ტყუილებს მიღმა (ნაწილი 8)

-ოთახში ხარ? -ჰო აქ ვარ.. ფეხზე წამოვარდნილი დახვდა მეგობარს და სულ არ უფიქრია სულ შიშველი რო გახლდათ,უცებ ხალათს დაავლო ხელი და ჩაცმა ჩაცმაში მეგობარიც შემოვიდა. -მოიცაა, შენ რა ვინმე გყავდა??

ტყუილებს მიღმა (ნაწილი 7)

-აუცილებლად, სხვაგან თუ არა ქორწილში მაინც, მთელი სტაფი ხომ დაპატიჟებულია... ტანში გაცრა, ერთსაც და მეორესაც, მაგრამ ერთმა იცოდა, რომ სტაფის წევრებს აღარ მიეკუთვნებოდა, მეორემ არა! -ნახვამდიის...

ტყუილებს მიღმა (ნაწილი 6)

-თავს ნუ იმართლებ, ყველაფერი ისედაც სახეზე გაწერია, ეს როგორ დაგემართა ვივი? შენ ხო ყველაზე გულგრილი ადამიანი ხარ ვისაც კი ოდესმე უარსებია? შენ არ იყავი ის გოგო, რომელიც ქორწილიდან თეთრი კაბით გამოიქცა, რადგან დავალება უკვე შესრულებულად მიიჩნია?!

ნანგრევებს მიღმა 6 (დასასრული)

_ათასჯერ წარმოვიდგინე...რა იქნებოდა, რომ მცოდნოდა. რამის შეცვლას შევძლებდი?_გოგონამ თავი დაუფიქრებლად გაიქნია._შენს გვერდით უნდა ვყოფილიყავი, რაც არ უნდა მომხდარიყო. შენი ხელი დამეჭირა, როცა გეტკინებოდა, ცრემლი მომეწმინდა, როცა თავს ვერ შეიკავებდი,

ნანგრევებს მიღმა (თავი 5)

_მაფიოზები ნუ გამოგვიყვანე._ოდნავ ჩაეღიმა მამაკაცს._დამშვიდდი, იმისთვის არ მომიყვანიხარ, რომ დაგემუქრო. _თქვენი სტილი უფრო მანიპულირებაა, მართალი ხარ. _აუჩ, მე კიდე, მეგონა უკეთესი რეპუტაცია მქონდა.

ნანგრევებს მიღმა (თავი 4)

აღარ იყო ფიქრი, აღარ იყო შეკითხვები—მხოლოდ გრძნობათა მძაფრი ნაკადი, რომელმაც წლების სიჩუმე ერთ წამში ჩაანაცვლა. ოთახი, ავეჯი, წარსული—ყველაფერი გაფერმკრთალდა. მხოლოდ სანდროს ჩურჩული და ნატალის აჩქარებული სუნთქვა დარჩა.

ნანგრევებს მიღმა (თავი 3)

_ცახცახებ, რამ შეგაშინა?_მისი სიტყვები დააიგნორა და კიდევ უფრო მიუახლოვდა. _სიცივეა. _მატყუარა!_მამაკაცს ჩაეცინა და ცალი ხელი ნიკაპზე მოუჭირა, მეორეთი კი თავისკენ მიიზიდა.

ნანგრევებს მიღმა (თავი 2)

როცა ალკოჰოლითა და დაძაბულობით მთვრალები ოთახში შებარბაცდნენ, ნატალის უკვე თავისი სახელიც აღარ ახსოვდა. მხოლოდ ბიჭის ტუჩებზე ფიქრობდა, რომლებიც მისას ეხებოდნენ, თითებზე, რომლებიც კაბის ელვას უხსნიდნენ და გრძნობდა, რომ ბოლო თვეების განმავლობაში

ნისლის მიღმა ( სრულად )

ნავს ინერცია აღარ ეყოფა და საცაა გაჩერდება, მანამდე კი ძალიან ნელა მიიწევს წინ. შენიშნავდით ნავში მყოფ გოგონას, ხელის მტევანი ყინულივით ცივ წყალს ეხება, მაგრამ ის ვეღარაფერს გრძნობს. იფიქრებდით, როგორ უხდებაო წითელი კაბა, სინამდვილეში კი თეთრი

ნანგრევებს მიღმა (თავი 1)

თეთრი განათება და ყვავილებით სავსე დარბაზი ესიზმრებოდა, ფონად კი იმ ბენდის სიმღერა ისმოდა, რომელიც დიდი ხანის წინ დაშლილიყო. სიზმარი ფრაგმენტული იყო – სიცილი, ნელი ცეკვა, სასმელი ხელში და სხვისი ხელის სითბო წელზე.