უჩინარი მე (თავი პირველი)

ყოველთვის ვფიქრობდი თუ რატომ ვერ მამჩნევდნენ ან მიმახსოვრებდნენ ადამიანები. თავიდან ძალიან განვიცდიდი ამ ყველაფერს, მაგრამ შემდეგ მივეცი უფლება ამ განცდას ჩემში ეცხოვრა. სახლშიც კი მშობლები თითქოს ვერ მამჩნევდნენ, რახან ყველაზე უფროსი მე ვიყავი

პირველი და უკანასკნელი (3თავი)

-შენნაირებს არ ვეკარები-თქო.-შენნაირებს არ ვეკარები-გამოაჯავრა ბიჭი და ქვემოთ ჩავიდა,შემდეგ კი ეზოში გვიდა,უკანა მხარეს და იქ ბასეინის დანახვამ საოცრად გააკვირვა.-ეს რა,ბასეინია?-კი-მის უკან მდგომაა მაშინვე უპასუხა.

პირველი და უკანასკნელი (2თავი)

-არა რა,19 წლის გოგოს ასეთი საცვლები უნდა გეცვას?-ადგილზე შეხტა,ისევ დაავლო პირსახოცს ხელი და ტანზე შემოიჭიდა. -აქ რას აკეთებ?-ვაჩეს მიუბრუბდა.

წამომყევ ქალავ(თავი პირველი)

სოფლის თავზე აღმართულ ნაძვნარში დაშენებული კოტეჯებიანი დასახლების შესასვლელთან,ღია მწვანეში შეღებილი უზარმაზარი ჭიშკრის წინ ერთმანეთის მიყოლებით შეჩერდა ხუთი,მტვერში ამოგანგლული კოლხოზნიკი

პირველი სიყვარული

მე მეჩვენება რომ ცხოვრება დიდი ზღვა არის და ამ ზღვაში ჩემი ფიქრი ერთი წვეთია, შეყვარებული ცხოვრებაში ბევრჯერ იქნები, მაგრამ პირველი სიყვარული მაინც ერთია!

პირველი და უკანასკნელი (1თავი)

-ვაჩე-უცებ მიბრუნდა დემეტრე და ძმაკაც შესძახა,მაგრამ პასუხი ვერ მიიღო. -ბიჭო-ახლა დამი შებრუნდა,მაგრამ ისევ იგნორი. -ვაჩეე-დემეტრემ დაუყვირა. -ვერ ხედავ მესიჯობს,არ ცალია თქვენთვის-ანამ დაიჩურჩულა და წინ შებრუნდა. -ყურსასმენები მაიმც არ მაქ გათხრილი

მე - ბედნიერი (თავი პირველი)

საწოლზე ვწვები და ვიხსენებ დღეებს,როცა მე ჯერ კიდევ კარგად ვიყავი,მე - ბედნიერი ვიყავი. მე - ბედნიერი. მე - ლაღი. მე - თავის’უფალი. მე,მე,მე.

როცა მოვკვდი (თავი პირველი (საცდელი))

ბავშვთა სახლში ყოველდღე ველოდებოდით მშობლებს, ყოფილ მშობლებს დ არა მარტო, ზოგჯერ ახლებიც მოდიოდნენ ჩვენი რაოდენობა კი თითქმის არასდროს იცვლებოდა. მე ერთადერთი ვიყავი ვისაც არავინ ეკონტაქტებოდა საშიში ხარო მეუბნებოდნენ

არასდროს დანებდე(თავი პირველი)

წიგნი მოგვითხრობს 15 წლის თინეიჯერი გოგონაზე,რომელსაც დაავადება და პირველი სიყვარული ერთად ეწვევა.ხმას ავუწიე მე.ამასობაში სახლთან მოვედით, დავემშვიდობე და სასწრაფოდ სახლში შემოვარდი

ნატუ-დან ქალბატონ ადვოკატამდე (თავი პირველი)

ჩვენს უბანში,სოლოლაკში,ერთი ბიჭი ცხოვრობდა. სანდრექსა იყო ჟურული. სანდრექსა სხვებისთვის, ჩემთვის - სანი ან სანდრო. ორი წლის,რომ ვიყავი სანდრო უკვე ექვსი წლის იყო,მაგრამ კარგად მახსოვს ჩემი ძმა უბნის “ბირჟასთან” ,რომ ჩამატარებდა ჟურული ყოველთვის