შენ მე ბორკილებს ვერ დამადებ#5

ისეთი გბიანი იყო , სასტუმრომდე რომ მივიდნენ, სანდროს ეგონა ლეა თავისთან წაიყვანდა, მაგრა იმედები არგაუმართლდა . - ნომერში ახვალ თუ ვინმეს დავიძახო?- ლეა მობეზრებულივით უყირებდა სანდროს.. - მოვახერხებ რამეს - სანდრო კოჭლობით და ხტუნაობით აუყვა კიბეს

მე

იმისათვის რომ გაიცნო სხვა ადამიანები, დაამყარო მათთან კომუნიკაცია ჯერ საკუთარი თავი უნდა გაიცნო, თუნდაც რაღაც დონეზე... ეს ჩემი მცდელობაა გაიცნო საკუთარი თავი

მე მომაკვდავ ბებერ ყვავილს რა დამაჭკნობს..

მე მომაკვდავ ბებერ ყვავილს რა დამაჭკნობს, ხელახლა იბადება სიცოცხლე. გულის საყრდელს ვერ ავცდი ამიყოლია შენი გულის ცქერამ. ოჰ ,როგორ იფანტება ეს ნოტები, ხმას ვერ ვაწვდენ ვარსკვლავებს .

და მაინც... მე შენი არ მჯერა! (1)

სრული სიბნელეა, თვალებსაც კი ვერ ვახელ იმდენად მტკივა ყველაფერი, ყურის ბარაბანები ლამის გამისკდეს, რაღაც უჩვეულო ბზუილი მესმის, თითქოს ეს ხმა ადრეც გამიგონია... მალევე ვბრუნდები ფიქრებიდან და ახლა ხმაურს ვუსმენ რომელიც აშკარად უკნიდან მოდის. გონებას

მე მარიამ ჯაჭვლიანი ვარ...

მე მარიამ ჯაჭვლიანი ვარ,18 წლის გოგონა დიდი ისტორიით... ძნელია იყო ჯაჭვლიანი! ძნელია ,როცა 15 წლის ასაკში დედა გტოვებს, გიტოვებს სრულიად უსუსურ არსებას რომელსაც მხოლოდ დაბადება უნდოდა, ამქვეყნად მოსვლა და წარმოდგენაც არ ჰქონდა საკუთარი დედის

მე ძველმოდური ვარ

თუ კაცს ვხვდები ესეიგი მასში ჩემს მომავალ ქმარს და ჩემი შვილების მამას ვხედავ. დიახ, მან უნდა მთხოვოს ქორწინება, თუ ჩვენი ურთიერთობა მართლა სერიოზულია უნდა გამაცნოს მშობლებიც, ძაღლიც და საუკეთესო მეგობარიც. მე ძველმოდური ვარ.

ორდინალური ანუ მე.

გამარჯობა.გადავწყვიტე ვისაუბრო საკუთარ თავზე,მგონი პირველად. ვიცი,გამიჭირდება რადგან მგონია,რომ სხვები უფრო კარგად მიცნობენ,ვიდრე მე მაგრამ…

შენ მე ბორკილევს ვერ დამადებ....#3

- იმ ქალს უთხრა , ორდღეში მთაში მივდივარ დასასველებლადო , და შესათავაზა თან წაყოლა. - კაი აქსო. ხვალ გაიგე შენ კონკრეტულად სად მიდის ის გაიგე დანარჩენს მემოვაგვარებ. გოგობი თავიაანთ საძინებლებში შენიდნრნ . აქსანას არაფერი უკითხავს უცნობ ბიჭზე ,

შენ მე ბორკილებს ვერ დამადებ#2

სანდრო წინ მსხდომ ორგოგოს აკვირდებოდა. აქსანა ზურგით იჯდა , სახეს ვერხედავდა . ხოლო ლეას კარგად უყურებდა. -ლუკა ეს გოგოები აქ ხშირად დადიან ამკაფეში? - აბა - ლუკამაც გოგოებ გახედა და გოგოებმაც იგრძნეს მზერა ჩაის ფინჯნები დადგეს და კაფე დატოვეს. -

შენ მე ბორკილებს ვერ დამადებ?! #1

- ორწელში ასოცდარვა სახლის გატეხვა და ისე წასვლა უკვალოდ , ეს უკვე დიდი პროფესიონალიზმია . ამხნის მანძილზე ერთი შეცდომაც არდაუშვიათ. - საუბარში ბატონი ლუკა ჩაერთო, - მარტო თმის ფერით ვერ დავიჭერთ. ქალაქში უამრავი ქერა და წაბლისფერ თმიანი გოგო