არ მინდა ოდესმე გული დამიბერდეს

არ მინდა ერთ დღეს ჩემი სახელი შეიცვალოს,არ მინდა ოდესმე მოხუცებული მერქვას,არც ის მინდა ყველაზე უფროსი ვიყო.არ მინდა,რომ შევიცვალო:თმა გამცვივდეს და გამიჭაღარავდეს,კანმა ფერი იცვალოს და დაკარგოს ხავერდისებრი,კანისფერი და თავისებური სიფაფუკე და

მთავრდება ოდესმე

არ ვიცი არ ვიცი არ ვიცი ტკივილი მთავრდება? ოდესმე დარდი მკლავს მაწუხებს განვიცდი ვინ მეტყვის გავუძლო როდემდე. ტალღაა ხანდახან ისეთი

ოდესმე დავწერ!

ოდესმე დავწერ სიყვარულზე და შენს წასვლაზე, იმ ოცნებებზე, შენთან ერთად დრო რომ დამპირდა. ახლა კი მარტო დარჩენილი ნანატრ აღმართზე, ვხვდები, უშენოდ ამ აღმართზე ყოფნა არ მინდა.

გიჟური დღეები (თავი 17)

-ჰუიმე იატაკზე დაწექი თუ გინდა! -გაბრაზებულმა ავიქნიე ხელი. -კარგი ჩაიწიე! - გვერდით გავჩოჩდი და ცოტახანი წრიალის შემდეგ, მოვთავსდით კიდევაც. გაბრუებულმა მივლულე თვალები, არ მეგონი ასე ტკბილად თუ დამეძინებოდა ოდესმე საავადმყოფოში.

და ალბად, სადღაც, ოდესმე, გერქმევა ჩემი

2017 წლის 15 სექტემბერი 11 კლასი და ახალი და დაძაბული წლის დასაწყისი,მეგობრების,უახლოესი ადამიანების ნახვა და მონატრების მოკვლა,ყველაფერი ჩვეულებრივად მიდიოდა მაგრამ როცა ის დაინახა ძველი გრძნობები კვლავ განახლდა,მისით აივსო, მისით დაიწყო

ოდესმე მოვძებნი ჩემნაირ ვინმესაც...

იქ, სადღაც უკუნეთს, შეხვდება ნათელი , და ისევ მიჰქრიან შორეთში ფიქრები , ეჰ, თითქმის ჩამიქრა თვალებშიც სანთელი, და აჰა ცოტაც და მეც აღარ ვიქნები...

- მისტერ უჟმურო ოდესმე იცინით? (15, დასასრული)

ემილი - გავანადგუროთ ეს ბო..ი - შევუბრუნდი გოგოებს, როდესაც მათეს სახლიდან გამოვედით და ცრემლები შევიმშრალე.. - იქნებ აქედან არ წასულიყავი

- მისტერ უჟმურო ოდესმე იცინით? (14)

ემილი ღამით წვიმის ხმამ გამაღვიძა.. ის დღე ამომიტივტივდა თავში, მათესთან ერთად რომ დავსეირნობდი წვიმაში.. ზუსტად ისეთი წვიმაა, კაცმა რომ არ იცის, კიდევ როდის იქნება.. უცნაური იდეა მომივიდა.. ჩავიცვი და გამყოფ ფანჯარაში გადავძვერი... მათეს საწოლთან

- მისტერ უჟმურო ოდესმე იცინით?. (13)

ემილი სიმართლე გითხრათ, ვეჭვობდი, რომ მათე სიუვარულს ამიხსნიდა და ეჭვები გამიმართლდა კიდეც.. უბრალოდ ასე არ მოველოდი.. საკონფერენციო დარბაზში ვიყავი და ინვესტორთა ახალ ჯგუფს ვხვდებოდი, შემოვიდა და სიტყვის თქმაც არ მაცალა, ისე მოჰყვა ყველაფერს

- მისტერ უჟმურო ოდესმე იცინით? (12)

ემილი ღამით წყლის დასალევად ავდექი.. სამზარეულოსკენ დავიძარი და იქ ორ სილუეტს მოვკარი თვალი.. თიკო და ერი უცნობი, რომელსაც ხელში დანა ეჭირა, ტაფას დავწვდი და ის იყო უნდა ჩამერტყა, რომ სადღაციდან მარ