ომგამოვლილები (თავი 9)

ალბათ იმდენად არ გვჯერა ცხოვრების მშვენიერობის, რომ ერთი შეცდომა და ამ აზრს აღარ ვუჯერებთ. თუმცა როცა ყოფიერება ლამაზ დღეებს გვჩუქნის ამ ფრაზას ვაღიარებთ. ცხოვრება ფერთა გრადაციასავითაა, მუქი და ნათელისკენ ან პირიქით ნათელიდან მუქისკენ. ფერთა

ომგამოვლილები (თავი 8)

ზღვარს გადასცდა მისი შვილი, ეხლა წესით მასზე უარი უნდა ეთქვა, გაერიყა, დაევიწყებინა და ბედის ანაბარა უნდა დაეტოვებინა, მაგრამ ყოველი წამი, ყოველი ფიქრი მას ეკუთვნოდა. ტყავის სავარძელში ჩაესვნა, მუხის ანტიკვარულ მაგიდაზე ათასობით საბუთი ეწყო

ომგამოვლილები (თავი 7)

თითქოს დემეტრესთან რაღაც პასუხსიმგებლობა ეკისრა,თითქოს მასთან ანგარიშვალდებული იყო, თვლიდა რომ მასთან შეცდომა არ უნდა დაეშვა. იდგა გაურკვევლობით გაბრუებული და სირცხვილისგან თავი დაეხარა.ერთმა უგუნურმა და სპონტანურმა ნაბიჯმა ცხოვრებაში ყველაზე

ომგამოვლილები (თავი 7)

-როგორ გრძნობ თავს ? -სახლი მენატრება... ყველაზე გულწრფელი იყო კატო, ცოტაც და იტირებდა. 21წლის განმავლობაში ოციოდე დღეს თუ გაიხსენებდა ოჯახის გარეშე. ენატრებოდა ლალიკო, რომელიც დღეში შვიდჯერ დაუზარებლად მოირთვებოდა, ბუზღუნა მამიდა და მზრუნველი

ომგამოვლილები (თავი6)

მის წინადადებას სავარაუდოდ დავთანხმდებოდი, რადგან არ მინდოდა ვყოფილიყავი მარტოხელა დედა, არ მინდოდა ჩემი შვილის მშობლები ცალცალკე ყოფილიყვნენ. მახსოვს ბავშვობაში გეგის მშობლები, რომ დაშორდნენ როგორ შემეშინდა, ჩემი მშობლებიც არ დაშორებულიყვნენ. მაშინ

ომგამოვლილები (თავი 5)

-სანდრო მიუხედავად ყველაფრისა ვთვლი,რომ ეს უნდა იცოდე და ამის უფლება გაქვს, რომ არა ჩემი პრინციპები მეც სიამაყეს აყოლილი ადამიანივით არაფერს გეტყოდი და წავიდოდი. ორსულად ვარ... საოცრად მშვიდი იყო ერისთავი, მეგონა კიდევ უფრო დაიბნეოდა, მეგონა

ომგამოვლილები (თავი 4)

სამი კვირის შემდეგ ჩამოვიდა სანდრო და იმ საღამოს უნდა მენახა, რომ ცუდად გავხდი. გონება დავკარგე. -ჩქარა თამარ ერეკლეს დაურეკე!-ყვიროდა მამიდაჩემი, დედა მამას ურეკავდა მე კიდევ მდივანზე ვიყავი მისვენებული და ნიშადურს ვყნოსავსი. მამა, როცა მოვიდა უკვე

ომგამოვლილები (თავი 3)

მერე მის ბინაში აღმოვჩნდი... ხელში ამიყვანა... მერე კიდევ ბევრი დავლიეთ... შემდეგ რაღაცეებზე ვსაუბრობდით, მისი ამობურცული სქელი ტუჩები გამომწვევად მიმზერდნენ. ვისკით სავსე ჭიქა ხელში აიღო და ფანჯრისკენ წავიდა. ღამის თბილისი, ათასობით ლამპიონი,

ომგამოვლილები (თავი2)

პალატაში მწოლიარე მიტკლისფერი დემეტრე, რომ დავინახე ძალიან შემეშინდა ,თუმცა მისმა ღიმილმა ყველა შიშს აჯობა, მეც გამეღიმა. ჩემს დანახვაზე დედამისი წამოდგა და ლალიკოსთან ერთად დატოვა პალატა, მე კიდევ მიუახლოვდი დემეს და მარცხენა ხელი მაგრად მოუჭირე

ომგამოვლილები (თავი1)

აი ასე, მშობლებმა ყველაფერი გაიგეს და მესამე მსოფლიო ომიც დაიწყო.ოთახიდან, რომ გამოვედი დედაჩემი სარწეველა სკამში იწვა და რაღაცას ჩუმად ბუტბუტებდა. იქვე ჩემი ძიძა თამარი კაპლის წვეთებს თვლიდა და ჭიქაში ასხამდა...მამამ გულზე ხელი მოიკიდა და შემდეგ