ჩემი მორაგბე სრულად

ავტობუსიდან ვორონცოვზე ჩამოვედი ,ფეხით დავუყევი სახლამდე მისასვლელ გზას , მაღაზიაში შევიარე და პური ვიყიდე . საჭმელი არ მიყიდია,რადგან გუშინ გააკეთა ვეკომ სალათები . ვერონიკა ჩემთან ერთად უკვე მეოთხე წელია რაც ცხოვრობს . ნაქირავებში ვართ , ქუთაისში

მორაგბე გოგონა (მესამე თავი)

-კარგი- საუბარს აზრიც აღარ ჰქონდა, ახლა როცა ტასია სასწრაფოს ექიმებს საკაცით მანქანისკენ მიყავდათ,აზრი არარაფერს ქონდა. ეშინოდა ალექსანდრეს თან როგორ, მაგრამ მისი ბრალიც იყო, შედავებოდა?! იქ დარჩენილიყო?! აზრი არ ქონდა, ვერც გაჩერდებოდა.

მორაგბე გოგონა (მეორე თავი)

-არ გეძინა?- ნერვიულად მისმევს სახეზე ხელებს,ხელებს რომლებსაც უკვე ასაკი ეტყობათ, არც ისე დიდია უბრალოდ მე დავაბერე????-ვცადე, მაგრამ ვერ დავიძინე -ვარჯიში, რომ გაქვს დღეს?-არაუშავს ნაი ხომ იცი მე სუპერ ენერგიებს ვფლობ- გავეკრიჭე, ჩემ ყავას ხელი

ჩემი მორაგბე (6)

საპასუხოდ გამიღიმა და წავიდა. თითქოს ნაღვლიანი ღიმილი იყო. ალბათ გული სწყდებოდა მისგან რომ მოვიდიოდი, ან მე მინდოდა რომ ასე ყოფილიყო.. ველოდი მის ჩახუტებას ,მაგრამ უბრალოდ გამიღიმა. ჰო აი ასე უბრალოდ წავიდა.

ჩემი მორაგბე (5)

1 თვე ისე გავიდა, დღეში მხოლოდ ერთ ლუკმას ვჭამდი.არაფერი მინდოდა საგიჟეთიდან წასვლის გარდა. მე გიჟი არ ვიყავი... არ ვიცი სხვებს რა ეგონათ, მაგრამ მე ნორმალურ ჭკუაზე ვიყავი .იმის მერე გავგიჟდი, რაც ამ ჯოჯოხეთში მომიყვანეს. ჰო ასე იყო... მიუხედავად

ჩემი მორაგბე (4 )

დილით თვალი გავახილე და დავინახე თუ რა კომფორტულად მოძრაობდა ჩემს ხელზე უზარმაზარი ობობა. ვიინ დამასვავდა ხელზე თუ არა ელენე ? ! ჩემს კივილზე საოცრად ხალისობდა . - კაი კაი რა მოგივიდა გოგო, დაწყნარდი ! ობობა მომაცილა და გარეთ დასვა - აუ აქ ხომ

ჩემი მორაგბე ( 3 )

მისთვის საერთოდ არ ვიყავი მძიმე მაგრამ ვაი რომ მას ჩემზე მძიმე ჩანთა ეკიდა. მზე საშინლად აჭერდა... გაუსაძლისი იყო ასეთ სიცხეში სიარული ,მაგრამ სხვა გზა არ გვქონდა. ხანდახან თვალს ვაპარებდი . ის კი ისე იქცეოდა თითქოს არც ვეჭირე ხელში, თითქოს

ჩემი მორაგბე

მიმოვიხედე ... სულ სხვა გარემო, სხვა სახლი... -სახლში უნდა წავიდე! წამოდგომა ვცადე ,მაგრამ თავის ტკივილმა ისევ იმ ადგილას დამაბრუნა . - შენ არ გასწავლეს მშობლებმა, რომ ბევრი არ უნდა დალიო? ) ან ის არგასწავლეს, რომ სხვის სახლში დაუკითხავად

ჩემი მორაგბე

საშინელზე საშინელი ამინდი იყო გარეთ... თითქოს სამყარომ მოიწყინა, მოიღუშა და ღრუბლებით შემორტყმული თავის ოთახში ჩაიკტა. მეზიზღებოდა ყოველი ის წამი ,როცა მზეს ვერ ვხედავდი... არ შემეძლო შემეგრძნო მისი სითბო ,მისი სინათლე, მისი სხივები...ამინდის

მორაგბე გოგონა თავი 7 დასასრული

სანამ უკან გავიხედებოდი გულის ფეთქვა შეჩერდა,2 წამი კი საუკუნედ მომეჩვენა იმის მოლოდინში რომ სანდროს დავინახავდი,თავი სწრაფად მივაბრუნე...თუმცა იმედი გამიცრუვდა,იქ ხომ ჟურნალისტი იყო და არა სანდრინტერვიუს ჩამორთმევა უნდოდა ბიჭებისთვის... -კაი ლევჩო