საბედისწერო ნაბიჯი

საღამოს 10 საათია, მე ჩემს საწოლზე ვწევარ და ჭერს ვუყურებ.ვფიქრობ.ფიქრები ქრებიან როცა კარზე კაკუნის ხმა მესმის. - შეიძლება? - ღიმილიანი სახე შემოყო ნონამ - მოდი ნონა - გავუღიმე. - უკვე დროა მოემზადო - შეპარვით მითხრა, იცოდა რომ არ მიყვარს, ის

საბედისწერო ქალი (სრულად)

ისეთ მონატრებას განვიცდი,რომ ვერ მეგონა,თუ არსებობდა ამაზე მეტი. სამყაროს ერთი დასალიერიდან გამოწოვილ ტკივილებს მთელ სულზე ნაკაწრებად ვგრძნობდი და სისხლად მომდინარე მოგონებები ძალიან ღრმა, მტკივნეულ ნაკვალებებს მიტოვებდა.

საბედისწერო გატაცება(დასასრული)

–საზიზღარი ადამიანი ხარ!ერთი წუთით ვიფიქრე რომ გული გქონდა,ვიფიქრე რომ შენში ადამიანი ცოცხლობდა,მაგრამ ძალიან შევცდი! ვცდილობდი თავი მეკონტროლებია

საბედისწერო ქალი #1

სოფელი ჩანტლისყურე საქართველოს ყველაზე უხეირო სოფელიათქო, ხშირად მითქვამს და ახლაც ვიმეორებ, რადგან ქვეყანაზე ერთადერთ ღირებულ გრძნობას არაფრად აგდებენ, ფეხით თელავენ და უფრო მეტი, საკუთარ შვილებს უვლიან ზედ. თუმცა ყოველთვის მიყვარდა ამ სოფელში

საბედისწერო შეჯახება

სახლისკენ მივდიოდი და სწორედ მაშინ ატირდა ცა.ცხარე ცრემლებით დაიწყო ტირილი.კოკისპირულად წვიმდა. არც ქოლგა,არც ქურთუკი, მხოლოდ მოკლე მკლავიანი მუხლებამდე კაბა. გაბრაზებული მივაბიჯებდი. გზა უნდა გადამეკვეთა და არც ვიყურებოდი გზისკენ. მანქანებიც

საბედისწერო გატაცება (8,9)

–არანორმალურო შენ ვინ ხარ საერთოდ!ვინ მოგცა იმის უფლება ასეთ თემაზე ისაუბრო!ძალიან თუ გაინტერესებს ჩვენს შორის არაფერია და არც არაფერი იქნება,წადი და ასე გადაეცი ყველას ვინც დაინტერესებულია ამ თემით,

საბედისწერო გატაცება (5,6,7)

–მისმინე დედიკოს ბიჭო,არვაპირებ ისეთი კაბა ჩავიცვა რომელიც ორასი წლის დაძველებითაა და ჩემს ზომებს ოთხჯერ აღემატება გასაგებია?(მე) უცებ მივხვდი რომ მისი იარაღის ხელში ჩაგდება თუ მინდოდა ასეთი ლაპარაკი არ

საბედისწერო გატაცება (1,2)

იქ სადაც მე მიმყავხარ,ქალებს მინიმალური უფლებები აქვს,მამაკეცებს ისე ებყრობიან როგოც ღმერთს,ჩემს ქვეყანაში ქალი კაცის ჩრდილია,ამიტომაც აცვიათ მათ შავი სამოსი!გაინტერესებს არა?ახლავე გეტყვი!

ქალი, საბედისწერო.

შენი ტკივილი უკან დაიხევს და ილიანეს გახსენებაზე მხოლოდ სევდიანად ჩაგეღიმება. მე იმ ორ დღეში, ყოველ წამს, ყველაზე მტანჯველად ვკვდებოდი და უფრო მტკივნეულად ვცოცხლდებოდი. მაგ ორმა დღემ განმისაზღვრა სიცოცხლის ხანგრძლივობა. ასე რომ ნუ მეტყვი, რომ ჩემზე

საბედისწერო ქმედებები (სრულად)

ერთი კვირა ელოდებოდა დედაჩემი იმ “პრადას” ჩანთას. ჩემ და საუბედუროდ, მაინც და მაინც მაშინ ჩამოვიდა ამანათი, როდესაც დეფილე ჰქონდა. მთელი დღე გაწამაწიაში იყო. ჩანთაზე რომ გაიგო, კინაღამ კივილი დაიწყო. თვითონ ვერ ასწრებდა, ატელიეში იყო წასასვლელი,