გზა სადღაც გაქრა! 2

-გადაწყვეტილი არაფერია,-მივუგე და ზურგი ვაქციე,სიმწრით კბილები ერთმანეთზე დავაბჯინე და ვიგრძენი,როგორ დამეძაბა საფეთქლები,-პასუხი ერთ კვირაში იქნება,-შევეცადე რბილად მეთქვა,აუღელვებლად.მისი რომანის წაკითხვის შემდეგ,მეგონა რომ მის შინაგანში შევაღწიე

სადღაც შორს, ზეცაში გნახავ

კვლავ შენზე დავწერ უფერო ლექსებს ამ სტროფებს შენ ხომ ვერასდროს ნახავ შენ არასოდეს არ მაპატიებ თუმცა სადღაც შორს, ზეცაში გნახავ კვლავ მახსოვს შენი ღიმილი, ნაზი კურნოსა ცხვირი, ლურჯი თვალები ღმერთო! უბრალოდ პატარა შანსი, თუმცა შენ ისევ

მინდა გავიქცე, სადღაც შორს...

წვიმისგან დასველებულ ქვაფენილს მხოლოდ ჩემი ნაბიჯები აპობს... მივდივარ და არ ვიცი სად, რისთვის ან თუნდაც ვისთან... გაუაზრებლად მივდივარ და ვაკვირდები გარემოს. ხალხი მოჟამული სახით დაიარება. მიკვირს, თუ არ გიხარია ცხოვრება უკმაყოფილო მაინც რატომ

"სადღაც შორს.." (2)

არბის ბაგე მორცხვა ღიმილმა გააპო. მთელი საღამო მხიარულად გაატარეს, იცინოდნენ, ცეკვავდენ და ბევრს სვავდნენ.ბარბი სასმელს მიუჩვეველი იყო, ამდენი არასდროს დაელია. დილას ძვლივს გაახილა თვალი. ხო, ჯერ ერთი თვალი,

"სადღაც შორს.." (1)

ისტორია. რომელიც არის გოგონაზე რომელსაც აქვს ყველაფერი. მაგრამ კარგავს....ხელში აიყვანა, და მანქანის უკანა სავარძელზე დააწვინა, გეზი საავადმყოფოსკენ აიღო. მიმღებში შევარდა ხელში ატაცებული სიფრიფანა სხეულით. ექთანს დაუძახა. -ჩქარა აქეთ. -სასწრაფოდ

დრო სადღაც მიჰქრის..

დრო სადღაც მიდის,მიჰქრის უკვალოდ, არ გველოდება ჩვენ წარმავალებს. მხოლოდ დაღს გვასვამს და გვტოვებს მარტო, ამ რეალობის მკაცრის წინაშე. რა მალე გადის ჩვენი ცხოვრება, ხშირად ამაო,დაუსაბამო.

სადღაც გულის სიღრმეში(დასასრული)

როდესაც გამოვიღვიძე ორ სილუეტს მოვკარი თალი ერთი ალექსანდრე იყო მეორე კი ექიმის ხალათში გამოწყობილი კაცი რომელიც ალექსანდრეს ესაუბრებოდა, მათი ხმა კარგად არ მესმოდა მაგრამ მაინც გავიგე - გოგონას წნევამ დაუწიე, ეტყობა ნერვიულობდა რამეზე, ასევე

სადღაც გულის სიღრმეში (16)

დღემაც ჩვეულებრივ ჩაიარა. ვცდილობდი არ მეფიქრა იმაზე რაც მოხდა, იმიტომ რომ ეს ჩემს ჭრილობას უფრო აღრმავებდა, მტკიოდა ძალიან რომ ასე მომექცა, არ შეიძლებოდა უბრალოდ ერთი ესემესი გამოეგზავნარო უბრალოდ კარგად ვარ და დამელოდე, მეხომ მას დაველოდებოდი,

სადღაც გულის სიღრმეში (15)

ვერაფერს ვგრძნობდი, თითქოს გული ამომიღეს და მის მაგივრად ქვა ჩამიდეს, მხოლოდ სიძულვილსა და ტკივილს. სასწრაფოდ გამოვედი ოთახიდან, ჩემს ოთახში შევედი კედელლს ავეყუდე და ტირილი დავიწყე, არა ამას ტირილი არერქქვა ეს იყო რაღაც სხვა უფრო მძიმე, სასწრაფოდ

სადღაც გულის სიღრმეში (13)

შიგნით შევედი თუ არა ბიჭებმა ჩხუბი დამიწყეს ეტყობა გოგოებსაც მოუშალეს ნერვები და ისინი სამზარეულოში იყვნენ წასულები. - ანდა ამდენხანს სად იყავით ბიჭო? - ამდროს ალექსანდრემ რათქმა უნდა ტყუილი მოიფიქრა - საწვავი მითავდებოდა და ჩასასხამად წავედით -