აი როარ წავიდეთ არ შეიძლება -კაი რა გჭირს შე*ემა, უნდა წახვიდე აბა რაა მე და დემეტრე უკვე აეროპორტში ვდგავართ, როგორც წესი პარიზში თაფლობისთვის გასატარებლად მიდიან ხოლმე, ან

ცუდი ბიჭების სასტავი (თავი მერვე)

გავახილე და ჩემს წინ აუღწერელი სილამაზე გადაიშალა. გვირილებით მოფენილი მინდორი, ხეებით გარშემორტყმული, იქვე ჩამდგარი პატარა სახლი და ამ სახლის წინ მდგარი მაგიდა, უზარმაზარი გვირილების თაიგულით -ულამაზესია-ვთქვი თვალებ გაბრწყინებულმა -მოგწონს?

ექიმები (თავი მერვე)

თითქმის 24 საათი ეძინა თამთას გამოუღვიძებლად ახლა აღარ აწუხებდა უცნობ პაციენტებზე დარდი, აღარც კოშმარები ტანჯავდა, მეტიც, ამდენხნიანი ძილისას სიზმარიც კი არ უნახავს, მიუხედავად იმისა რომ თითქმის არასდროს ჰქონდა უსიზმრო ღამეები გამთენიისას ტელეფონის

დაგიმორჩილებ(თავი მერვე)

უჩემოდ გატარებული ათი დღიდან ყველაფერი დაწვრილებით მოვაყოლე გიორგის. დღე და ღამე გაერთიანებული ჰქონია საცოდავს. ვიცოდი, ვიცოდი, რომ გიორგის მამა ლევანი არ იყო, მაგრამ იმ პერიოდში

დასასრულის დასაწყისი (თავი მერვე)

- მოკლედ ყოჩაღ შენ რაა, უკვე მოგისწრია ირაკლის შებმა - სოფოს მოსვლამ ოდნავ გამამხიარულა, ცოტახანში მაღაზიაში წავედით კაბების ასარჩევად, საკმაოდ დიდი არჩევანი იყო, სოფოს დიდხანს არუფიქრია, ძალიან ლამაზი კრემისფერი ნაზი, სადა კაბა ჩაიცვაა, მე კაბების

სიკვდილმისჯილი (მერვე თავი)

პირველ რიგში გინეკოლოგთან მივედით. პატარა დავათვალიერეთ და ყველაფერი კარგად ჰქონდა. მერე ნიკუშას თხოვნით ფოტოც გადავუღეთ. ნიას თხოვნით გოგო იყო თუ ბიჭი ექიმმა არ გვითხრა. უნდოდა საიდუმოდ ყოფილიყო მის დაბადებამდე. მერე საქორწილო კაბების ასარჩევად

მძიმე გზა (მესამე ნაწილი) მერვე თავი (20)

საოცარია,რომ ზოგ ადამიანს დრო არ ცვლის და სწორედ ისეთები რჩებიან,როგორებიც ახალგაზრდობაში იყვნენ.ასეთები იყვნენ დათო,სოფია,ანდრია და სალომე.მათ ურთიერთობას დრომ ვერაფერი დააკლო.იმის მიუხედავად რომ დროს ერთად ვეღარ ატარებდნენ ისე ხშირად,როგორც

ცხოვრებაში ყველაფერი სულ შემთხვევით ხდება თავი მერვე

მე? მე რამინდა აქ? უკვე მეორეჯერ გიმეორებ რომ შენ მე მეკუთვნი. მარიანა, რას აკეთებ? ყველას წინაშე იმ სირ ვაჩეს კოცნი და შემდეგ მეკითხები მე აქ რამინდა?-მითხრა და ჩემსკენ დაიძრა-გითხარი და გიმეორებ რომ უკვე ჩემი ხარ, ვერავინ წამართმევს შენ თავს,