წითელი ფერი (ნაწილი 9)

გამარჯობა, მელო, დათა ვარ, ძველ ნომერზე გწერდი მაგრამ ახლა გავიგე რომ გამოცვალე.. ძალიან მენატრები, მთელი გულით.. ყველა დღე, ყველა საღამო, საშინელებაა, როცა ვიღაც გენატრება და ვერ ეუბნები, მაგრამ იმდენად მენატრებოდი რომ ვიცი, იგრძნობდი.. ახლა

წითელი ფერი (ნაწილი 8)

მელო რომ არ უპასუხე თქვა ასეთ რამეს არ მომატყუებდაო და დილით გამოფრინდა, რვის მახევრისკენ.. მალე უნდა მოვიდეს წესით, დახვდი... ჩავიცვი და აეროპორტში გავქანდი... მონიტორზე ყოველ ნახევარ საათში იცვლებოდა ფრენის გრაფიკი... ყველა თბილისი-სტამბოლის

წითელი ფერი (ნაწილი 7)

თავი ბალიშზე დავდე და ტირილი დავიწყე, მენატრებოდა დედაჩემის მწვანე თვალები, მისი ლაპარაკი, ხმა, ტონი, მანერები.. როგორ გიჟდებოდა ხოლმე და როგორ დიდ სიყვარულს აფრქვევდა, თბილისში წასვლისას რომ გამაფრთხილა ყოველ საღამოს დამირეკეო, მე კიდევ დაღლილობის

წითელი ფერი (ნაწილი 6)

აეროპორტში სანამ ჩასხდომა დაიწყებოდა, ვატო მამშვიდებდა ფრენის არ შეგეშინდესო, აფრენაა მთავარი, ბიძგებმა არ დაგაფრთხოსო, ძლივს ავუხსენი რომ ტყუილას ნერვიულობდა და არ მეშინოდა, ადგილების სიმცირის

წითელი ფერი (ნაწილი 5)

ნაქირავებ სახლში რაც მქონდა, ყველაფერი მოვაგროვე და ჩემოდანში სუფთად ჩავაწყვე... თეთე ორ დღეში ჩამოდიოდა, ვნახავდი, კარგი თერაპია უდაოდ მჭირდებოდა საუკეთესო მეგობართან... მასთან გამომშვიდობება რთული და მძიმე იყო მაგრამ აქ დარჩენა არ შემეძლო...

წითელი ფერი (ნაწილი 4)

ვიბანავე, ტანსაცმელი დავაუთოვე დილისთვის, საწოლი გავშალე და დასაძინებლად დავწექი, ვიცოდი რომ ასე ადვილად მაინც ვერ დავიძინებდი, სულ დღევანდელ საღამოზე ვფიქრობდი, დაბნეულობისგან თეთესთვისაც არ დამირეკავს,

წითელი ფერი (ნაწილი 3)

ლექციაზე ადრე მივედი, არ მინდოდა ხალხით გადატენილ აუდიტორიაში შესვლა და მათი ხედვის ობიექტი გავმხდარიყავი... ბოლო რიგში კედლის მხარეს დავჯექი, რახან ნახევარი საათი იყო დარჩენილი ჩემს ჩანთაში სწრაფად ამოვქექე ახლართული ყურსასმენი

პრობლემა იწყება შენით. (ნაწილი-13) დასაასრული.

ანუ ამას მე მაბრალებ ქეით? სააბოლოდ კი ჩემი სიტყვებიდან გამოტანილი აზრი იანმაც გაიაზრა და მიხვდა თუ არა რაც ვიგულისხმე სევდა ნარევი ხმით მკითხა. მეც სასწრაფოთ შევეწინააღმდეგე! -არა..ეს არ მიგულისხმია იან! მაგრამ მგონი რომ გვიანი იყო,რადგან უკვე ჩემს

ჩემი პირადი რუკა (ნაწილი I)

ყველაზე დიდი ბრძოლა , საკუთარ თავთან ბრძოლაა... როცა იცი , რომ არ უნდა შეგიყვარდეს , რამდენად გყოფნის ძალა საკუთარ თავს აღუდგე ? ისტორიის ბოლოს ვინაა დამნაშავე ? სიყვარულის ომს არ ჰყავს გმირები , არც ჩვენი პერსონაჟები გამოირჩევიან . ყველა მათგანში

პრობლემა იწყება შენით. (ნაწილი-12)

რადგან ამ წამს იანი პირ ღია და შოკი სახით მიყურებს,ჯოშუა უხერხულად თავ ჩახრილი დგას,აიატო კი შერცხვენილი თვალებს აქეთ-იქით აცეცებს! კი,ეს ყველაზე საშინელი გზაა ,გააგებინო ქმარს შენი ფეხმძიმობის შესახებ! მაშინ როდესაც სერიოზულ მისიაზე გამოყევი,სადაც