ნოემბრის 12

ნოემბრის 12 იყო შემოდგომის ერთი ლამაზი , უღრუბლო და ნათელი დღე, რომელიც უეცრად კოშმარად მექცა. ძალიან არ მინდა გავიხსენო, მაგრამ მოგონებები თითქოს თავისით მაკითხავენ . განა ასეთი იოლია პირველი კოცნის დავიწყება? ჰო პირველი ტკბილი კოცნა, რომელმაც

ნოემბრის 13 (სრულად)

-სხვასთან იპოვი ბედნიერებას.. -თქვა და მაჯის საათზე დროის შესამოწმებლად დაიხედა. როგორც ჩანს ეჩქარებოდა.. ის იმდენად უდარდელი ხმით ლაპარაკობდა რომ არც კი ვთვლიდი საჭიროდ რომ ეს ფრაზა ოდესმე უნდა მომესმინა. -რას ნიშნავს სხვასთან ვიპოვი გიორგი?! -ეს

ნოემბრის 13 (თავი 4)

ასე მგონია ჩემი მომავალი აღარ არსებობს. წარსულიც, აწმყოც და მომავალიც ერთ კოლოფშია მოთავსებული, ერთმანეთშია არეული და ვერ გამიგია რა არის მტლიანობაში. ამას ცხოვრება არ ჰქვია... ეს უფრო ტანჯვაა. ტანჯვა, რომელიც დაწყებულია და ალბათ არც არასოდეს

ნოემბრის 13 (დასასრული)

-გილოცავ! -შუბლზე მკოცნის და წიგნს მართმევს სათაურს აკვირდება და ამბობს: "ნოემბრის 13" -აი ახლაც! -ჩერდება და თავის გამომეტყველებას სერიოზულს ხდის -ისევ თავიდან შემიყვარდი!

ნოემბრის 13 (თავი 3)

გცივა? -მზრუნველი ტონით მკითხა და ჩემსკენ მომართული დიდი ტოტი ხეს მოსწყვიტა, მუხლზე გადაიტეხა და მინდვრებისკენ მოისროლა -შენი აზრით?! -ვერ ვსაყვედყრობდი, ალბათ იმიტომ რომ ამას ოდესღაც ჩემი სიყვარული განაპირობებდა დემეტრეს მიმართ. როცა დროის ამ

ნოემბრის 13 (თავი 2)

"ცოლი არ მყავს და არც უნდა მყოლოდა!" -ფრაზა რომელმაც იმაზე უფრო მეტად დამაბნია ვიდრე წარმოვიდგენდი. ჩემი არეულ-დარეული ფიქრები კიდევ უფრო ამირია.. თითქოს ჩაახშო და ზემოდან რაღაც შავი ფარდა გადააკრა, რომელსაც ვერ ვწვდები. უფროსწორად დემეტრე არ

ნოემბრის 13 (თავი 1)

-შენ ცოლი გყავს!.. -მის თითზე ბეჭედს დავხედე. -აღარ მყავს! -ეს თქვა, ბეჭედი სწრაფად მოიხსნა და ჯიბეში უმნიშვნელოდ მოათავსა.. -და არც უნდა მყოლოდა! -სწრაფად დაასრულა თავისი სათქმელი, საზურგეს მოხერხებულად მიეყრდნო და ჩემკენ უფრო ახლოს მოიწია...

ნოემბრის 13 (თავი 27 და 28)

მთელი გზა უკან მივყვებოდი პოლიციის მანქანას. სულ ცუდის მოლოდინში ვიყავი. ყველაფრის ცუდად დამთავრების შემეშინდა. თანაც ეს ყველაფერი ცუდად ჩემს გამო თუ დამთავრდებოდა... მალევე მივედით განყოფილებაში. -თვითონ შევალ რა! -დაიწუწუნა დემეტრემ როცა

ნოემბრის 13 (თავი 26)

-კაი რა ნუ ცდილობ დამაჯერო იმაში რომ შენ არ გინდა ჩემთან -იცოდე ვიყვირებ! -ჩემ ჭკუაში დავემუქრე -იყვირე, მაინც საღამოა, ვინ რას გაიგებს... -მისი შეხება მზარავდა ლოყიდან ტუჩებზე ჩამოვიდა. თავს აქეთ იქით ვატრიალებდი რომ არ შემხებოდა

ნოემბრის 13 (თავი 25)

შორიდან გავცქერი შავებში ჩაცმულ ხალხს და მოღრუბლულ ცას რამოდენიმე წამში ერთხელ ავხედავ ხოლმე იმის გასარკვევად წვიმა დაიწყო თუ არა. აბა ისე ვერ ვიგრნობ და.... ხალხთანაც არც თუ ისე ახლოს ვდგავარ. შავი კაბა და შავი ფეხსაცმელები მაცვია. დაკრძალვას არც