შენ რას გრძნობ?!(14)

-ავდგეთ დეე.-ლოყაზე ვაკოცე და ჩემ იხვებიან პიჟამაში გამოწყობილი ჯერ ფანჯარასთან მივედი და გავყვრე ბავშვებს.-სალამი ხალხო, მე დავბრუნდი.-კისკისით გავძახე 24 საათი უბანში მოჭორავე ქალებს, მოთამაშე ბავშვებს და მოხარხარე კაცებს.

შენ რას გრძნობ?!(13)

-აბა გოგოებო მარტო ხართ?-წარბები აათამაშა ერთმა. -რა თქვენი საქმეა?-შევუბღვირე. -რაო ფისო? ბრჭყალებს აჩენ თავიდანვე?-ახლა მეორეც აყვა მეკი სიბრაზისგან სახეზე ავხურდი. რარაცის თქმა დავაპირე წელზე რომ ცხელი ხელის შეხება ვიგრძენი და გამაჟრჟოლა. -რამე

შენ რას გრძნობ?!(12)

-ნიჭიერი როიყო კივიცოდი მარა როარ ამჟღავნებდა მაგაზე სულ ვეჩხუბებოდი. ერთადერთი თეატრი იყო და იქაც სულს და გულს ატანდა ყველაფერს, სხვა არფერი არსებობდა ჩემი პატარა გურული ქალბატონისთვის. -მიყვარხარ იცი?-დამიანეს მიეხუტა დაჩის ახლახან მოშორებული სესი

შენ რას გრძნობ?!(11)

-მომენატრე მაა.-ყელზე ეხვეოდა თარაში და ლოყებზე კოცნიდა. -მეც მომენატრე ჩემო პატარა.-თვალებს ხუჭავდა და ისე ელაპარაკებოდა თან იღიმოდა. სესილი ჩემ გვერდით იდგა უხერხულად იყო,

შენ რას გრძნობ?!(10)

გგონიათ სასოწარკვეთილებასი ჩავვარდი? არაა ეს ჩემი სტილი არიყო. ვიცოდი..ვგრძნობდი რომ ის ცოცხალი და უვნებელი იყო, მალე ჩემთან მოვიდოდა და ისევ ისე ჩამიკრავდა გულში როგორც აქამდე. ერთად გავზრდიდით თარაშს და კიდევ ბევრი შვილი გვეყოლება. იმღამეს ყველა

შენ რას გრძნობ?!(9)

-შეშლილი ხარ.-მითხრა, გაიცინა და ყელში მაკოცა.-ვერ ვძღები შენით სანდრა. -ვიცი რომ შეშვლილი ვარ ქმარუკა.-ლოყაზე ვაკოცე და თავი გულზე მივადე. -მოწესრიგდები შენით თუ ძალა არგაქვს?-ცინიკურად მკითხა. -მასეთ ტონს რომ ირგებ საშინლად მძულხარ.

შენ რას გრძნობ?!(8)

დილით მთლიანად დაბუჟებულმა გავიღვიძე, თავი წამოვწიე მაგრამ ისე მეტკინა ყველაფერი რომ მაშინვე ჩემს ადგილს დავუბრუნდი. დამიანეს გადავხედე, ჩემკენ იყო გადმობრუნებული და მისი დიდი ტორი მუცელზე მედო. მისკენ გადავბრუნდი და სახეზე თითებით ფერება დავუწყე,

შენ რას გრძნობ?!(7)

-დარწმუნებული ხარ? -შენ ხარ? -მე კი. -მეც.-მის გამოწვდილ ხელს, ჩემი შევაგებე და სწრაფად გავიქეცით ბავშვებისკენ, ლუკა ეჭვის თვალით გვიყურებდა, მგონი ხვდებოდა ჩვენი აფორიაქების მიზეზს.

შენ რას გრძნობ?!(5)

-გამარჯობა.-გავუღიმე და ადგილიდაან ავდექი.-მე ალექსანდრა ვარ. -ღმერთმა დაგლოცოს შვილო.-სახეზე ხელი ჩამომისვა და თვალცრემლიანმა გამიღიმა.-მე დამიანეს დედა ვარ, ნანა.-გადამეხვია, შემდეგ კი გამეცალა და დამიანესთან მივიდა.

შენ რას გრძნობ?!(4)

-რა გინდა აქ? -შენ.-კატეგორიულად მითხრა. -თავი რამეს ჰოარ მიარტყი? შემეშვი.-გავკაპასდი. -ეესეიგი შეგეშვა?-უფრო მომიახლოვდა. -დიახ.-თვალებში მთელი რიგი გამბედაობის დახმარებით შევხედე.