ჟანგბადი (თავი მესამე)

იყავი მამაცი. იყავი ძლიერი. იყავი დამცველი. იცოცხლე. ეცადე რომ გადარჩე. იბრძოლე. არ დანებდე.

უცხომიწელი (თავი მესამე)

ტყეში სულ უფრო და უფრო ღრმად შევდიოდით, გარშემო სამარისებული სიჩუმე იდგა , ხმელ ფოთლებზე დაბიჯები ხმა , ცაზე მეხის გავარდნის ხმას უტლოდებოდა . რამდენჯერმე მომესმა ფაჩუნის ხმა და რაღაც სილუეტიც დავინახე, ალბათ ნიკი იყო , დავნიახე როგორ მოდიოდა

ცოლი მჭირდება! (მესამე თავი)

თითქმის ერთი თვე გავიდა მას შემდეგ რაც ელენე დედას დაემშვიდობა,გასაკვირია მაგრამ ამ ყველაფერს თავის ასაკთან შედარებით კარგად უმკლავდებოდა,რა თქმა უნდა ბოლო სიტყვები სარკაზმით.

უმართავი (ნაწილი მესამე)

გუშინ ლამის მისი ტუჩების მსხვერპლი გახდა და დღეს ისე ექცეოდა თითქოს უკანასკნელი რამ, რისი გაკეთებაც ახლა უნდოდა ამ ქალის მის მანქანაში, მის გვერდით ჯდომა იყო, ისე ცივად ატარებდა მანქანას, ივნისის მზის, თბილ

მომენდე (მესამე თავი)

-სანდრო? -რაიყო მშიშარა? -ხვალ სკოლაში იქნები? - რა გრძელი ენა გაქ ვიკა ,რა შენი საქმეა იქნება თუ არა სკოლაში. ფიქრებში გამოვლანძღე ჩემი თავი. -აუცილებლად.- იყო სანდროს პასუხი და მე ბედნიერი გადმოვედი მისი მანქანიდან.

თბილის'ელები (მესამე ნაწილი)(დასასრული)

თვალი რომ გავახილე ტკივილისგან ამოვიკრუსუნე რადგან პირველი პალატის სითეთრე მომხვდა თვალში და მგონი დამაბრმავა კიდეც... ჩემს გაოცებას საზღვარი არქონდა როცა ჩემს გვერდით დივანზე ერთმანეთზე მიწოლილი მიშო,თორნიკე,საბა და ლუკა დამხვდნენ...მეორე გვერდით

გასროლა! (მესამე თავი)

მთელი ღამე ფიქრში გავატარე,ვფიქრობი როგორ უნდა დამემტკიცებინა იმნაბიჭვრის ბრალეულობა თან ჩემს წინ მძინარე ლილის ვუყურებდი ვფიქრობი მის ბავშვობაზეც თუ რამხელა ტვირთს ატარებს ზურგით,რამდენი

არ დამივიწყო (თავი მესამე)

კართან გაშეშებული რამდენიმე წამს ვიდექი, მერე კარებს მოვშორდი, კედელს მივეყრდენი და კარი ღია დავტოვე იმის ნიშნად რომ სახლში შემოსვლა შეეძლო. შემოვიდა და პირდაპირ მისაღებისკენ წავიდა ბარბაცით,

შემთხვევითი პატარძალი (თავი მესამე)

-ერთი ჭიქაც და უნდა წავიდე,თორემ ჩემი ქმარი გაგიჟდება მარტო ყოფნისგან.სიცილით ვუთხარი მამაკაცს და პატარა ჭიქით არაყი უცბად გადავკარი. -კარგი,მაგრამ კიდევ გვესტუმრე -აუცილებლად სიცილით ვუთხარი კეთილ

გრძნობებით თამაში (მესამე თავი)

...და როგორც,დოჩანაშვილი წერდა ,,დაწოლისას,დაძინებამდე არის ერთი რაღაც პატარა,გარდამავალი წამი,როცა საკუთარი თავი ყველა ვიცით.'' და მართლაც,ჩვენ მაშინ ყველაზე ნამდვილები და წრფელები ვართ გრძნობებშიც და ემოციებშიც.თავისუფლად ვაფრქევთ ცხარე