მეგობრის დაბრუნება. (ნაწილი 1)

- ალო -გმარჯობა, როგორ ხარ ნიკი? ხო მე ნიკი ვარ 17წლის. -კარგად რომელი ხარ? -რა გჭირს პატარა აღარ გახსოვარ? ლუკა ვარ. -კი გიცანი, რაშვები? სად ხარ? -რავი არაფერს დღეს ჩამოვდივრუკა ჩემი ერთადერთი მეგობარია, რომელიც გერმანიაში იყო დედასთან, ლუკა

საცდელი ვირთხა (ნაწილი5)

სკოლაში რომ შევედი ყველა გაფართოებული თვალებით მიყურებდა თითქოს ყველა გულში ყვიროდა: „დედააა, მიცვალებული ადგა!“ ყველამ იცოდა ჩემი ამბავი ის რაც 2 დღის წინ გადამხდადა მე ამაში არავინ მდებდა ბრალს, ყველა ცოტნეს უმადლობდა. მაგრამ მთავარი დამნაშავე

სიყვარული რომელიც.. ბედნიერად ვერ სრულდება (ნაწილი 2 თავი 1)

- კარგიით ნახვამდის! -გავთიშე. თითქმის ყოველ მეორე დღეს ვრეკავდი და მაბავს ვეკითხებოდი თამილა დედიდას. ხან მეუბნებოდა კარგადააო ხან მდგომარეობა უარესდაო. ეგ ნორმალურიც იყო. რადგან ასე რადენიმე დღეში ვერ გამოკეთდებოდა. ერთ დღესაც დაურეკე მოვიკითხე

დუმილი, ვით სამარე... (8 ნაწილი)

-- კარგია თუ მიხვდი როგორ არაადამიანურად მოიქეცი, გამითელე გრძნობები წიხლის ქვეშ, თხასავით გამცვალე დაქალში, ნუ ვიცი არც გქონდა ჩემს მიმართ გრძნობები, მაგრამ შეგეძლო უფრო ადამიანურად გაგეანალიზებინა ყოველივე, მაგრამ სინანული ხომ გონიერებაა, რომელიც

დაბრუნებას გილოცავ ეილინ (ნაწილი IV)

ვუთხარი ნათიას, მისაღები დავტოვე და ოთახს მივაშურე. დღეს მართლაც დავიღალე ამიტომ დასვენება არ მაწყენდა. ლოგინზე მივწექი და მალევე ჩამეძინა. ძილის სამყაროდან ვიღაცის ხმაურმა გამომაგდო და თვალები დავჭყიტე, რეზი იყო და მიღიმოდა, ჯერ სიზმარი მეგონა და

წერილი ჰოგვორტსიდან (პირველი ნაწილი)

აქ თქვენ წაიკითხავთ "ჰარი პოტერის" Fanmade-ს და იმედი მაქვს ისიამოვნებთ.თუ მოგეწონებათ,დააკომენტარეთ და გავაგრძელებ :3-დიახ-უპასუხა ბიჭმა.-მე მეისონ კინგი ვარ.შენ?-ახლა წითურს ჰკითხა.-რონ უისლი.-ეს რებეკა ბლექია-ანიშნა ჩემზე და ფანჯარაში

ყვავილების გამყიდველი (ნაწილი მეხუთე)

-აქ თქვენ ჩემი უფროსი არ ხართ .სამუშაო დრო კარგა ხანია დასრულდა -გავილექსე მე და კედელზე ჩამოკიდულ საათს ავხედე.ისე ჩაეცინა , უფროსწორად გაეცინა ,რომ უფროსის შემხედვარე რამის მეც ამიტყდა სიცილი.„ხვალ ათ საათზე იყავი ტასო სამსახურშიო“ დამიბარა და

ყვავილების გამყიდველი (ნაწილი მეოთხე)

ამ მომენტში ისეთი ცივი მეჩვენა გაბრიელის ხმა ტანში ერთიანად შემამცივნა. რომ შევნიშნე ჩემ მსგავსად კიბეებზე მოდიოდა მისკენ შევბრუნდი და როგორც ყოველთვის ენა პირში ვერ გავაჩერე. -შეგიძლიათ ლიფტით ჩახვიდეთ.არაა საჭირო ჩემ გამო მერვე სართულიდან ფეხით

დემონი და ანგელოზი (ნაწილი პირველი)

ლამპიონების შუქზე იჯდა ტროტუარზე და ტიროდა.დანახვისთანავე გავიფიქრე-ეს ის დემონია,სილამაზით და უმწეობით რომ იტყუებს უდანაშაულო ადამიანებს მეთქი.როცა მივუახლოვდი და ცხვირსახოცი გავუწოდე,თავისი ცრემლიანი,ცისფერი თვალებით ამომხედა..და მას შემდეგ ჩვენ

ფსიქო კიბეზე (მეორე ნაწილი)

ზუსტად ის მეზღვაური ლოთი იყო,ფილმებში რომ მენახა და მან დაიყვირა-ჰეი ლამაზო.არ გინდა შენს ახალგაზრდა მეგობარს მოშორდე და დრო უფრო ჭკვიანებს დაუთმო?თითქოს არაფერი იყო ამაში განსაკუთრებული,ასეთი რამ ხომ ხშირად ხდება ჩაბნელებულ ქუჩებში,ლამაზ გოგოებსა