მე და ჩემი გრძნობები

ეს გრძნობები გულს, გონებას გამუდმებით კლავს სიყვარული არასოდეს არ მადებს მის მკლავს. გულს ნაღველი აწვება და მას უკიდებს ალს. ის თავის დარდს თავის მიწის დიდ სიღრმეში ფლავს. მთვარის შუქზე მე ვწერ ლექსებს, ველოდები მას. ის მიპირებს ბასრი დანით გულის

სურვილი რომელიც მკლავს...(თავი 6)

შენ ის ერთადერთი სურვილი ხარ რომელიც არ ამისრულდება. და ის ერთადერთი ვინც არ დამავიწყდება.-შუბლი შუბლზე მომადო.-ელენე შენ საოცრება ხარ, მაპატიე რო მე უღირსი ვიყავი შენს გვერდით. მაპატიე რომ, ასეთი შაჩუქარი ბედნისგან არ დავაფასე..-ნაზად მაკოცა და

სურვილი რომელიც მკლავს.. (თავი5)

გვიან ღამით გამეღვიძა.წყლის დასალევად ჩავედი დაბლა. აივნის კარები ღია იყო და ფარდას ნიავი ნელა არხევდა. არ გავედი ვიცოდი ვაჩე იქნებოდა. სამზარეულოში ონკანი მოვუშვი და ცივი წყალი დავისხა. ერთი მოსმის გამოვცალე ჭიქა და ცოტახანი ასე გაუნძრევლად ვიდექი.

სურვილი რომელიც მკლავს.. (თავი4)

-შენ დალაგებული თუ ხარ? რა უფლებით მიკრძალავ მეგობართან შეხვედრას, ვინ ხარ? ქმარი? ძმა თუ მამა?ერთი გამაგებინა რა უფლება გაქვს ჩემზე?-მოთმინება ამომეწურა და საოცრად ხმამაღლა ველაპარაკებოდი.

სურვილი რომელიც მკლავს.. (თავი3)

-შენი ერთი ღამის გასართობი არ ვიქნები. კაცივით მოიქეცი, ერთი ადგილით ნუ ფიქრობ მარტო.. -საიდან ამდენი ძალა არ ვიცი. - ჩემი პირველი მამაკაცი შენ არ იქნები.. -ტირილით გამოვარდი ოთახიდან, მკერძე აფარებული მაისურით. სასწრაფოდ გადავიცვი და ოთახში

სურვილი რომელიც მკლავს..(2 თავი)

-რათქმაუნდა- ნელა ავიყვანე პატარა და თვალებით ვეფერებოდი. -რა სიცოცხლე ხარ, დანი-თითებზე ვეფერები და თან იმ მამაკაცის გამჭოლ მზერას ვგრძნობ.არ მადარდებდა. მივხვდი რომ ეს პატარა შემიყვარდა. მისი შავი თვალები ისე ანათებდნენ. ეს როგორ უნდა დატოვო

სურვილი რომელიც მკლავს. (თავი 1)

მე ელენე დეკანოიძე, 27 წლის . ერთ ჩემთვის ჩვეულებრივ დღეს დაიწყო, ყველაფერი ცუდი რაც შეიძლებოდა მომხდარიყო იმ დღეს მოხდა, თავს საშინლად ვგრძნობდი. თავზე ჩამომექცა ჩემი შრომა. ცხვირ წინ მომიკეტეს სამუშაოს კარები. ორი სიტყვა მომიგდეს და დამემშვიდობნენ.

შენი აქ ყოფნა მკლავს.

ისევ ზღვისფერი დამაქვს თვალები, სხვისი ცოლი ვარ კვლავ, ისევ შორიდან მელიცლიცები, ისევ შორიდან მკლავ, ო, რა ტყუილად დაგიქადნია, მე მოგიკლავო ქმარს. შენი სიტყვები,

დღეს შენი მომატრება მკლავს

შენ, ჰო შენ იცი დღესაც მახსოვს შენი თვალები, შენი თაფლისფერი თვალები როგორ მიყურებდნენ სევდანად, ბრწყინვალედ, შესაშურად, ანცად, ბავშვურად და მამაკაცურად. დღესაც, როცა თვალებს ვხუჭავ მახსენდება შენი სახე- თეთრი, ნაზი, ისე მომწონდა შენი კანის ფერი, ო,

ნამდვილად შემიყვარდა...მარა მკლავს :"

გამარჯობათ ახალი მომხმარებელი ვარ ჩემო მეგობრებო :) შეძლებისდა გვარად დავწერ ისტორიას :) შელებ არაგრამატიკულათ <3 მარა იმედი მაქ მოგეწონებათ!! პატარა რომ ვიყავი მეგონა რომ ყველაფერი კარგათ იქნებოდა,სულ ვოცნებობდი კარგზე,ეს კარგი დედა იყო სულ