დაბრუნებას გილოცავ ეილინ (ნაწილი III)

შემდეგი ერთი კვირა სანდროსთან ერთად გავატარე. ძალიან მხიარული და კარგი მოსაუბრე ბიჭია. იუმორის გრძნობაც ზომის ფარგლებში აქვს ამიტომ მასთან ვერ მოიწყენ. ხან ტყეში ვსეირნობდით, ხან ტბაზე, ხან კიდე მდინარეზე დავდიოდით. ის თავის თავზე მიყვებოდა,

ყვავილების გამყიდველი (ნაწილი მესამე)

ღრმად ამოვისუნთქე და თვალები მაგრად დავაჭირე ერთმანეთს. „რვა სართული ტასო.რვა სართული“ ვიმეორებდი გულში განწირული. ხელი უნებურად მაგრად ჩავჭიდე ჩემ გვერდზე მდგარ გაბრიელს . ჩემ თავს ისევ ვუმეორებდი დაწყნარდი ტასოთქო .

დეკემბრის 13 (ნაწილი მეოთხე)

ძილბურანიდან მზის სხივებმა გამომაფხიზლეს.ზანტად გავახილე თვალები და ლოგინზე წამოვჯექი,ოთახს თვალი მოვავლე და დავინახე როგორ ცეკვავდნენ ნინას ოთახში,სიფრიფანა თეთრი ფარდები,როგორც ჩანს ფანჯარა ღია დარჩენია ნინას,სულაც არ მიკვირს,ნინასაც ჩემსავით

დაბრუნებას გილოცავ ეილინ (ნაწილი II)

საავადმყოფოში დიდ ხანს აღარ გავჩერებულვარ, როგორც კი მოვმჯობინდი (და ამას სულ ერთი კვირა დასჭირდა), გამომწერეს, მაგრამ არ ვიცოდი სად წავსულიყავი ან კი მქონდა სადმე წასასვლელი. ამ ერთი კვირის განმავლობაში ის ,,ყეყეჩი“ რეზი აღარ გამოჩენილა და ძალიანაც

ყვავილების გამყიდველი (ნაწილი მეორე)

რა უდროო დროს ვიცი ყველგან მისვლა. „ახლა ისე გახვალ ვერც გაიგებენ“ -გავამხნევე ჩემი თავი და სახელურის ნელა ჩამოწევა ვცადე . უცბათ ჩახველებიც ხმა,რომ გავიგე ერთიანად მივიყინე ადგილზე.რა უდროო დროს ვიცი ყველგან მისვლა. „ახლა ისე გახვალ ვერც გაიგებენ“

დუმილი, ვით სამარე... (7 ნაწილი)

ყველაფერი თითქოს დალაგდა, მაგრამ ეს მხოლოდ ერთი შეხედვით. არც დიტოს ედგა კარგი დღე, გამუდმებით ფიქრობდა იმაზე თუ რა გაუგებრობაში გაეხვა, როგორ შეცდა, როგორ გადაწონა ფიზიკური და დაგმო ის სულიერი, რომელიც იზიდავდა. გაახსენდა თიკას დაბადების დღე 1 წლის

საცდელი ვირთხა (ნაწილი4)

გონს საავადმყოფოში მოვედი ბუნდოვნდა ვხედავდი დედაჩემის ანერვიულებულ სახეს და კიდევ სილუეტს რომელიც თავჩახრილი იჯდა სავარძელზე. რატომღაც ჩავთვალე რომ ცოტნე უნდა ყოფილიყო და ამის გადასამოწმებლად ხელი გავამოძრავე მერე თავზე მოვიკიდე და დედაც...

ყვავილების გამყიდველი (ნაწილი პირველი)

წვიმიანი დილა იყო . უნივერსიტეტში აუცილებლად უნდა მივსულიყავი თორე დღეს ფეხის გამდგმელი არ ვიყავი სახლიდან ...რას ვიზამთ ასე მომიწია . ჯერ სახლიდან ძლივს გავედი , მერე უნივერსიტეტიდან ნერვებ მოშლილი წამოვედი რაღაც დებილობაზე მიმიყვანეს . „ნეტა

დაბრუნებას გილოცავ ეილინ (ნაწილი I)

აზრზე რომ მოვედი პალატაში უკვე მარტო ვიყავი, გულმა თითქოს რაღაც კი იგრძნო მაგრამ დავაიგნორე და გვერდი ძვლისძვლივობით ვიცვალე. წელიწად ნახევარიანი ძილის შემდეგ ასეთმა სასწაულებრივმა გამოღვიძებამ, ამდენმა ,,სასტიკმა“ ახალმა ამბებმა, თავისი ქნეს და

დუმილი, ვით სამარე... (6 ნაწილი)

ყოველგვარმა დეპრესიამ გადაიარა, თუმცა ლექციების სწავლისგან გადაღლილმა ვილმამ მთვარით განათებულ ფანჯარას მიაშურა, ჩამოჯდა მის ძირში და ფიქრებში ჩაიძირა, წარსულის, აწმყოსა და მომავლის ფიქრებში და ცრემლები წასკდა უნებურად. მის სახეზე ვარსკვლავები