სტოკჰოლმის სინდრომი ( ნაწილი პირველი)

პროლოგი იყო და არა იყო რა... ბევრ ზღაპარს ასეთი დასაწყისი აქვს, თუმცა ზღაპრებშიც კი არის რაღაც რეალური მაგალითად ის, რომ ცხოვრებაში მართლაც ბევრი სირთულე გვხვდება და ჩვენც ვინმესგან

არ შეგიყვარებ.მეორე ნაწილი. 15თავი.

შეხედავდი ასათიანს და იფიქრებდი,რა ბედნიერია.ვინცკი მასზე რაიმე იცოდა ყველა თვლიდა რომ უბედნიერესი ადამიანი იყო.წელიწადში სამჯერ სამოგზაუროდ მიდიოდა,არც სწავლა აწუხებდა და არც მუშაობა.დადიოდა კლუბებში და ერთობოდა.იჯდა მშობლების ხარჯზე და მსოფლიოში

ჩვენ (ნაწილი 7)

არც ის მადარდება თუ ხალხი გვიყურებდა, მხოლოდ მას ვუყურებდი თვალებში და თითქოს იმ ოთახიდან ყველა გაქრა, მხოლოს ჩვენ ვიყავით

ჩვენ (ნაწილი 6)

კიდევ ერთი კოქტეილი შევუკვეთე და დიეგოს ველოდებოდი, მაგრამ არსად ჩანდა, ნახევარი საათი გავიდა დავიღალე ლოდინით ამიტომ გადავწყვიტე მემოქმედა და მის საძებნად წავედი.

ჩვენ (ნაწილი 5)

ცოტა გამიკვირდა და იმედგაცრუებაც ბიგრძენი, რაღაცნაირად მეწყინა კიდეც, მაგრამ არც კი შემიმჩნევია -არ გაბედო მისი ხსენება, ახლა კი აქედან გაეთრიე, ჩემთან აღარ გაგივა, ან მოკვდები ან მშვიდობით წახვალ. გოგონამ ჩანთა აიღო, შიშს ვხედავდი მის თვალებში

ჩვენ (ნაწილი 4)

ჯოშუა ფეხზე წამოდგა, დასისხლიანებული იყო. დიეგო:მოიბოდიშე ჯოშუა:უკაცრავად, ეს ვინ ჯანდაბაა და დიეგომ ისევ უთავაზა სახეში -გააკეთე რაც თქვა ჯოშუამ ბოდიში მოიხადა და გაუჩინარდა. მშიშარა იდიოტი.

ჩვენ (ნაწილი 3)

-ჩემთვისაც ძალიან სასიამოვნოა- წინ წავედი, რათა ხელი ჩამომერთვა თან თვალს არ ვაშორებდით ერთმანეთს.

ლილე (ნაწილი 4)

ესმოდა როგორ მოუახლოვდა ერეკლე, მხარზე დიდ ხანს მიაწება ტუჩები, შემდეგ კი სახლი დატოვა. ძალიან კარგად აანალიზებდა ლილე, რომ ერეკლე აღარ დაბრუნდებოდა. მისთვის წარმოუდგნელიც კი იყო მის გარეშე ყოფნა უკვე, მაგრამ ამას აღარანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონდა.

ჩვენ (ნაწილი 2)

*მეორე დღე* დილით ადრე ავდექი და სმიტების ოჯახთან შესახვედრად მოვემზადე, როგორ მეზარება და არ მინდა ჯოშუას ნახვა. ცუდი შეგრძნება მაქვს. მამამ დამიძახა კაბა ჩავიცვი და მაშინვე ქვევით ჩავედი.

ლილე (ნაწილი 3)

ძალიან ცდილობდა ჩვეულებრივი ყოფილიყო, ყოველშემთხვევაში, მგონი დაფარა თუ რამხელა ბედნიერებას განიცდიდა ახლა. უბრალოდ, ეშინოდა ზედმეტ მცდელობას საპირისპირო შედეგები არ გამოეღო. მთელი მათი საუბრის განმავლობაში ცალ თვალს თავისი საძინებლისკენ აპარებდა,