მეზიზღები არაბულო-წარსულის თანმდევი(თავი 1, ნაწილი 2)

ზოგჯერ დანაშაულის აღიარება ყველას გვიჭირს. არსებობენ ადამიანები, რომლებსაც მხოლოდ კიარ უჭირს უბრალოდ იციან, რომ არაფრის აღიარებას არ აპირებენ რადგან ეს მათ პრინციპებსა და მორალს ეწინააღმდეგება, მაგდამ ვფიქრობ ცხოვრება უფრო მარტივი იქნება იმ

Seventeen (ნაწილი 1)

სახლის განადგურებას რომ მორჩა კედელზე ჩამოკიდებულ, ხის ჩარჩოში ჩასმულ სარკეს მოჰკრა თვალი და ცოტა ხნით ერთ ადგილზე შედგა. მერე ნელი ნაბიჯითა და ირონიული ღიმილით მიუახლოვდა. საკუთარ გამოსახულებას ჩაშავებული და დაღლილი თვალები მოავლო.

ერთად ყოფნა შეუძლებელია...1 ნაწილი.სრულად

ახლა უკვე სხვა იყო ფიცხელაურების მემკვიდრე.როგორ არ უნდოდა, როგორ არ ეცადა,მაგრამ მაინც ვერ წავიდა იმ აზრის წინააღმდეგ რომ ბიზნესს ჩასდგომოდა სათავეში. უფრო მეტიც ახლა ცივსისხლიანი მკვლელი იყო.ახლა საკუთარი თავის თვითონაც ეშინოდა...ახლა საბოლოოდ

მზის მოლოდინში (II-III ნაწილი)

ადამიანები ცხოვრების რაღაც ეტაპზე ჩნდებიან და ქრებიან, თუმცა ერთი საერთო რამ გააჩნიათ: გვასწავლიან როგორ უნდა ვიცხოვროთ, დაბრკოლებები როგორ გადავლახოთ და რა შეცდომა ავირიდოთ თავიდან. ხალხი დროებითია, მოგონებები კი მარადიული.

მზის მოლოდინში (I ნაწილი)

ზუსტად ვიცი, სადაც არ უნდა გაიქცე, როგორც არ უნდა მოიქცე, წარსულ ტკივილს თავს ვერ დააღწევ, სანამ მის პირდაპირ არ აღმოჩნდები და თვალს არ გაუსწორებ. შემეშინდა. ვიცოდი, ისევ სადღაც იქნებოდა ჩემ გარშემო და თვალს უჩუმრად მადევნებდა. ეს ხომ დანიელის

სტოკჰოლმის სინდრომი ( ნაწილი პირველი)

პროლოგი იყო და არა იყო რა... ბევრ ზღაპარს ასეთი დასაწყისი აქვს, თუმცა ზღაპრებშიც კი არის რაღაც რეალური მაგალითად ის, რომ ცხოვრებაში მართლაც ბევრი სირთულე გვხვდება და ჩვენც ვინმესგან

არ შეგიყვარებ.მეორე ნაწილი. 15თავი.

შეხედავდი ასათიანს და იფიქრებდი,რა ბედნიერია.ვინცკი მასზე რაიმე იცოდა ყველა თვლიდა რომ უბედნიერესი ადამიანი იყო.წელიწადში სამჯერ სამოგზაუროდ მიდიოდა,არც სწავლა აწუხებდა და არც მუშაობა.დადიოდა კლუბებში და ერთობოდა.იჯდა მშობლების ხარჯზე და მსოფლიოში

ჩვენ (ნაწილი 7)

არც ის მადარდება თუ ხალხი გვიყურებდა, მხოლოდ მას ვუყურებდი თვალებში და თითქოს იმ ოთახიდან ყველა გაქრა, მხოლოს ჩვენ ვიყავით

ჩვენ (ნაწილი 6)

კიდევ ერთი კოქტეილი შევუკვეთე და დიეგოს ველოდებოდი, მაგრამ არსად ჩანდა, ნახევარი საათი გავიდა დავიღალე ლოდინით ამიტომ გადავწყვიტე მემოქმედა და მის საძებნად წავედი.

ჩვენ (ნაწილი 5)

ცოტა გამიკვირდა და იმედგაცრუებაც ბიგრძენი, რაღაცნაირად მეწყინა კიდეც, მაგრამ არც კი შემიმჩნევია -არ გაბედო მისი ხსენება, ახლა კი აქედან გაეთრიე, ჩემთან აღარ გაგივა, ან მოკვდები ან მშვიდობით წახვალ. გოგონამ ჩანთა აიღო, შიშს ვხედავდი მის თვალებში