დაგვიანებული ნაბიჯი (სრულად)

იდგა და უყურებდა ცრემლით და უდიდესი ტკივილით სავსე თვალებს. ხედავდა და გრძნობდა თითოეულ ჩამოვარდნილ ცრემლს. თითოეული ცრემლი გულზე ეკალივით ესობოდა. უძლური იყო ამ ყველაფრის წინაშე. არ შეეძლო ენუგეშებინა ვინმე,

ნაბიჯი წინ.

ცხოვრების რაღაც ეტაპზე გააცნობიერებ რომ მარტო უკეთხარ.კონცენტრირებული საკუთარ თავსა და შენს მიზნებზე რომელზეც ფიქრი დაიწყე...ხშირად ადამიანები გვაბრკოლებენ, რომ განვვითარდეთ,თითქოსს უხილავ ჯაჭვით გვაბამენ და არ გვიშვებენ.

საბედისწერო ნაბიჯი (2 თავი)

საფულეში მხოლოდ 15 ლარი მედო. პირველ რიგში წასასვლელი სადაც მეგულებოდა, ეს დედა იყო. ტაქსი გავაჩერე, მისამართი ვუკარნახე და წავედი დედასთან. სასაფლაოზე შევედი თუ არა, თითქოს ჰაერი შეიცვალაო, ვუყურებდი ქვებს რომლებზეც ფოტოები იყო, ყველას ღიმილი

საბედისწერო ნაბიჯი

საღამოს 10 საათია, მე ჩემს საწოლზე ვწევარ და ჭერს ვუყურებ.ვფიქრობ.ფიქრები ქრებიან როცა კარზე კაკუნის ხმა მესმის. - შეიძლება? - ღიმილიანი სახე შემოყო ნონამ - მოდი ნონა - გავუღიმე. - უკვე დროა მოემზადო - შეპარვით მითხრა, იცოდა რომ არ მიყვარს, ის

არც ერთი ნაბიჯი უკან (სრულად)

პირველი იყო ყველაფერში. მაგრამ ახლა ის დრო დადგა ,რომ უნდა მეღიარებინა ახლა იოანა მყავდა. ადამიანი რომლისთვისაც ყველაფერს დავთმობდი , სიცოცხლესაც კი . მივხვდი, რომ ახალი ეტაპი დაიწყო ჩემს ცხოვრებაში . არ ვიცი რატომ მქონდა ასეთი შეგრძნება ,მაგრამ

წყვდიადში მყოფის პირველი ნაბიჯი (ამონარიდი)

როგორც იქნა, გასვლის დრო მოვიდა. თვალი არ მომიხუჭავს. ბოლო ორი საათია, გაქვავებული მზერით, საათს ვუყურებ. ჩემოდანი ორი დღის წინ შევამზადე.

წყვდიადში მყოფის პირველი ნაბიჯი (ამონარიდი)

ჩვენ, უნდა წავიდეთ!.. დარწმუნებული ვიყავი ამაში. მეგონა, რომ ისიც, მაგრამ გამორიცხულია, მოხდეს ისე, როგორც გსურს... ის დარჩა, მე ვერ დავტოვე და მიუხედავად ამისა, თავს, მაინც მარტოდ ვგრძნობდი...

ნაბიჯი

დიდი იმედი მაქვს მოგეწონებათ, ვინც ჰომოფობი აქედანვე გეუბნებით ნუ დაიწყებთ, რაც შეეხება ჰილ ჰაუსს ვიმდოვნებ მალე შემოგიერთდებათ, მუზამ ცოტახანს უნდა დავისვენოო და ვერ შევეწინააღმდეგე:დდ ველოდები თქვენა კომენტარებს და შეფასებება

ნაბიჯი ნელი

ღამით პოეტურ რითმას რომ იმახსოვრებ, არ გინდა გაქრეს და ინიშნავ სადმე, არ გინდა გავქრე და მინიშნავ სადმე. დილით პოეტურ რითმას რომ აფრქვევ,

39 ნაბიჯი(თავი I)

არის ხოლმე წამები, რომლებსაც უამრავჯერ ვიმეორებ გონებაში, წარმოვიდგენ, ხორცს ვასხამ, რომ არ დამავიწყდეს, რომ იმ აღტაცებამ არასდროს გამიაროს, რაც დროის იმ მონაკვეთში მქონდა. თუმცა ისინი ნელ-ნელა ფერმკრთალდებიან და რამდენიმე თვეში მათგან აღარაფერი