მე დრო არ მჭირდება.! [ნაწილი მეხუთე];

-მაშინ დავბრუნდეთ. _ ცოტნე მის ყველა ნაბიჯს შიშით უყურებდა, როგორც იქნა სახლამდე მივიდნენ. თათა ელოდებოდა, როდის ეტყოდა რომ ამ ღამით სახლში არ იქნებოდა. -დღეს.. -სახლში არ დარჩები.. _ უნებურად გააგრძელა ქმრის დაწყებული წინადადება. -არ დავრჩებით. _

ყვავილების გამყიდველი (ნაწილი მეორე)

რა უდროო დროს ვიცი ყველგან მისვლა. „ახლა ისე გახვალ ვერც გაიგებენ“ -გავამხნევე ჩემი თავი და სახელურის ნელა ჩამოწევა ვცადე . უცბათ ჩახველებიც ხმა,რომ გავიგე ერთიანად მივიყინე ადგილზე.რა უდროო დროს ვიცი ყველგან მისვლა. „ახლა ისე გახვალ ვერც გაიგებენ“

დუმილი, ვით სამარე... (7 ნაწილი)

ყველაფერი თითქოს დალაგდა, მაგრამ ეს მხოლოდ ერთი შეხედვით. არც დიტოს ედგა კარგი დღე, გამუდმებით ფიქრობდა იმაზე თუ რა გაუგებრობაში გაეხვა, როგორ შეცდა, როგორ გადაწონა ფიზიკური და დაგმო ის სულიერი, რომელიც იზიდავდა. გაახსენდა თიკას დაბადების დღე 1 წლის

საცდელი ვირთხა (ნაწილი4)

გონს საავადმყოფოში მოვედი ბუნდოვნდა ვხედავდი დედაჩემის ანერვიულებულ სახეს და კიდევ სილუეტს რომელიც თავჩახრილი იჯდა სავარძელზე. რატომღაც ჩავთვალე რომ ცოტნე უნდა ყოფილიყო და ამის გადასამოწმებლად ხელი გავამოძრავე მერე თავზე მოვიკიდე და დედაც...

ყვავილების გამყიდველი (ნაწილი პირველი)

წვიმიანი დილა იყო . უნივერსიტეტში აუცილებლად უნდა მივსულიყავი თორე დღეს ფეხის გამდგმელი არ ვიყავი სახლიდან ...რას ვიზამთ ასე მომიწია . ჯერ სახლიდან ძლივს გავედი , მერე უნივერსიტეტიდან ნერვებ მოშლილი წამოვედი რაღაც დებილობაზე მიმიყვანეს . „ნეტა

დაბრუნებას გილოცავ ეილინ (ნაწილი I)

აზრზე რომ მოვედი პალატაში უკვე მარტო ვიყავი, გულმა თითქოს რაღაც კი იგრძნო მაგრამ დავაიგნორე და გვერდი ძვლისძვლივობით ვიცვალე. წელიწად ნახევარიანი ძილის შემდეგ ასეთმა სასწაულებრივმა გამოღვიძებამ, ამდენმა ,,სასტიკმა“ ახალმა ამბებმა, თავისი ქნეს და

დუმილი, ვით სამარე... (6 ნაწილი)

ყოველგვარმა დეპრესიამ გადაიარა, თუმცა ლექციების სწავლისგან გადაღლილმა ვილმამ მთვარით განათებულ ფანჯარას მიაშურა, ჩამოჯდა მის ძირში და ფიქრებში ჩაიძირა, წარსულის, აწმყოსა და მომავლის ფიქრებში და ცრემლები წასკდა უნებურად. მის სახეზე ვარსკვლავები

გაქცევა (ნაწილი მესამე)

„ყველაფერი წარმავალია: სიყვარული, ხელოვნება,დედამიწა, თქვენ, მე. სიკვდილი იმდენად გარდაუვალია, რომ რატომღაც ყველას მოულოდნელად ატყდება თავს. აბა, როგორ უნდა მიხვდე, რომ მანცდამაინც დღევანდელი დღეა შენი ცხოვრების უკანასკნელი დღე? არადა, სულ გგონია,

ლამაზმანი (ნაწილი 8)

ამ სიტყვების შემდეგ გულშ ისეთი ტკივილი ვიგრძენი,,,გონება დავკარგე აზრზე რომ მოვედი პალატაში ვიწექი,ყვირლი ავტეხე გიოს ნახვა მინდოდა,არვიცოდი ის გადარჩებოდა თუ არა და ამიტომ მინდოდა მასთან ახლოს ვყოფილიყავი.ფეხზე ავდექი და ძლივს გიოს პალატასთან

საცდელი ვირთხა (ნაწილი3)

სკოლის დაწყებამდე 1დღით ადრე ძლივს მიშოვეს ბილეთი, ისიც ისევ და ისევ ბიძაჩემის დახმარებით მას ოზურგეთძში ყველა იცნობს ამიტომ, რომ ვიკარგები გზას მუდამ მისით ვაგნებ. რათქმაუნდა ამდენმა ხანმა სოფელში ჩემს კილოსა და დიალექტში...